Er was een overtime voor nodig, maar uiteindelijk was het toch de pure kwaliteit van de Miami Heat die in Game 4 de doorslag gaf. Een hete hand van Mike Miller en een dominerende LeBron James zorgen voor de uiteindelijke 101-93, die de ploeg van Erik Spoelstra een 3-1 voorsprong op de Chicago Bulls bezorgde. Eine gewisse Vorentscheidung, zoals ze dat ten oosten van Enschede zo fraai plegen te zeggen.
Ondanks de twee uitblinkers aan de kant van de Heat, had Chicago de kansen in de slotseconden evenwel nog volledig in de eigen hand. Bij een stand van 85-85 beging LeBron James een aanvallende fout, waarna de Bulls met nog acht tellen op de klok het balbezit kregen. Derrick Rose’ geforceerde jumper miste echter de juiste richting.
De verlenging die volgde, was in feite het verhaal van de Bulls in een notendop. Defensief zat het allemaal wel snor, maar aanvallend kende de ploeg veel te veel zwakke (lege) plekken. In de reguliere competitie kon de one man show die D-Rose heet het allemaal nog wel verbloemen, maar in het naseizoen, toen de tegenstanders de intensiteit opvoerden, brak het gebrek aan (constante) tweede en derde opties de ploeg lelijk op. Zeker toen James zich ook nog eens met de persoonlijke bewaking van de MVP ging bemoeien.
Bij Chicago zijn er eenvoudig te weinig spelers die het leven van Rose kunnen verlichten. Carlos Boozer grijpt de nodige rebounds en heeft af en toe 20+ wedstrijden, maar heeft van verdedigen geen kaas gegeten. Joakim Noah is verdedigend weer sterk en blinkt uit in werklust, maar heeft geen schot en is dus aanvallend te zwak. Kyle Korver is, komend vanaf de bank, van buiten de arc doorgaans Chicago’s tweede schotoptie, maar de schutter gaf in de playoffs hoegenaamd niet thuis. En wie geen baskets kan maken, die wint geen wedstrijden. Hoe goed de defense ook is.
Miami, daarentegen, heeft een Big Three. Coach Tom Thibodeau slaagde erin LeBron James en (vooral) Dwyane Wade bij vlagen redelijk aan banden te leggen, maar dan was er altijd wel een Heatle die opstond om het voortouw te nemen. In Game 1 en 3 was dat Chris Bosh, in Game 2 Udonis Haslem, in Game 4 Mike Miller. Opvallend, want was vooraf niet iedereen van mening dat de breedte van de Chicago-bank wel eens de doorslag zou kunnen geven?
Oh, en laten we de prestatie van LBJ in Game 4 niet vergeten: 35 punten, 13 op 13 van de lijn. En wie zei er dat King James niet kon closen?
,,Een moeilijk nederlaag”, hield Noah zich groot, ,,maar er is nog heel wat basketball te spelen.”
Stoere praat, maar er is zelfs in Chicago eigenlijk geen sterveling die gelooft dat de Bulls dit Miami Heat drie keer op rij kunnen verslaan. ,,Dit was een must win“, realiseerde Rose (23 punten, 6 assists) zich dan ook.
,,Deze nederlaag kun je mij aanwrijven”, zo nam de seizoens-MVP de schuld van de nederlaag op zich. ,,Ik had twee kansen om de wedstrijd te beslissen. Maar ik deed het niet. Ik leed ook teveel balverlies (zeven turnovers). Dit is mijn schuld. Ik zal hier van moeten leren.”
D-Wade, die een matige wedstrijd speelde, maar in de verlenging goed was voor de beslissend jumper en enkele imposante blocks: ,,M’n ploeggenoten bleven me voorhouden: jij gaat straks de belangrijkste play maken. En ja, wedstrijden worden nu eenmaal in de laatste minuut gewonnen, en niet in de eerste.”
En zo is het maar net.
Foto: probasketballtalk.nbcsports.com
Reacties