Bill Daly (foto, rechts) is NHL Deputy Commissioner, Steve Fehr NHLPA Special Counsel. Dure titels voor twee oetlullen die al maanden klessebessen en kissebissen over de verdeling van een paar miljard dollar en nog wat aanverwante zaken. Zaterdag hebben ze zowaar weer een bakkie met elkaar gedaan. Het was ook al weer ruim twee weken geleden. Opnieuw pakweg tachtig prachtige hockeywedstrijden naar de haaien. En waarom? Omdat die Bill en die Steve er niet uitkomen met elkaar. Als jij dát niet doet, doe ik dít niet. En als jij zús doet, vertik ik het om zó te accepteren.
En nu? Nu niets. De afspraak is dat ze ergens deze week nog eens een senseootje met elkaar achterover gooien. Want ze hebben een prettig gesprek gehad, voldoende aanleiding om dat nog eens dunnetjes over te doen. Misschien nog wat andere oetlullen erbij uitnodigen, leuk joh! Lekker dimdammen, veel praten en niets zeggen, en na afloop verklaren dat het helemaal niet slecht ging en dat je met een beetje mazzel over een weekje weer eens gaat kijken of er misschien ooit een vervolg kan komen. Caramba!
Voorlopige oogst: naar de bliksem eerste anderhalve maand van het seizoen, waarnaar ik zo heb uitgekeken. Toedeledokie mooie Winter Classic waar mogelijk 109.000 toeschouwers naar een NHL-wedstrijd zouden kijken. Wie een kaartje heeft gekocht, krijgt zijn geld terug. Hieperdepiep hoera.
Hier in huis is het al helemaal een grafstemming. Niet alleen de heer des huizes wordt oerchagrijnig van dit geneuzel. De jongste zoon staat ’s ochtends op en steevast luidt de eerste vraag ‘En …?’ Om na mijn wederom teleurstellende antwoord een hartgrondig ‘Klootzakken!’ uit te stoten. Hij ziet zijn beloofde reis naar de States in rook opgaan. Als alternatief hebben we het nu al over een bezoek aan een ijshockeywedstrijd in Duitsland.
Pseudotreiterige discussies met mijn oudste zoon over Alex Ovechkin en Brooks Laich zijn al helemaal niet aan de orde. De Rus speelt zijn potjes momenteel in de KHL bij Dynamo Moskou, Laich blaast zijn partijtje mee in Zwitserland bij de Kloten Flyers. Hij had zijn club niet beter kunnen uitzoeken.
Ooit was er iemand die de gezworen vijanden Amerika en China in een ‘Pingpong diplomatie’ bij elkaar bracht. Voor zijn rol in de onderhandelingen rondom de Vietnam Oorlog kreeg hij, hoe discutabel ook, de Nobel Prijs voor de Vrede. Hij maakte in overleg met de toch als tamelijk onwrikbaar bekendstaande Leonid Brejznev formeel een einde aan de nucleaire wapenwedloop tussen Amerika en de Sovjet-Unie. Hij greep Israël bij de kraag toen het Egypte dreigde aan te vallen en plaveide daarmee het pad voor de Camp David-akkoorden. Uit pragmatisch oogpunt is hij Republikein, maar voldoende kameleon om ‘van het midden’ genoemd te worden. Zoveel rechts als links, zoveel werkgeversman als vakbondsman. Geaccepteerd door iedereen, dus.
Henry Kissinger, help ons! Ook al ben je bijna negentig, kun je deze snotapen Bill en Steve niet nog één keer laten zien hoe je het schijnbaar onmogelijke mogelijk maakt?
Foto: Getty Images
Reacties