NEW YORK – Mijn collega Jason Whitlock zwengelde onlangs een interessant debat aan.
Jason is net als ik columnist voor FOXsports.com, al schrijf ik uitsluitend over voetbal en hij meer over de sociale en culturele aspecten van sport. Hij is als schrijver vrij controversiëel. Een blad zul je voor zijn mond niet vinden.
Maar goed, dat debat dus.
Whitlock schreef een column over Aaron Hernandez, de jonge pseudogangster en tot voor kort NFL-ster van de New England Patriots, die nu van meerdere executies verdacht wordt. Hierin suggereerde hij dat in de week dat James Gandolfini overleed, die in The Sopranos de hoofdrol van Tony speelde, het verband tussen de popcultuur die geweld en gangsterisme verheerlijkt en gewelddadige sportmannen eens te meer duidelijk werd. (Ja mensen, dit is onbeschaamd een column over een column.)
Waar de hele maatschappij ooit naar de (ogenschijnlijk) brandschone reputaties van de sporthelden opkeek, gebeurt dat nu eerder bij een rapper als Jay-Z, die niet schroomt toe te geven dat hij ooit drugsdealer was. En zo kijken ook sporters op naar dit nieuwe ideaal. En dus is het niet gek dat zo veel grote namen in de sport in aanraking komen met de politie. Althans, zo luidt het argument van Whitlock.
De reacties op dit argument waren zeer gevariëerd en natuurlijk vrij bot, zoals het het internet betaamt. Sommigen waren het met Whitlock roerend eens. Anderen vonden dat hij het gedrag van een psychopaat en misschien, zo moet nog blijken, een crimineel goedpraatte.
En nou mijn beurt.
Aaron Hernandez is een extreem uitzonderingsgeval, zoals alle moordenaars – of zij die ervan verdacht worden – dat zijn. Het zegt pas wat over de algehele maatschappij als het een structureel probleem is. Dat is het niet. Het jaarlijkse aantal moorden in Amerika zakt. Dus het argument dat de fascinatie met televisie- of muziek- of filmmoord, om het zo maar even te noemen, debet is aan het gedrag van Hernandez is slecht onderbouwd.
Maar het blijft evenwel een feit dat een sporter zijn zeer verontrustende gedragspatroon niet aangerekend wordt. Hernandez vertoonde al lang problemen voordat hij naar de NFL ging. Daarmee roep je het als profsport ook over jezelf af. Amerikaanse profclubs zijn zich zeer imagobewust, maar met het juiste talent kan een topper zich heel veel permitteren.
Hernandez is dus niet zozeer het product van de maatschappij die het overzicht verloren heeft, maar van een sportwereld waar de aansprakelijkheid vrijwel is opgezegd.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Reacties