De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het volgen van de Amerikaanse sporten deze weken wat stroef verloopt. Ik besef dat ik vloek in de kerk, maar liegen zou ook een probleem kunnen geven als ik mij ooit aan de hemelpoort moet melden. Vraag mij sowieso af of een bierdrinkende honkbalfan als ondergetekende veel kans maakt toegelaten te worden tot het paradijs, maar dat zien we dan wel weer. Zorgen voor hopelijk nog niet morgen.
Ik zit al ruim een maand in Brazilië. Momenteel kijk ik uit over de Copacabana in Rio en er is dus geen enkele reden tot klagen. Na mijn werk als commentator voor de NOS bij de Confederations Cup ben ik in dit voetbalgekke land blijven hangen voor een welverdiende (iemand moet het zeggen) vakantie.
Hoe gek het ook klinkt, het besluit om in Brazilië te blijven was geen gemakkelijke. De vastigheid van het bezoeken van honkbalwedstrijden in de VS, normaliter mijn zomerse tijdverdrijf, is een verslaving die jaarlijks bevredigd moet worden. Toen de knoop eenmaal was doorgehakt, heb ik nog geprobeerd om via diverse kanalen hier in Brazilië de MLB bij te houden, maar onbetrouwbaar internet stond kijken naar mijn favoriete Giants meestal in de weg. Zelf zijn ze er gezien de resultaten ook door van slag.
Als vervanging klamp ik iedere Amerikaan aan die ik tegenkom. Bij de watervallen van Iguaçu, één van de mooiste plekken op aarde, stond een wat gezette Amerikaanse met haar vriendin te genieten van het imponerende uitzicht. Ze keek wat vreemd op toen ik haar op haar schouder tikte en feliciteerde met de goede reeks wedstrijden van de Atlanta Braves. Haar pet verraadde haar voorkeur. Joyce, zo heette ze, probeerde mij vriendelijk af te wimpelen. Dat laat ik mij dus niet gebeuren. Ik sneed de NFL aan. Joyce reageerde kortaf. Ik was vastberaden om mijn verslaving te voeden. Enigszins geprikkeld vroeg ik haar of ze ook fan was van de Atlanta Falcons.
Joyce had door dat er geen ontkomen aan was. Ja, ze was voor de Atlanta Falcons en ze voegde daaraan toe dat ze nog altijd een trauma had van de uitschakeling in de playoffs door de Baltimore Ravens.
En toen ging het mis.
Vol enthousiasme sprak ik mijn liefde voor Ray Lewis uit en vertelde over de schitterende Super Bowl Party van SportAmerika in het centrum van Amsterdam. Het is toch een prachtige manier om met de Vince Lombardi Trophy afscheid te nemen van een professionele carrière?
Terwijl de zon onderging achter één van de wereldwonderen, ontvlamde vuur in de ogen van de Falcoholic. Ik dacht nog ‘Lewis, fucking killer’ te verstaan. De vriendin maakte over haar schouder bewegingen met de vlakke hand langs haar keel. De boodschap was duidelijk: ik moest stoppen met ouwehoeren. Het scheelde niet veel of één van de meest machtige watervallen had een Nederlandse commentator onvrijwillig opgeslokt.
Volgend jaar, na het WK, vlieg ik via Salvador op Florida en door naar San Francisco. Dat lijkt mij voor iedereen beter.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties