Bryce Harper vond het gedrag van zijn eigen fans ronduit onbeschoft. Zit hij samen met de rest van de Nationals middenin een belangrijke wedstrijd staat een groot deel van het publiek op, sjokt naar de uitgang en vertrekt naar huis. “Pretty brutal”, zei Harper.
Een paar dagen eerder had zijn teamgenoot Jonathan Papelbon ook al geklaagd over de National-toeschouwers. “Ik heb wel een appeltje te schillen met de fans. Ik zag dat ze maar bleven zitten. Ik zal niet liegen, we moeten gaan staan bij spannende momenten. Het gaat om de play-offs.”
Papelbon weet dat het ook anders kan. Hij speelde jaren bij de Red Sox en de Phillies. Twee teams met de luidruchtigste fans. Red Sox Nation is het meest trouwe legioen in de Major League. Die loyaliteit hebben ze opgebouwd dankzij dik 86 jaar ergernis, gruwel, pijn en verdriet om het zoveelste mislukte seizoen, een dramatische uitschakeling of het net niet winnen van belangrijke finales. Pas in 2004 werden ze bevrijd van die kwelling toen ze eindelijk de World Series wonnen. En die triomf zorgde ook voor extra versteviging van de band tussen Red Sox Nation en de club.
Fans van de Cubs hebben overigens een vergelijkbare loyaliteit. De Cubs, dat zijn pas echt een stel losers. Loveable losers die al meer dan honderd helemaal niks hebben gewonnen. Je moet wel heel veel hart hebben om van die club te houden.
Bij de Phillies zijn ze dan weer bloedfanatiek en luid. “Philadelphia-fans roepen boe op begrafenissen, als kinderen paaseieren zoeken of bij een optocht van invalide veteranen”, zei oud-Philly Bo Belinsky.
Recordkampioen de Yankees heeft verwend theaterpubliek en ze zijn nog arrogant ook. Sommige spelers vinden dat wat er op de tribunes in New York zit (Mets of Yankees) sowieso tuig is, dat je verrot scheld of tot op het bot beledigd.
Bij alle teams lijken fans te zitten die meer passie hebben dan het af en toe gezapige en ingeslapen Nationals-publiek. Maar zoals bij alles in het leven: het kan altijd erger. De Indians hadden in 2012 de minste bezoekers, terwijl ze bovenaan stonden. En dan nog boe schreeuwen bij een slechte inning van closer Chris Perez. “Geen enkele free agent wil in dit lege stadion spelen”, mopperde hij. “Er is geen goede atmosfeer. Het is niet leuk hier te zijn… Het is een klap in je gezicht dat we onderop staan als het gaat om bezoekers. Laatste. Dus niet 25ste of 26ste, nee we staan laatste. Oakland heeft nog meer fans. Het is beschamend.”
Een jaar later was het al niet veel beter. “Het zou fijn zijn als we meer steun zouden krijgen”, zei Indian Michael Bourn. “Kom op en kom kijken. Dat is wat we graag willen. Dat is alles wat we vragen.”
Will Leitch van Sports on Earth heeft een theorie waarom het Nationals-publiek wat bleekjes afsteekt bij de rest. Ze bestaan pas tien jaar en hebben nog te weinig meegemaakt. Ze hebben nauwelijks historische momenten, rivaliteiten, dramatische wendingen of puur leed gedeeld. “Hoe pijnlijker het verlies, hoe beter het later voelt”, zegt journalist Leitch.
Daar zit wel wat in. De Nationals-fans moeten op zoek naar meer drama. Nu het team langzaamaan hun complete seizoen om zeep helpt is daar een mooie kans. Samen lijden om het niet halen van de play-offs. Maar als je dan echt de pijn wilt voelen moet je voortaan wel blijven zitten tot het einde.
Maar 1 ding staat als een paal boven water: Bryce Harper is een fenomeen en een legende in wording. In wedstrijd 2 van de serie tegen de Mets sloeg hij een homerun vlak nadat de Mets de wedstrijd hadden omgedraaid. deze man verdient de play-offs.
Comments are closed.