Diergaarde Blijdorp is één van de meest iconische plekken van Rotterdam. De dierentuin is in haar 156-jarig bestaan platgebombardeerd, verhuisd, gegroeid en bijna failliet gegaan, maar blijft een belangrijke trekpleister voor de stad.
Ik kan mijn favoriete route door de diergaarde dromen. Achter de poorten van Blijdorp’s mooiste ingang aan de Van Aerssenlaan loop je eerst langs de leeuwen en panters, dan door het huis van de krokodillen en slangen. Vlak voor de vleermuizengrot steek je het bruggetje over langs de grote vijver. Daar zwemmen ze, de pelikanen.
Nou ja zwemmen, het is meer dobberen wat ze doen. Met hun grote snavels en piekerige veren liggen de pelikanen het grootste deel van de dag op voedertijd te wachten. Ik durf te wedden dat de meeste bezoekers de vogels niet eens opmerken. Te midden van hun levensgevaarlijke exotische buren maken ze niet meer indruk dan eenden in een sloot.
Op het eerste gezicht is het niet een diersoort waar je een basketballteam naar zou willen vernoemen, maar de New Orleans Pelicans wagen het er toch op. En het lijkt zowaar goed uit te pakken. Het logo ziet er strak uit, pelikanen schijnen bij de stad te horen en blijken ook nog best stoere beesten te zijn in het wild. Hun jachtinstinct wint het in elk geval van dat van de horzel.
Het enige dat nog ontbreekt in New Orleans is een nieuwe mascotte. De Pelicans zouden eens in Rotterdam moeten komen kijken. In Blijdorp weten ze wel raad met mascottes. Hugo the Hornet’s dagen zijn geteld, Pellie komt eraan!
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties