NEW YORK – Een paar columns terug vertelde ik jullie over Jaime Estrada, een negentienjarige bokser die aan de vooravond van een profcarrière staat.
Hij bereidde zich toen voor om naar de nationale kampioenschappen te vertrekken. Daar hoopte hij onder de amateurs voldoende indruk te maken om bij een promoter een flink contract in de wacht te slepen waarmee hij zijn loopbaan rustig op kon bouwen.
Laatst sprak ik hem weer. Ondanks zijn bijna obsessieve voorbereiding – hij drinkt wekenlang alleen water en vervangt maaltijden door proteïne shakes – had hij in de voorronde verloren. Van de jongen die tweede zou worden. Slecht geloot. Vette pech. Het nationale team kan hij vergeten.
Nu zal hij een ander pad moeten bewandelen. Hij hoopt binnenkort de Golden Gloves van New York voor een derde keer te winnen en zich zodoende te plaatsten voor de nationale Golden Gloves, het zeer prestigieuze toernooi dat Sonny Liston, Muhammad Ali en Mike Tyson als amateurs ook wonnen. Daar kan hij weer in het oog springen.
Een moeilijke opgave, maar zo is het hele leven van Estrada altijd al moeilijk geweest – zie de column van 22 januari. In een stad als Newburgh, de thuisstad van mijn vrouw, zijn er voor een zwarte jonge man als Jaime, zonder geld voor universiteit of perspectief op een goede baan, weinig uitwegen.
De straat biedt een antwoord. Maar eentje die vroeg of laat in ofwel de gevangenis of de dood uitmondt. En dat is nou juist de bestaansreden van de Newburgh Boxing Club van Ray Rivera. Bij hem kun je je agressie kwijt en als je hard genoeg je best doet, word je er heel misschien zelfs rijk van. En je bent in elk geval van de straat af.
De aantrekkingskracht van het boksen is al een eeuw lang hetzelfde. Structuur, discipline en misschien zelfs wel roem. Het speelt zich af tegen een achtergrondmuziek van tragiek. De mainstream heeft veelal niks meer met de sport, maar jonge kerels als Jaime blijven de droom najagen.
Dit is immers het land der dromen, en het boksen het kanaal bij uitstek voor de vervulling daarvan. In Amerika is het al lang geen recessie of economische crisis meer en de handel groeit weer gestaag. Maar het gat tussen rijk en arm wordt alsmaar groter. In de achtergestelde buurten van een verlepte stad als Newburgh valt aan kansen bijna niks meer te halen.
En dus is Jaime op zijn vuisten aangewezen. Hij blijft vechten voor zijn droom, en voor zijn toekomst.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties