Het treffen tussen de White Sox en Athletics moest de belissing brengen in deze American League Wildcard-serie. Bij een 1-1 gelijke stand werden Dane Dunning en Mike Fiers naar de heuvel gestuurd, maar hun optredens waren een kort leven gegeven. Wat volgde was een bizar duel vol pitcherwissels, blessures, wisselingen van voorsprong, treurige umpiring en meer sensatie. De Athletics trokken uiteindelijk aan het langste eind.
Beide managers hielden lang geheim wie hun startende werpers zouden zijn voor het allesbeslissende treffen in Oakland. Uiteindelijk kwam de strategie aan beide kanten neer op een opener met een bullpendag erachter. Bij de White Sox werd dit al enorm vroeg duidelijk. Rookie Dane Dunning gooide 0.2 innings (2 honkslagen tegen), voor hij van de heuvel werd gehaald ten faveure van de 102 mph-arm van Garrett Crochet. De 21-jarige Crochet, in juni pas gedraft, raakte in de tweede inning geblesseerd en moest worden gewisseld. Het voorlopige oordeel is ‘forearm soreness’, wat meestal weinig goeds voorspelt. De club verloor in de derde inning ook DH Eloy Jimenez, die bij een tweehonkslag zijn reeds geblesseerde voet verder beschadigde en gewisseld werd voor James McCann.
Wat volgde was een optocht van White Sox-werpers, van wie de helft niet echt zijn werk deed. Aaron Bummer, rookie Codi Heuer, Carlos Rodon, rookie Matt Foster, Evan Marshall, Jimmy Cordero en Alex Colomé zagen actie op de heuvel. Bij de Athletics was het overigens niet veel minder. Starter Mike Fiers werd na 1.2 innings al van de heuvel gehaald, nadat hij vijf hits en één run tegen had gekregen. Die run? Een 487 ft. homerun van Luis Robert; de op één na verste homerun in MLB van dit seizoen.
487 FEET. Luis Robert has arrived. #Postseason pic.twitter.com/JfoOAVcqsk
— MLB (@MLB) October 1, 2020
LEFT ON BASE
Toch, slechts één run na vijf hits? Ja, dat was het verhaal van de White Sox in dit duel. De ploeg sloeg 12 honkslagen, maar liet 25 (!) man achter op de honken. Meerdere groundouts naar het tweede honk of double play grounders haalden de angels uit de verschillende rallies die de ploeg probeerde op te zetten. De Chicagoans hadden daarbij ook wel enorm veel pech. De ene na de andere Oakland-pitch kwam met 100 mph of meer van de Sox-knuppels af. Onder meer Adam Engel, Jose Abreu en Nick Madrigal sloegen ballen met een triple digit exit velocity en lopers in scoringspositie récht op Athletics-veldspelers af; één meter meer naar links of rechts en de White Sox scoren tenminste vijf runs meer.
STUG, TAAI EN MEER ERVAREN
Ondanks dat de White Sox een 3-0 voorsprong opbouwden, kon de ploeg het verlies van Crochet (en het plan hem meerdere innings te laten gooien) niet te boven komen. De Athletics toonden zich taaier, geroutineerder en bij tijd en wijle slimmer dan de Pale Hose. Lange slagbeurten zorgden ervoor dat manager Ricky Renteria veelvuldig naar zijn bullpen greep, maar lang niet alle moves werkten. Codi Heuer stond vuur te spuwen, totdat Sean Murphy tegen een fastball aanliep en de A’s met een two-run homerun dichterbij bracht (3-2). Carlos Rodon implodeerde vervolgens volledig (0.0 IP, 1 H, 2 BB, 2 ER) en ook zijn opvolger Matt Foster kon geen slagbal gooien (0.1 IP, 2 BB). Twee punten kwamen door vier wijd met de honken vol over de plaat en de A’s hadden een 4-3 voorsprong te pakken waar ze zelf weinig voor hoefden te doen.
TWO-OUT RALLIES
De routine van de Californische ploeg was zo nu en dan zelfs indrukwekkend om naar te kijken. Slagmensen lieten zich niet aftroeven door een bullpen die het hele seizoen een kracht in Chicago was. Meerdere innings op rij scoorde Oakland met twee man uit, zoals in de vierde en ook de vijfde inning. De White Sox hadden een halve inning ervoor net weer gelijkgemaakt, via een RBI-single van Nomar Mazara. Sox-reliever Evan Marshall verkreeg in de tweede helft van de inning twee snelle nullen, maar een volgende mini-rally van de Athletics (cadeau gedaan door Marshall met twee keer vier wijd) scoorde opnieuw twee runs: 6-4 Oakland.
Homeplate umpire Ted Barrett maakte het hele duel een puinhoop van zijn slagzone — voornamelijk in het nadeel van de White Sox — maar de Athletics zetten de White Sox-werpers ook regelmatig naar hun hand door goede pitches fout te slaan en zo slagbeurten te verlengen. De geroutineerde slagmensen lieten zichzelf niet in de problemen brengen, maar dwongen de pitchers (en umpire) het werk voor hen te doen. Zo bleef de 6-4 veilig, zolang de bullpen zijn werk kon doen.
BULLPENPOWER
De voorsprong bleek genoeg voor de Athletics’ bullpen, die dit jaar de crème de la crème in de American League was. De colonne powerarmen die langskwam, hield de boel potdicht. Yumeiro Petit kreeg nog wel twee runs tegen, maar Frankie Montas (één run) en het vijftal J.B. Wendelken, Lou Trivino, Jake Diekman, Joakim Soria en Liam Hendriks (twee honkslagen in totaal) baanden zich een weg door de White Sox lineup en langs eventuele problemen.
Even leek de boel ook bij Oakland in te storten. In de achtste inning kreeg Joakim Soria het opnieuw zwaar, maar met twee lopers op de honken en één man uit sloeg Jose Abreu in een dubbelspel, wat het geloof definitief weg leek te halen bij de White Sox. James McCann opende de negende inning tegen closer Liam Hendriks nog wel met een honkslag, maar Hendriks had iets goed te maken na zijn matige optreden van de dag ervoor.
De reeds het hele seizoen verre-van-fitte Yoan Moncada, Luis Robert en Nomar Mazara gingen er met drie slag af, waarna een einde kwam aan het een jaar vervroegde White Sox-sprookje en de Athletics hun elimination game losing streak doorbraken. Bob Melvin en zijn mannen hadden misschien niet het meeste talent op het veld, maar wel de langste adem, de meeste ervaring, meer geluk en meer gogme. Deze kwaliteiten kunnen ze in de ALDS goed gebruiken.
UP NEXT
Op 5 oktober staan de A’s tegenover hun divisiegenoot uit Houston: de Astros. De clubs kennen elkaar door en door, dus dit wordt óf een heel leuke, óf een heel saaie serie. Startende werpers zijn nog niet bekendgemaakt.
Coverfoto: Ezra Shaw/Getty Images
Reacties