En daar is ‘ie weer! Terug van weggeweest, en toch ook nieuw: Blik op Baseball. Voorheen las je hier wekelijks allerlei dingen die de redactie de afgelopen week waren opgevallen in de wondere wereld van de Major League Baseball, en alles daar omheen. Maar dat is soms best lastig, als je Ingmar heet en ook al wekelijks zorgt voor een stukje ‘ING’. Of als Lennart of Seb, als je wekelijks een column in het magazine hebt, af en toe een speler analyseert en tal van andere bezigheden. Blik op Baseball schoot er te vaak bij in. De regelmaat was weg, en de rubriek stond op het punt van tafel geveegd te worden. “Maar jongens, we kunnen Bob (ons koosnaampje) toch niet zomaar dood laten gaan”, merkte een enkeling op. “Nou Jur, dan doe je het toch lekker in je eentje!?”
En zo geschiedde het. Oké, misschien niet letterlijk zo, maar het resultaat is hetzelfde: vanaf vandaag pen ik hier hoogst persoonlijk mijn gedachten neer. Degelijke opbouw? Vast stramien? Welnee! Jonge talenten, veteranen, rare acties, managers, fans, Nederlanders, scheidsrechterlijke dwalingen, Donald Duck als hij toevallig een honkbalknuppel vast heeft ergens: het kan allemaal zomaar de revue passeren. Oh, en niet te vergeten: spelers die een bal een rivier in slaan.
Garrett ‘splash’ Jones
Want ja, het mag duidelijk zijn dat het niet moeilijk is te bedenken wat deze week de aandacht trok. In de geschiedenis van Pittsburgh’s prachtige PNC Park slaagde één keer eerder een slagman – Daryle Ward van de 2002 Houston Astros – er in een honkbal de Allegheny River in te slaan. Tot zondag. Zondag sloeg Garrett Jones een pitch van Jonathan Broxton linea recta de rivier in. Hij miste een paar fietsers op een tandem op een haartje en zorgde na de plons voor de nodige consternatie bij toevallige passanten.
Geniaal natuurlijk, die man die liggend op de kant probeert bij de bal te komen en daarvoor slechts een meter of twee armlengte tekort komt. Lekker amateuristisch, zullen ze in San Francisco wel denken. Daar liggen immers roeiers klaar in de baai voor ballen die die kant op komen. Gebeurt daar regelmatig. Maar in Pittsburgh? Hell no.
Toch ging het mij niet om de beelden. Het was me niet om de fietsers te doen, niet om die vent op de kade en niet om meneer Jones zelf. Het geluid. Dat prachtige geluid van een houten knuppel die een honkbal voller dan vol raakt. Bekijk het filmpje en luister vooral. Vergelijk het met het geluid van een ‘normale’ homerun. Mooier dan dit wordt het niet.
New York, New York
‘Mooier wordt het niet.’ Dat is precies wat sommige mensen in New York de afgelopen week gedacht hebben. David Ortiz bijvoorbeeld, die een bal meters diep de bleachers in Yankee Stadium in sloeg. Of Clay Buchholz, die voor de tweede keer dit seizoen een ‘W’ pakte in het hol van de leeuw. Of anders José Iglesias wel, die zijn eerste homerun van het seizoen sloeg en daarmee de tweede van zijn MLB-carrière.
Toch komt dat allemaal niet in de buurt van de euforie van hen die zich fan noemen van de New York Mets. Laten we eerlijk zijn: het is niet makkelijk om fan te zijn van de Mets, zeker de laatste jaren niet. De historisch gezien grote club speelt al jaren niet meer dan een bescheiden bijrol in de National League East. Des te lekkerder was de sweep tegen New York. Twee potjes in Queens, twee in de Bronx, vier overwinningen. Een luxe die de Mets zelden hebben gekend.
Meer dan een overwinning voor de Mets was het echter een nederlaag voor de Yankees. De hele week, wel te verstaan. Lang hielden de Bronx Bombers het vol met de bij elkaar geraapte vrijbuiters, maar het collectief begint te barsten. Het is niet te hopen dat Teixeira zijn traditionele ‘slow start’ van pakweg twee maanden nog gaat beleven (een toevallige grand slam zien we even door de vingers!), want zonder productie vanaf het eerste honk wordt het perspectief van Girardi en de zijnen nóg bleker. Code Rood in de Bronx!
Dominating!
Wat zouden ze in New York graag beschikken over een extra man met wat meer ‘pop’ in zijn bat. Iemand die voor een beetje bescherming kan zorgen voor Robinson Cano en die zelf ook nog de nodige punten binnen mept. Laten we zeggen: een type Domonic Brown. Want wat de jonge outfielder van de Phillies afgelopen week liet zien gaat nergens meer over.
Natuurlijk sloeg hij veel homeruns, maar daar gaat het nog niet eens om. Het is het gemak. De rust in zijn swing, een product van grenzeloos vertrouwen in eigen kunnen en het geloof in dat ‘het wel goed komt’: het maakt ‘Dom’ Brown momenteel het grootste wapen van de Phillies en de beste speler van de MLB van afgelopen week. Én er zit een kop met hersens op.
Brown heeft namelijk bij voorbaat al gemeld niet geïnteresseerd te zijn in deelname aan de Homerun Derby, die traditioneel gehouden wordt tijdens de All-Star festiviteiten. “Daar wordt je swing enorm groot van. Ik wil juist aan mijn swing blijven werken om hem korter te houden. Als ik een bal eruit sla, prima. Maar daar ga ik niet voor. Ik probeer elke bal door het midden te slaan, richting center field. Dus ik heb daar geen interesse in.” Bereid je voor om de nodige ‘Brown bombs’, maar niet tijdens de Homerun Derby.
Reacties