Het was een onluisterende ervaring. Twee uur voor een voetbalwedstrijd in de Duitse Bundesliga trof ik op het toilet van een grote club de mascotte aan. Op de grond in de hoek lag het knuffelhoofd van iets dat op een draak leek, tegen de muur stond een ongeschoren man in een groot pluizenpak te wankelen. Je hoefde geen universitaire studie gehad te hebben om te zien dat de man straalbezopen was. Na zijn geloosde behoefte pakte de naar bier stinkende kerel zijn beestenkop van de grond, maar het lukte hem met geen mogelijkheid die goed op zijn hoofd en dus pak te schroeven. Toen hij tot overmaat van ramp ook nog omviel, na een botsing met de muur, kon ik het niet meer aanzien.
“Geht’s gut?”, vroeg ik in mijn steenkolenduits. “Nicht so gut, nein.” Er kwam een lang verhaal waar ik de helft maar van begreep. Zijn vrouw had hem verlaten, z’n dochtertje mocht hij niet meer zien, het leven was niet bepaald een feest. Maar, drie deuren verder zaten er vele andere kinderen tussen de 50.000 supporters die daar niets mee te maken hadden. Uit zijn zak kwam een klein flesje wodka, dat vakkundig achterover werd getikt en leeg met een knal in de prullenbak belandde.
Met de woorden Jetzt geht’s los kreeg ik het bovenste deel van een lief roofdierenpak in mijn handen gedrukt. Na wat ongemakkelijk trekken en draaien zat alles goed. Ik hoorde nog een boer en betrapte mijzelf erop dat ik een stap achteruit deed, omdat ik bang was voor rook uit de neusgaten. Niet veel later zag ik vanaf mijn commentaarpositie hoe jong en oud op de foto ging met de mascotte. Van alcoholcontrole was geen sprake, er werd gigantisch gelachen als hij omviel. Prachtige act.
Klik hier om de rest van de column te lezen.
Reacties