Het is Baseball Hall of Fame-week bij SportAmerika. Op 6 januari maakt de directeur van de Hall of Fame, Jeff Idelson, bekend wie er in juli toetreden tot het honkbalwalhalla in Cooperstown. De verwachting is dat Ken Griffey Jr. van alle spelers op de stemlijst het grootste aantal stemmen zal ontvangen. Morgen verschijnt de rest van de nieuwkomers op SportAmerika, maar voor ‘The Kid’ maken we en uitzondering en schrijven we een apart artikel!
Zo vader, zo zoon
Ken Griffey Sr. speelde tussen 1973 en 1991 in de Major League. Hij was lid van de ‘Big Red Machine’ (het team van de Cincinnati Reds dat de league begin jaren zeventig domineerde). Verder kwam hij uit voor de New York Yankees, Atlanta Braves, nog eens de Reds en de Seattle Mariners. Senior won twee keer de World Series, was drie keer All-Star en werd in 1980 zelfs All-Star Game MVP. Zijn career average is .296 en de eerste honkman/outfielder sloeg in 19 seizoenen 152 homeruns. Hij is toegetreden tot de Hall of Fame van de Reds, maar zijn beste prestatie was misschien wel het opvoeden van zijn zoon Ken Junior.
Als zoon van een Major Leaguer word je al snel opgezadeld met grote verwachtingen als je dezelfde sport als je vader kiest. Die keuze was echter onvermijdelijk. Op zesjarige leeftijd liep de kleine Ken rond in het clubhuis van de Reds, die twee jaar op rij de World Series wonnen. Daar werd hij verliefd op het spelletje dat hij later als geen ander zou spelen. In 1987 werd Griffey Jr. uitgeroepen tot beste high school speler van het land en om de verwachtingen nog hoger te maken selecteerden de Mariners hem in datzelfde jaar met de eerste overall pick in de draft.
Het moge duidelijk zijn dat Ken Griffey Jr. een bijzonder talent was. Wat het geheel nog bijzonderder maakt, is dat hij in zijn eerste volledige seizoen in Major League teamgenoot was van niemand minder dan Ken Griffey Sr. Het duo is ongetwijfeld de beste vader-zoon combinatie die ooit samen speelde. Ze zijn in elk geval de enige vader en zoon die ooit dit deden:
Superster
Het was slechts een van Junior’s 630 homeruns, maar het moet zijn meest speciale geweest zijn. 630 homeruns: jaren gelden was dit meer dan genoeg om de Hall of Fame te bereiken. Sterker nog, 500 homeruns was de mijlpaal die er decennia lang voor zorgde dat het bereiken van Cooperstown en zekerheidje was. Griffey was de vijfde speler ooit die de grens van 600 doorbrak (inmiddels zijn ook Jim Thome en Sammy Sosa lid van deze selecte groep en is Alex Rodriguez hem voorbijgestreefd) en rondom hem staan Hall of Famers, waarschijnlijk toekomstig Hall of Famer Thome en, nou ja.. we weten allemaal wat er speelt rondom A-Rod en Sosa.
Dat Griffey dit aantal bereikt heeft zonder enige link met verboden middelen – en dat tijdens het ‘Steroid Era’ – maakt zijn prestatie des te indrukwekkender. Homeruns slaan is lang niet het enige waar hij goed in was. Je wordt immers niet zomaar AL MVP, 13x All-Star, 4x Homerun Champ, 7x Silver Sluger Award winnaar, All-Star Game MVP (net als zijn vader) en 3x Homerun Derby Champion. ‘The Kid’ eindigde zijn loopbaan met een slashline van .284/.370/.538, 2781 hits, waarvan naast 630 homeruns ook nog eens 524 doubles en 38 triples, 1662 runs en 1836 RBI. Goed voor een WAR van 83.6. Roger Clemens en Barry Bonds zijn de enige spelers met een hoger WAR op de ballot van dit jaar, maar de kans dat zij het redden, lijkt voorlopig klein. Naast deze fantastische aanvallende statistieken was Griffey ook nog een verdedigend sterke en zeer atletische center fielder, die tien Gold Glove Awards won:
Perfectie
Mensen die beweren dat perfectie niet bestaat, hebben Ken Griffey Jr. nooit een swing zien maken met zijn zwarte Louisville Slugger. Het begon met het elegante heupwiegje, de knuppel die soepel bewoog en losjes in de ontspannen handen lag. Elke keer weer op het moment dat hij in de pitch dook, bleven zijn handen netjes achter en was zijn lichaam perfect in balans. En dan moest het mooiste nog komen: de swing. Eerst de heupen die richting de bal roteerden en dan kwamen de handen. Kort naar de bal toe, lang er doorheen en als hij dan weer eens de bal kneiterhard weggeslagen had, kon hij aan het eind van zijn swing gewoon de knuppel loslaten waarna die zachtjes op de grond neerdaalde. Eigenlijk deed alleen Lance Berkman dat mooier.
De swing was elegant, natuurlijk, esthetisch. Dit was hoe een honkbalswing oorspronkelijk bedoeld was. Perfectie! Teamgenoten Jay Buhner en Harold Reynolds kunnen zich het moment waarop Griffey voor het eerst batting practice nam als Seattle Mariner tot op de dag van vandaag herinneren. “Hij was net gedraft. 17 jaar oud en liep het Kingdome binnen met een glimlach. We wisten niet wat we moesten verwachten. Zijn vader had niet echt power en in zijn eerste ronde zagen we gelijk die perfecte swing, maar het waren geen homeruns. Eerst linedrives naar het linksveld, toen naar het midveld en uiteindelijk naar het rechtsveld. Toen nam hij even pauze. Hij pakte een handdoek, droogde zijn gezicht af, draaide zijn petje om, lachte nog eens en ging aan het werk. De ene na de andere bal vloog de tribunes in. Deze 17-jarige jongen liet gelijk zien dat hij hier thuishoorde.”
Het zou nog twee jaar duren voordat hij echt mocht debuteren in de Majors en zelfs toen was het niet echt het plan van de M’s om Griffey na een uitnodiging voor Spring Training op het roster te plaatsen voor het reguliere seizoen, maar ‘Hij was direct onze beste speler en ze hadden geen keuze.’, aldus Harold Reynolds, inmiddels analist bij MLB Network. Binnen de kortste keren was Junior een nationale held. Zijn jeugdige enthousiasme, zijn geweldige verdedigende acties, zijn prachtige swing en zijn stijl (het petje achterstevoren, oorbellen, je zou het swagger kunnen noemen) vielen vooral bij de jeugdige fans in goede aarde. In een tijdperk waarin Nike al grote helden als Michael Jordan en Bo Jackson onder contract had, werd de jonge Griffey de volgende in dat rijtje. Jordan kreeg zijn eigen schoenen met het ‘Jumpman’ logo en ook Griffey kreeg een eigen logo. Dat logo kon natuurlijk maar een ding zijn: zijn legendarische swing (zie links).
Hall of Famer?
In Seattle lag Griffey op ramkoers richting de Hall of Fame. Hank Aaron zag in hem zelfs zijn opvolger als All-Time Homerun King en lange tijd leek dat onvermijdelijk. Elke keer dat hij een homerun mijlpaal bereikte, was hij de jongste ooit. Na elf seizoenen bij de Mariners stond de teller al op 398 homeruns. In 1997, 1998 en 1999 was hij zelfs league leader in homeruns, maar toen gebeurde er iets. Een bevriende golfer, Payne Stewart, kwam om in een vliegtuigcrash en Junior wilde graag ook tijdens het seizoen dichter bij zijn familie zijn. Cincinnati was zijn thuis, zijn gezin woonde er en zijn vader was er coach.
De link was snel gelegd en de Mariners stuurden hun sterspeler in een trade naar de Reds in ruil voor zijn vervanger Mike Cameron, pitcher Brett Tomko en onbekende spelers Jake Meyer en Antonio Perez. In zijn eerste seizoen in Cincy was hij zijn oude zelf: .271, 40 homeruns en 118 RBI. Na het seizoen tekende hij een negenjarig contract bij de Reds, maar toen begon zijn speelstijl zijn tol te eisen. Op negentienjarige leeftijd brak hij door in de MLB en alles wat hij deed, ging op volle snelheid met volle kracht en zonder rekening te houden met zijn eigen lichaam. Ontelbare keren rende hij vol in de muur om vangballen te maken, dook hij op de keiharde ondergrond van het kunstgras in het Kingdome en vanaf 2001 zag je dat zijn lichaam tegen begon te sputteren.
Als hij speelde, was hij nog altijd één van de beste spelers van de league, maar in zijn laatste twee seizoenen bij de Mariners speelde hij nog 160 wedstrijden, in zijn eerste seizoen in Cincinnati waren dat er maar 140 en in de daaropvolgende zeven seizoenen speelde hij gemiddeld maar 100 wedstrijden per seizoen met als dieptepunt 2002, 2003 en 2004 toen hij respectievelijk slechts 70, 53 en 83 wedstrijden speelde. Zoals gezegd: als hij speelde, was hij goed. Misschien niet meer de jaarlijkste MVP-kandidaat uit de jaren negentig, maar hij bereikte wel de mijlpaal van zijn 600ste homerun in het shirt van de Reds. Via een paar maanden bij de Chicago White Sox keerde ‘The Kid’ in 2009 terug in Seattle, waar hij een jaar later op 40-jarige leeftijd zijn Griffey Nike schoenen aan de wilgen zou hangen.
Ken Griffey Jr. voldoet aan alle eisen om toegelaten te worden tot de Hall of Fame. Oude schrijvers zullen op hem stemmen vanwege zijn 630 homeruns en het verhaal dat aan hem kleeft als jonge speler die het spelletje innoveerde met zijn frivole speelstijl. Jongere schrijvers (sabermetrics liefhebbers) zien dat hij op basis van WAR, WAR7 (de zeven piekjaren uit zijn loopbaan) en JAWS (een combinatie van beiden) hoger scoort dan de gemiddelde Hall of Famer. Hij is bovendien nooit in verband gebracht met verboden middelen, terwijl hij uitkwam in het ‘Steroid Era’. Het zou zomaar eens kunnen dat ‘The Kid’ op 6 januari met een historisch hoge score de Hall of Fame ingestemd wordt. Lukt het hem om unaniem verkozen te worden? Die kans is niet zo groot, want dat is nog nooit iemand gelukt. Maar hij zou zomaar eens in de buurt kunnen komen.
Ken Griffey Jr. was een held voor velen en het verhaal van de honkbalgeschiedenis kan niet verteld worden zonder hem daarin te benoemen. Hij is een echte Hall of Famer.
Reacties