De naam Kevin McHale doet bij verschillende generaties verschillende belletjes rinkelen.
Sommigen zullen denken aan de coach die aan het begin van dit seizoen de Houston Rockets nog onder zijn leiding had. Anderen denken enkel aan de voormalig GM van de Minnesota Timberwolves. Bij weer anderen gaat een ritmisch belletje rinkelen en denken ze aan de acteur Kevin McHale die in de musicalserie Glee speelde.
De oudste lezers zullen bij het horen van die naam echter ongetwijfeld wegdromen en mijmeren over de speler Kevin McHale. De oud-Celtic (en Hall of Famer) die voor 1/3e onderdeel was van de beste frontcourt (SF,PF en C) ooit! Samen met Larry Legend (Bird) en The Chief (Robert Parish) domineerden deze Big Three uit Boston de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot die laatste generatie behoor ik.
Het begon allemaal met een computerspelletje in de tijd dat er nog floppydisks waren.
Lakers versus Celtics and the NBA Playoffs heette dat en wat vond ik dat schitterend!
Met schriftjes, blocnotes en een paar pennen in de aanslag hield ik zelf de acties van de poppetjes op het scherm bij en toverde die om tot statistieken waar alleen ik iets van begreep.
Voortschrijdend inzicht is trouwens een bitch, daar kwam ik achter toen ik onlangs op YouTube zocht naar bewegende beelden van dit door mij ooit zo geliefde spel en erachter kwam dat het er totaal niet uitzag.
Via Lakers versus Celtics leerde ik allemaal spelersnamen kennen en het was zodoende ook mijn eerste kennismaking met Kevin McHale, het computermannetje met het witte nummer 32 op zijn groene hemdje. Hij was mijn favoriete speler in dat spel vanwege zijn effectief hoge schotpercentages en aangezien spelletjesmakers in die tijd vooral daarop focusten won ik menig bloedstollend duel met Boston.
Toen ik iets later vervolgens in aanraking kwam met echte NBA beelden veranderde mijn bewondering voor die lange dunne vent met dat Louis Theroux-achtige kapsel niet. Integendeel, ik zag dat McHale in het echt ook gewoon heel erg goed was. Hoe goed? Nou ja, Charles Barkley (een niet onverdienstelijke speler) noemde Kevin McHale de beste speler waar hij ooit tegen speelde. Omdat hij aanvallend niet te stoppen was en hem ook nog eens verdedigend de nodige nachtmerries bezorgde.
McHale had zoveel post moves (wat te denken van de Slippery Eel bijvoorbeeld) dat je als tegenstander onmogelijk kon anticiperen op wat er ging komen. Alle scoutingsrapporten ten spijt, McHale had er een antwoord op.
Kevin McHale vergeleek de paint met een privé-martelkamer. Een plek waar de van oorsprong Kroatische-Ier iedereen de baas was en dus een plek waar zijn directe tegenstander aan hem overgeleverd was, als ware het een heuse marteling.
Eenmaal in de post genoot McHale zo van zijn dominantie (de pervert) dat hij de bijnaam The Black Hole toegeschoven kreeg van ploeggenoten Larry Bird en Danny Ainge. Zij noemden hem zo omdat je de bal nooit terugzag wanneer je hem eenmaal aan McHale had geschonken. Logisch, want Kevin McHale was dan ook de eerste speler die in één seizoen meer dan 60% FG’s en meer dan 80% van zijn vrije worpen raak schoot.
Kevin McHale de speler is een legende. Maar dat werd hij nog meer voor mij toen ik in de jaren ’90 de volgende anekdote over hem las in Hoop.
“De Celtics speelden eind jaren tachtig een wedstrijd tegen de Golden State Warriors. Boston had de wedstrijd in de zak toen coach Don Nelson van Golden State Jim Petersen inbracht. Petersen was een typische blanke bankspeler. Een wat slome veteraan die weinig minuten meer maakte. Hij was tevens een oude bekende van Kevin McHale. Beiden hadden gestudeerd aan de University of Minnesota en waren bevriend geraakt.
Toen Petersen eindelijk het veld in mocht fluisterde vriend en directe tegenstander Kevin McHale hem toe dat zodra Petersen de bal zou krijgen McHale hem een vrij schot zou toestaan. Petersen kon zo misschien wat meer minuten verdienen en de Celtics hadden de wedstrijd immers toch al gewonnen.
Jim Petersen kreeg kort daarop de bal en draaide zich om zodat zijn blik en die van Kevin McHale contact maakten. Petersen voelde zich zeker en besloot in alle rust en met de kennis dat hij vrij spel kreeg van de toekomstig Hall of Famer een schotje te wagen.
PATS!!!
Luidde het non-verbale antwoord van Kevin McHale op dat schijterig kinderschotje van Jim Petersen. GEBLOKT. En niet zo’n beetje ook, de bal belande in de tribune.
Petersen keek McHale ongelovig aan. Hij was er stil van. Terwijl in het stadion juist een kakafonie van geluid hoorbaar was krompen en kropen de testikels van Petersen tezamen tot de grote van maiskorrels.
(Ondertussen liep Larry Bird naar de kant van het veld om gewisseld te worden. Bird zei later dat hij de situatie te gênant voor woorden vond en er niets mee te maken wilde hebben…).
Petersen bleef McHale vragend aankijken. Kevin McHale deed echter alsof hij water zag branden, trok z’n schouders op en zei droogjes:”I lied…”
Jim Petersen is sinds 2003 commentator bij wedstrijden van de Minnesota Timberwolves en sinds 2008 assistent coach bij de Minnesota Lynx in de WNBA. En Kevin McHale? McHale is een bad ass en bovendien om meerdere redenen zo glad als een paling…
Foto: Getty Images
Haha cool verhaal! En herkenbaar: ik zat ook honderden wedstrijden te scouten met dat spelletje :):)
Haha, schrik je ook zo als je er nu naar kijkt? 🙂
Comments are closed.