LeBron James is al even met voorsprong de beste speler in de huidige NBA. Zijn statistieken spreken voor zich, net als zijn prijzenkast. Maar maakt dat hem ondertussen ook de beste small forward aller tijden? Nee, dat is nog steeds Larry Bird.
Offensieve genialiteit
Het is vrij simpel: Larry Bird had meer talent dan LeBron James. Het enige dat The King onderscheidt van The Legend is zijn atletisch vermogen. LeBron is een fysiek schepsel dat zijn gelijke niet kent, zelfs niet in de huidige NBA. De vraag is echter waarom er zoveel waarde wordt gehecht atletisch vermogen. Maakt dat spelers dan zoveel beter? Laten we de proef op de som nemen: is DeAndre Jordan beter dan Marc Gasol? Zijn Tim Duncan of Zach Randolph zoveel slechter dan Blake Griffin? Staat Russell Westbrook een trap hoger dan Chris Paul? Niet dus.
Offensief zijn er weinig spelers die fundamenteel zo goed waren als Bird. Nee, de man kon niet lopen of springen. En dan? Bird scoorde gemiddeld 24 punten in zijn carrière en deed het op een manier die vandaag nagenoeg ongekend is. The Hick from French Lick gebruikte een arsenaal aan fundamentele moves om zijn punten te scoren: fakes, up-and-unders, spin moves, floaters, shots off glass, fadeaways, jump hooks… Moves die hij kon afmaken met beide handen. Zijn schot was dodelijk van overal, in een tijd waar driepunters slechts een klein onderdeel van het spel waren. In 1987 werd hij de eerste speler van de 50-40-90 club, een prestatie die hij een jaar later zou herhalen. King James is in de verste verte de schutter niet die Bird was, ook niet vanaf de FT line.
“Ik speelde liever defense op Michael Jordan dan op Larry Bird”, aldus Lakers-legende James Worthy. “Je moest als een denker spelen tegen hem en in zijn hoofd geraken.” Bird had bovendien nagenoeg perfect voetenwerk en body control. Dat maakte hem killer in de post, een gebied waar LeBron nog veel werk heeft ondanks zijn atletisch vermogen. It’s all about the feet LeBron! Als Bird wilde scoren, scoorde hij. Als Bird niet wilde scoren, zocht hij de vrije man. James is een geweldige passer, zeker voor zijn lengte. Maar als Magic Johnson aanzien wordt als de beste passer ooit, dan is Larry Bird niet veraf. The Legend was een meester van de touch pass, beheerste de wraparound als geen ander en was altijd in voor wat showtime. James maakt moeilijke passes, Bird maakte onmogelijke. Zijn gemiddelde van zes assists mag dan ook niet verbazen.
Eighties vs. vandaag
Een verschilpunt dat nogal snel vergeten wordt, is de tijdsperiodes waarin Bird en LeBron actief waren/zijn. Like it or not, de jaren 80 waren de collectief beste jaren die de NBA ooit zag. De topteams waren ge-wel-dig en zouden vandaag lachen met bepaalde zogenaamde ‘contenders’. Dat geldt zeker voor de Eastern Conference. De beste teams in het Oosten waar LeBron tegen speelde waren de Detroit Pistons van Chauncey Billups, Miami Heat van Dwyane Wade, Boston Celtics van de ‘Big Three’, Orlando Magic van Dwight Howard, Chicago Bulls van Derrick Rose en Indiana Pacers van Paul George. De East is al jaren historisch zwak, ook al door de uitbreiding naar een NBA van 30 teams.
De tegenstand van Bird was toch wel van een ander (lees: beter) niveau: De Sixers van Julius Erving en Moses Malone, ‘Bad Boy’ Pistons van Isiah Thomas, Milwaukee Bucks van Sidney Moncrief, Atlanta Hawks van Dominique Wilkins, Chicago Bulls van Michael Jordan en New York Knicks van Patrick Ewing en Bernard King. Deze teams speelden minstens vijf keer tegen elkaar. Bovendien was de defense een stuk fysieker dan dat vandaag het geval is. Als je in de 80’s naar de basket ging, had je pijn. Vandaag gaat bij nagenoeg elk te zwaar contact het fluitje van de ref.
En dan had je ook nog de legendarische LA Lakers in het Westen, net als onder andere de Portland Trail Blazers van Clyde Drexler en de Utah Jazz van Karl Malone en John Stockton. Bird was geen superatleet maar domineerde wel tegen atleten als Julius Erving, Dominique Wilkins, Michael Jordan, Scottie Pippen, Clyde Drexler, Bernard King, James Worthy, Michael Cooper, Dennis Rodman, Bobby Jones, Charles Barkley, Jerome Kersey, Marques Johnson, Cliff Robinson, Xavier McDaniel, Mark Aguirre, Adrian Dantley, Robert Reid, Rodney McCray, Paul Pressey, Orlando Woolridge, Chuck Person enzovoort. Wie fundamenteel top is, is dat tegen iedereen. Atleet of niet.
Mister Hustle
Het is popular belief vandaag dat enkel echte atleten sterk voor de dag kunnen komen als verdedigers en rebounders. Wel, Bird had daar toch wel een andere mening over. Zo sloot The Legend zijn loopbaan in 1992 af met een gemiddelde van tien rebounds. James zit op zeven per wedstrijd. Tot daar het popular belief. Bird was overigens ook een volleerd offensieve rebounder. Wat spelers tot toprebounders maakt, is niet atletisch vermogen. Het is inzicht, timing en plaatsing. Weten wanneer een schot gemist wordt, wanneer te springen en vooral waar te staan om de rebound te pakken. Daarin was Bird een topper, net als bijvoorbeeld Charles Barkley. In de play-offs van 1981 tekende Bird voor gemiddeld veertien rebounds in zeventien wedstrijden. James komt niet hoger dan tien gemiddeld in 2012.
LeBron James is een betere één-op-één verdediger dan Bird ooit was. Daar profiteert LBJ van zijn fysieke superioriteit. Maar daar stopt het defensieve voordeel van The King. Bird was namelijk een superieure teamverdediger. Zijn help defense was historisch goed, wat vaak resulteerde in een fastbreak voor de Celtics. Bird staat 31e op de all-time lijst voor steals, wat gezien zijn relatief korte carrière opmerkelijk is. Larry Legend heeft ook (voorlopig) een betere Defensive Rating dan James (101 vs. 102), en behaalde in nagenoeg evenveel wedstrijden meer Defensive Win Shares dan LBJ. En Bird blockte evenveel schoten per wedstrijd dan James (0,8). Het talent van Bird als teamverdediger, rebounder en stealmachine maken zijn minder atletisch vermogen dus helemaal goed.
Het klopt dat Bird ‘slechts’ drie keer verkozen werd tot het Second Team All-Defense en dat LeBron aan vijf selecties voor het First Team zit (en één voor het Second Team). Het grote verschil is echter dat in de jaren 80 deze teams bepaald werden door de coaches, terwijl vandaag journalisten deze samenstellen. Een detail dat niet uit het oog verloren mag worden. Bovendien trok Bird zijn plan tegen grotere en kleinere spelers, vaak betere atleten. Zo verdedigde hij regelmatig Michael Jordan en moest hij het soms opnemen tegen Hakeem Olajuwon. Dat zie je in onderstaande video. Bird was een denker en vond altijd een weg om een duel te winnen, ook defensief.
Geboren winnaar
Waar Larry Bird zich helemaal onderscheid van LeBron James zijn de zogenaamde intangibles. Bird was gedurende zijn eerste negen seizoenen (voor hij aan beide achillespezen geopereerd werd) lid van het All-NBA First Team en slechts twee keer geen lid van de top twee in MVP-voting (4e in 1980, 3e in 1987). Met Hall of Famers als Doctor J, Kareem, Magic en Moses Malone als actieve spelers is dat een prestatie op zich. The Legend was dan ook een geboren winnaar, leider en killer. Misschien wel het grootste bewijs: de Celtics gingen van 29 naar 61 overwinningen in het rookie jaar van Bird, zonder bijkomende versterkingen. En in jaar twee waren de Celtics opnieuw kampioen.
“Zijn doorzettingsvermogen, wil om te winnen, hij gaf gewoon nooit op. Dat was bewonderenswaardig aan Larry”, stelde Robert Parish in de ESPN-documentaire over Bird. “Larry Bird was de mystiek, het zelfvertrouwen, het parket…”, aldus Danny Ainge. “Larry was de enige speler waar ik angst voor had. Hij was gewoon schrikwekkend goed”, vertelde Magic Johnson. “Als je mezelf, Magic, Jordan en Bird in één kamer zou zetten, loopt Larry op het einde van de dag waarschijnlijk als winnaar naar buiten”, aldus Isiah Thomas. “Bird was een basketballgenie. Hij was je altijd een gedachte en stap voor, en speelde het spel als een schaakmatch”, dixit Julius Erving.
Het zelfvertrouwen en de bijkomende trash talk van Bird gaf zijn ploegmaats een enorme mentale boost. Bovendien was Larry Legend één van de beste clutch spelers ooit. “Het gaf ons zelfvertrouwen omdat we in moeilijke situaties gewoon de bal aan Larry moesten geven en uit de weg gaan”, aldus M.L. Carr. Als het op de ‘clutch gene’ aankomt, schiet LeBron enorm tekort. Hoewel James geen doetje is in belangrijke wedstrijden, is hij niet bepaald het voorbeeld van een natural born killer, zoals ook Jordan en Kobe dat waren/zijn. De afgang die The King in de 2011 NBA Finals meemaakte, zou Bird nooit overkomen zijn. Als The Legend verloor, was het met een gevecht. Dat instinct heeft James niet en als hij het nu tot op een zekere hoogte heeft, duurde het tien seizoenen alvorens hij het te pakken kreeg. Bird had het vanaf dag één.
Bird was zo goed dat hij constant uitgedaagd moest worden. Hij vroeg regelmatig naar scoring records in arena’s van tegenstanders, daagde spelers en coaches van de tegenstand uit tot weddenschappen en speelde tijdens bepaalde wedstrijden enkel met zijn linkerhand. Bird speelde bovendien constant geblesseerd. Zijn rug was nooit 100%, wat pijnlijk duidelijk werd gedurende zijn laatste twee seizoenen. The Legend speelde echter altijd door, of het nu met een kapotte rug, een hersenschudding of een gebroken teen was. De invloed daarvan op zijn teamgenoten en tegenstanders was nauwelijks te onderschatten. Bird was een leider in hart en nieren.
Hét voorbeeld
Het verschil tussen #1 Larry Bird en #2 LeBron James wordt tot slot duidelijk door een praktisch voorbeeld. Toen tijdens Game 1 van de 2014 NBA Finals de airconditioning uitviel in San Antonio moest King James met krampen naar de kant. Miami verloor kansloos met 110-95, een voorbode voor de 4-1 nederlaag in de serie. Toen er tijdens Game 5 van de 1984 NBA Finals geen airconditioning was in de Boston Garden, tekende Larry Legend voor 34 punten en 17 rebounds in een 121-103 zege. De Celtics wonnen de titel in zeven wedstrijden. Case closed.
Foto’s: Getty Images, Youtube
‘prachtig’ vanuit één perspectief geschreven. moeten we dit serieus nemen? Een voorbeeld van airco gebruiken om aan te geven wie er beter is. welke hal wast warmer? volgende keer als de schrijver zich aant vervelen is misschien gewoon een inhoudelijk verhaal maken ipv zijn liefde voor een speler tenkoste van alles duidelijk te maken..
Het voorbeeld van de airco is de finale afsluiter. De 13 alinea’s daarboven vormen heel het inhoudelijk verhaal, wat nogal diep ingaat op alles wat met basketball te maken heeft. Van verveling was dus geen sprake. Bird > LeBron is voor mij zo duidelijk als MJ > Kobe. Dat doet niets van af van The King. Hij is gewoon niet The Legend.
het ontkracht je verhaal, net als tijden met elkaar vergelijken wat niet te doen valt. daarnaast geef je nul credits aan LBJ en doe je dat nu alleen in de comments. daarnaast vraag ik mij af hoe je iemand kan beschrijven die speelde in de jaren80. hoe oud was je toen?
Gebruik dan ook argumenten om hem tegen te spreken, je zegt wel dat je het niet serieus neemt maar ten eerste is dit een columnen ten tweede gebruikt hij wel argumenten waardoor je hem serieus moet nemen
Stefan tegenspreken? Of LeBron? =D En ik neem alle reacties serieus, anders zou ik er niet op reageren.
Ik vind niet dat één alinea er 13 andere ontkracht. Het is, in mijn ogen, de ultieme difference maker van het hele verhaal. Bird stond er toen, LeBron niet. Bird had ook een gewoonte om klaar te zijn voor de big moments. Dat is niet enkel mentaal maar ook fysiek. Ik weet ook wel dat James niet alles kan voorzien maar toch. In de jaren 80 waren omstandigheden in de NBA (van mobiliteit tot trainingen tot faciliteiten…) een stuk minder. En toch was The Legend altijd paraat. Dat is het punt.
Bovendien geef ik LeBron wel props. Hij is een super scorer, pakt rebounds en kan geweldig passen. En hij is een betere atleet, wat hem een betere één-op-één verdediger maakt. Alleen leg ik in de eerste alinea uit dat atletisch vermogen mega overschat wordt. En dus dat het zogezegde grote voordeel van LeBron op Bird er geen is. Waarna ik uitleg waarom. Dat is toch inhoud, of niet?
Tot slot, ik heb al véél gelezen en gekeken over NBA history. Ik kan je zelfs een heleboel vertellen over de jaren 50. Dat is nu eenmaal mijn ding als NBA-schrijver.
Met tegenspreken had ik het over stefans 1ste reactie ik ben het 100 met je column eens vincent
Oke. Wel, ik probeer het te kaderen.
Verder, bedankt!
maar je hebt het niet meegemaakt die tijd. als je beide spelers over een langere periode hebt geanalyseerd door wedstrijden te zien zou ik het serieus nemen. nu is het teveel fanboy en ‘vroeger was alles beter’
Maakt het uit dat ik die tijd niet levendig heb meegemaakt? Alle geluk, of deze discussie was helemaal nutteloos. Bovendien vind ik dat een vreemd argument. We vergelijken constant spelers, wat ook logisch is. Het is niet omdat het jouw mening niet is, dat ik er geen punt van kan maken.
Ik herhaal: ik heb al duizenden minuten van wedstrijden gekeken van Bird, docu’s gezien en boeken over hem gelezen. Ik ken de man bijna als m’n beste vriend. Ik zie bovendien helemaal niet alle wedstrijden van LeBron. Dus wat is het verschil?
Bird heeft een case over LeBron, in mijn mening zelfs één die niet te weerleggen is. Ik baseer mij op feiten en wat ik zie met mijn ogen. Als journalist ben ik wel wat meer dan een ‘fanboy’.
Mooie column, al ben ik het met verschillende argumenten zeer oneens.Maar wat is nu eigelijk het nut om iemand die nog zo veel gaat laten zien zo uitgebreid te vergelijking met iemand die er al even mee gestopt is ? Ohja: ik weet dat dit niet alles zegt maar als Birf zo veel beter is hoe komt het dan dat LeBron meer career points heeft gemaakt ?
Omdat Larry niet een scoor first guy was hij maakte bovendien zijn teamgenoten zo veel beter (al vanaf z’n eerste seizoen zoals uitgelegt in de colomn) dat hij niet een ander team hoeft te joinen met 2 andere all stars/HOFers en wat larry ook beter maakt dan lebron is is dat larry een killer instinct had waarmee hij wedstrijden kon overnemen en zo wist te winnen en dat mis ik ook van lebron, lebron is de meest getalenteerde speler aller tijden maar hij is niet beter dan kobe, mj, larry en dat soort speler omdat hij geen wedstrijden kan overnemen en o.a. Koelbloedig game winners kan maken.
Maar wat nog niet is kan toch nog komen? Of is dat nu al voor de rest van zijn loopbaan bepaald?
Dat lebron in de miami heat heeft gejoind om rings te winnen is een ander verhaal, bij cleveland in zijn eerste periode had hij ploegmaats met veel minder kwaliteit en is hij er toch 1 keer in de finals mee geraakt al verlore ze die met 4-0, hij heeft een ploeg die niets had een contender gemaakt, boston is altijd al een topteam geweest met een beter managment dan cleveland (toen toch).
Ik heb Bird natuurlijk niet meegemaakt maar hij had een zeer sterk team door de jaren heen met maxwell,parish,mchale,… als hij bij cleveland speelde van 2003-2010 had hij sowieso geen enkele championship gewonnen
Eli, LeBron heeft altijd al meer gescoord dan Bird. Maakt hem niet bepaald beter. Ook al omdat de defense vandaag veel minder mag dan in de jaren 80.
Waarom nu al vergelijken? Bird speelde 13 seizoenen, waarvan er 11 op redelijke kracht. Zijn laatste twee seizoenen waren één en al rugblessures. LeBron sloot net zijn 11e seizoen af. Vandaar.
Mooie column, al ben ik het wel met Eli eens. LBJ is nog lang niet klaar, tenzij hij natuurlijk de NFL besluit in te gaan ;-)..
Nou weetje die spelers die ik opnoemden hadden altijd al die mentaliteit en ik geloof niet dat iemand een killer instinct kan ontwikkelen (en het is helemaal de vraag of iemand het kan op zn 30ste)
Als je geen ‘killerinstinct’ kan ontwikkelen dan zou je er mee geboren worden ? Is dat dan een positief argument ? Dan is dit net als zeggen dat yao ming beter zou zijn dan hakeem olajuwon omdat hij groter is. Waar iedereen het over eens is is dat lebron meer atletisch vermogen heeft dan bird, je mag zegge wat je wilt over zijn atletisch vermogen maar daar heeft Bron wel zeeeer hard voor gewerkt en is niet vanzelf gekomen.
Er is een groot verschil tussen atletische vermogen en killer instinct en zeg het nou zelf denk je nou echt dat lebron een killer instinct gaat “ontwikkelen”
Atletisch vermogen is mega-overschat? Onzin. Je vergeet dat het spel in de jaren ’80 helemaal niet zo dynamisch was als nu. Atletisch vermogen is bij spelers van nu onontbeerlijk, al was het alleen al vanwege blessurepreventie (ironisch genoeg ook de reden van de ondergang van Bird…)
Atletisch vermogen is overigens niet alleen binnen de NBA essentieel. Alle (!) sporters – of het nu NBA-spelers, voetballers of hockeyers zijn – trainen tegenwoordig hun hele lichaam trainen. Niet gek ook.
(Dit los van discussie wie er beter was)
Ik heb dat nu reeds een paar keer gelezen: de NBA is vandaag beter, dynamische, sneller, atletischer… Hebben jullie enig idee van de jaren 80? Zie je al die atleten die ik noemde waar Bird tegen speelde? Daar kunnen de Blake Griffins van deze wereld nog wat van leren.
Bovendien, hoe dynamischer? Dit was de era van het meest hoogstaande basketball ooit. Wat er vandaag zoveel beter is, is mij een raadsel. Er worden meer driepunters geschoten. Hmmm en that’s it? En de vraag is dan nog of dat een vooruitgang is.
Over atletisch vermogen. Herlees mijn eerste alinea. Atletisch vermogen speelt een rol, maar niet in die mate zoals vandaag wordt voorgesteld. De enige reden dat Andrew Wiggins beter wordt geacht dan Jabari Parker is omdat Wiggins ‘een betere atleet’ is. Hmm.. En wat met fundamentele skills, inzet, karakter, killer instinct enzo? Dat wordt maar al te vaak overlooked.
Ik heb de laatste jaren al zoveel ‘atleten’ zijn passeren en falen. Geef mij maar een dude die minder atletisch is maar tenminste weet hij te ballen. Bv: geef mij Stephen Curry ipv Russell Westbrook, of Tim Duncan ipv Blake Griffin, of Nicolas Batum ipv Rudy Gay, of Marc Gasol ipv DeAndre Jordan.
O, how do I love stats! De gemiddelden op diverse advanced stats:
TS%
Bird: .564 (max .612)
James: .581 (max .649)
Per (League gemiddelde = 15)
Bird: 23,5 (max op 26,5)
James: 27,8 (max op 31,7)
Ortg
Bird: 115 (Max: 121)
James: 116 (Max: 125)
Drtg
Bird: 101 (Min: 98)
James: 102 (Min: 99)
Ws/48
Bird: .203 (max .244)
James: .243 (max .322)
James schiet zuiverder, is aanvallend sterker, en bezorgt zijn teams meer overwinningen. Bird wint slechts op het verdedigende vlak, en dan met 1 puntje.
Wie er beter was zullen we nooit beter, ze zullen immers nooit tegen elkaar spelen. Wie er belangrijker is, is echter een stuk duidelijker. Die race wint LeBron James met gemak.
Maar stats uit een andere tijdperken verglijken is niet eerlijk er waren andere regels toen en een ander speelstijl (dan heb ik het nog niet over al die onterecht gegeven FT aan lebron)
Juist daarom deze stats. op ts% na (dat juist een hele persoonlijke stat is), verhouden de overige cijfers zich juist tot de league op dat moment. ergo: het anders zijn van de nba zit erin meegenomen.
Ewout, love the stats. Welke ik ook gezien heb natuurlijk. Dat James zogenaamd ‘zuiverder schiet’ is nogal vreemd. En aanvallend sterker? Hmm, doubt it. De stats lijken dat aan te geven, ontken ik niet. Maar TS% houdt geen rekening met defensieve regels. In de 80s was er nog de handcheck, nauwelijks technische fouten en al helemaal geen flagrant fouls. James zou de ‘Jordan behandeling’ krijgen van o.a. de Pistons. Niet zoals nu, naar de ring gaan en 1/2 een fout krijgen na een licht contact.
Win shares, LBJ zit hoger. Klopt. LeBron had dan ook een stuk hogere usage rate dan Bird: 31,6 vs. 26,5. En ja, Bird had net iets betere ploegmaats die net iets meer deden. Maar de vraag is: maakte Bird hen zo goed of waren ze uit zichzelf zo goed? Uit verklaringen van de heren zelf: het eerste. Kijk maar eens naar de advanced stats van Parish bv, van zijn laatste seizoen bij de Warriors naar zijn eerste bij de Celtics.
Ewout Versloot +1
Uiteraard was Bird beter. Die magnifieke loopjes en af en toe driftige dribbels.
Bird kon ook met vrijwel iedereen samenspelen en anderen daarbij laten schitteren, ondanks of eigenlijk juist dankzij zijn eigen gave.
Wat mij betreft was hij op zijn best samen met Diz. Iemand enig idee waar ik het nu over heb?
Laat muziek uit de discussie Yuri haha =D
Vedetes laten team members beter spelen: MJ, Magic, Bird, Kobe en zo nog wel meer. Persoonlijk vind ik dat dit in mindere maten geldt voor Bron. Persoonlijk! De beste speler hoeft niet de beste statistieken te hebben. Je daar blind op staren is – zoals Co ooit zei – scorebordjournalistiek.
De tegenstand mag vroeger dan weliswaar sterker zijn geweest – The Chief en McHale waren natuurlijk ook wel ’n stukkie beter dan DWade-op-z’n-retour en role player Chris Bosh.
Bovendien: heeft Bird z’n ploeg wel ‘ns in z’n eentje naar de NBA-finals geleid?
In de column staat dat hij in zijn rookie season met zijn team 61 wed heeft gewonnen en kampioen is geworden terwijl de celtics de jaar daar voor maar 29 wed heeft gewonnen dusss ik kan wel zeggen dat hij niet alleen zijn team naar de finale heeft gecarryt maar ook heeft gewonnen!
Check reactie Alerk: van 29 naar 61 zeges in eerste seizoen, tweede seizoen met McHale als 6th Man en ‘hot head’ Parish los de titel. Tegen de Sixers van Doc J gewonnen in ECF en Rockets van Moses op 38% shooting gehouden in Finals. Dat is wat anders dan 4-0 op je dak krijgen. (Ik weet ook dat de Spurs top waren, maar dan nog man…)
De 80’s waren kwalitatief goede jaren dat is zo. Maar als je een game uit de 80’s bekijkt zie je toch dat het spel heel erg veranderd is. Tegenwoordig is het sneller. Ook zijn defences beter geworden. De tijd heeft ook in de NBA niet stilgestaan.
Kwa basketball IQ hebben we het over twee extreem intelligente spelers. Zowel Bird als Lebron maken iedereen die met ze op een court is beter.
Bird was een elite verdediger met een elite drive en vastberadenheid. Bovendien was hij een tough guy van de bovenste plank. Lebron kan 4 posities verdedigen zonder enig probleem.
Scoren en passen kunnen ze allebei. Lebron’s atletisch vermogen geeft hem een edge als je kijkt naar inside gaan en naar het bord toe gaan. Bird was een betere schutter en had ook genoeg mogelijkheden om te scoren.
Ik weet het niet hoor. Ikzelf zou deze keuze nooit willen maken. Ook zou ik nooit deze vergelijking maken. Ik ben het in ieder geval niet eens met de stelling. Hoeveel woorden en argumenten je ook inzet om het toe te lichten vind ik het dat je absoluut het vergelijk niet kan maken omdat er meer factoren zijn dan “het individu”.
De league en zowiezo basketball is veranderd in de afgelopen 30 jaar. We willen vaak geloven dat vroeger alles beter was maar misschien moeten we daar toch iets realistischer in zijn.
Begrijp me niet verkeerd. Er is maar één Larry Legend en Bird is absoluut één van de beste spelers die ooit een veld opgelopen is. Maar…er is ook maar één Lebron James. Over 30 jaar zullen mensen hetzelfde over LBJ zeggen.
En dit van iemand die geen echte LBJ fan is, maar wel een enorme fan van The Legend.
Ik geloof niet dat het ‘vroeger’ zoveel beter was. Ik ga net in tegen de idee dat de NBA vandaag zoveel beter is als vroeger. En ook dat de spelers van vandaag zoveel beter zijn dan die van vroeger, vooral omdat ze betere atleten zijn. Ik wil wel eens een All-Star Game zien tussen de sterren van de jaren 80 en die van nu…
Bovendien: de pace was toen véél hoger. Bv. in 1984 was de pace 101,4. In 2014 was de pace 93,9. Vandaag sneller? Helemaal niet. En defenses beter? Toen mocht je nog verdedigen, wat vandaag nogal lastig is.
Maar dan nog vind ik dat je deze stelling niet kan innemen. Bird speelt niet nu en bron niet in de late 80’s.
En er zijn teveel externe factoren die meewegen in wie nou eigenlijk de betere speler is. Je kunt in dit geval argumenten blijven zoeken maar uiteindelijk kun je niet bepalen wie de betere speler is. Je zal ze namelijk nooit allebei in hun prime tegen elkaar zien spelen.
En volgens mij is dat het enige vaststaande feit.
Ik snap je punt wel Mike, maar dan zijn alle all-time lijstjes nutteloos. Jordan beste speler ooit? Nee, kan je niet zeggen dan. Nu, dat is een visie op zich. Maar volgens mij kan je perfect objectief spelers uit elke era met elkaar vergelijken. Dat zal nooit perfect zijn maar tot op een zeker hoogte is dat zonder twijfel mogelijk.
Zo staat mijn top 10 ooit vast:
1. Michael Jordan
2. Kareem Abdul-Jabbar
3. Larry Bird
4. Bill Russell
5. Magic Johnson
6. Tim Duncan
7. Hakeem Olajuwon
8. Shaquille O’Neal
9. Julius Erving
10. Jerry West
Maar als je dan naar dat lijstje kijkt dan staat daar Dr J. Dan zou je makkelijke Kobe of Bron neer kunnen zetten omdat Dr J voor een deel speelde in een periode waarin het basketball juist op zijn dieptepunt was en een groot deel van de spelers aan de cocaïne zat.
Ik snap je punt volkomen maar het is allemaal zo plausibel. 🙂
1- MJ
2- Bill
3- Kareem
4- Hakeem
5- Magic
6- Larry
7- Wilt
8- Stockton
9- Kobe
10- Gary The Glove Payton
Ik heb heel lang over mijn lijst nagedacht en ik wilde de best verdedigende PG aller tijden er ook op zetten daarom Gary
LeBron nu al een top 10 speler ooit? Nee, laten we eerst afwachten tot hij 35 is ofzo om het daarover te hebben.
Kobe over Doctor J? Sorry, maar serieus? Erving was een basketbaltalent met ongeziene kwaliteiten, die de game naar een nieuw niveau bracht. Bovendien was hij een cultheld. Kobe was een assassin maar laten we eerlijk zijn: hij is niet eens de beste speler van zijn generatie, ook niet de tweede, misschien de derde. Btw, I don’t like his attitude.
Verder ga ik niet akkoord met je stelling dat zijn era een dieptepunt vormde. De jaren 70 waren huge interessant en competitief.
Alerk, enkele zaken:
1) Wat doet John Stockton in je top 10?
2) Vergeet Gary Payton, Walt Frazier was de beste defensive PG ooit.
3) Wel Kobe maar géén Shaq en/of Duncan?
4) Hakeem was top en ik ben een huge fan, maar voor Magic en Bird?
Vincent, je hebt in ieder geval een mooie column geschreven die veel stof tot discussie geeft. Dat is in zichzelf al een compliment waard :-). Ik zou zelf ook een case willen maken voor een zeer hoge notering van Larry Bird, maar dat heeft er misschien mee te maken dat ik als 15 jarige jongen meegezogen werd in de NBA finale die toen in samenvatting op de BBC uitgezonden werd (ja, ik weet het nog goed :-)) en direct een zwak voor de man had die eruit zag als een slungel, maar wel het verschil maakte in de wedstrijd.
1. Michael Jordan
2. Larry Bird
3. Kareem Abdul Jabar (ondanks dat in het boek “showtime” las dat het een absolute eikel was :-))
4. Magic Johnson
5. Hakeem Olajuwon
6. Tim Duncan
7. Wilt Chamberlain
8. Bill Russel
9. Karl Malone
10. Charles Barkley
Voor mij grotendeels in willekeurige volgorde en waarschijnlijk ook nog wel wat sentimenteel gekleurd (ik denk aan nr’s 9 en 10). Ik heb mezelf nog proberen te overtuigen om Rik Smits erop te zetten, maar dat is het toch maar niet geworden :-)))).
Ten eerste: bedankt voor de complimenten.
Ten tweede: Ik vind je top 10 nog niet zoooo vreemd. Bird op twee zou ik persoonlijk nooit doen. Naar mijn mening staan Jordan en Kareem op een ander niveau dan de rest. Verder zie ik Wilt > Russell niet echt zitten. De balans is vrij eenvoudig: 9-1 in titels tijdens hun rivalry.
En Malone/Barkley in je top 10 is inderdaad wat voorliefde =D Maar daar is niets mis mee!
Comments are closed.