“Met een normale bullpen zouden we Boston gewoon gesweept hebben. Of in elk geval de series hebben gewonnen”, aldus een van de Yankees-minnende redacteuren van SportAmerika afgelopen zondag. Niet zo heel gek gedacht. Boston profiteerde donderdag en vrijdag van bijzonder matig presteren van de bullpen van de Yankees en het scheelde weinig of dat was zondag weer gebeurd. Temidden van dat tumult kijk ik vooral naar Yankees-manager Joe Girardi.
De wereldtitel van 2009 ten spijt staat Joe Girardi symbool voor een onrustig tijdperk binnen de New York Yankees. Niet dat iemand verwachtte dat Girardi voorganger Joe Torre zou benaderen, maar de apathie waarmee Girardi de Yankees af en toe leidt is schrijnend. Vraag Yankees-fans niet naar de keren dat Girardi te lang wachtte met het wisselen van een pitcher. Het kostte de Yankees al meer wedstrijden dan die fans nog bij kunnen houden.
Het huidige bullpen-probleem intrigeert me om die reden dan ook extra. De man die niet doeltreffend kan handelen mét de juiste wapens, is ineens een deel van die wapens ook kwijt. Uit paniek greep Girardi zondagavond naar het enige wapen waarvan de werking, ondansk wat haperingen, nog steeds wel aardig gegarandeerd is: Mo. Daarmee brak hij het enige nog écht goede werktuig. De 42-jaar oude Rivera, vermoeid en niet meer in de vorm van zijn leven, moest twee innings gooien.
Girardi leek de enige persoon op aarde die niet in zag dat dat een bijzonder riskant plan was. Gevolg: Boston sloeg een homerun in Rivera’s tweede inning en trok de score gelijk. De Yankees wonnen uiteindelijk wel, maar het gezicht van de scheidend closer sprak boekdelen. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Maar als je dan nog maar één goede riem hebt, zorg dan in vredesnaam dat je die niet ook kapot maakt…
Going Dutcher and Dutcher
Zal ik eens een geheimpje verklappen? Het lijsjtje ‘Going Dutch’ dat je dagelijks in de MLB-recap terugvindt is stiekem lastiger dan het lijkt. Al diverse keren werd er een Nederlander over het hoofd gezien door een van onze redacteuren. Zelf mistte ik ergens begin dit seizoen eens een invalbeurt van pitcher Jair Jurjjens, bij Baltimore. Dat krijg je, als er steeds meer Nederlanders opduiken in de MLB. Het worden er teveel!
Die ‘klaagzang’ verraadt natuurlijk een prachtige ontwikkeling. Zeker nu de rosters zijn uitgebreid met extra minor league-spelers zien we opvallend veel landgenoten op de velden. De Orioles promoveerde Jonathan Schoop bijvoorbeeld, en Shairon Martis werd door de Minnesota Twins aan het roster toegevoegd. En dan hebben we het maar niet over de net doorgebroken Xander Bogaerts, of Andrelton Simmons dit jaar vriend en vijand verrast met zijn 15+ homeruns.
En daarmee is het verhaaltje nog niet eens afgelopen. Een talent van wat langer geleden, toen nog in de Mariners-organisatie, is momenteel de schrik van Japan. Wladimir Balentien is in bezig aan een seizoen dat zich statistisch laat vergelijken met de beste jaren van Babe Ruth en Barry Bonds. Balentien gaat zo goed dat er al over een terugkeer naar de MLB wordt gesproken. Diverse ploegen zouden wel oren hebben naar de power die Balentien nu met zich mee brengt.
Het zijn mooie tijden voor Nederlandse MLB-volgers. Met een beetje mazzel zouden er volgend jaar tien Nederlanders actief kunnen zijn in de hoogste honkbaldivisie van de wereld. Bogaerts, Profar, Schoop, Jansen, Simmons, Martis en Gregorius staan daarbij allen nog redelijk aan het begin van hun carrière, en worden dus alleen nog maar beter. Ik heb nu al zin in de volgende World Baseball Classic!
Reacties