Stan Musial verkreeg nooit de mythische status van zijn tijdgenoten Joe DiMaggio en Ted Williams, maar toch doen zijn prestaties nauwelijks onder voor die van zijn twee collega’s. De man die drie World Series en MVP Awards won en met talloze records achter zijn naam afscheid nam, zou vandaag 100 jaar oud zijn geworden. Hij overleed echter in 2013 op 92-jarige leeftijd.
MUSIAL, DE PITCHER
Stanley Frank Musial, of Stanislaw Franciszek Musial zoals hij eigenlijk ter wereld kwam, groeide op als zoon van Slavische immigranten in een klein voorstadje van Pittsburgh: Donora, Pennsylvania. Al op 15-jarige leeftijd sloot Stan zich aan bij een plaatselijke semi pro-ploeg, de Donora Zincs, waar hij teamgenoot werd van Buddy Griffey, vader van Ken Sr. en Jr en dus pater familias van honkbal-royalty. Lang zouden de twee geen teamgenoten blijven, want binnen twee jaar zou Musial worden gescout door de St. Louis Cardinals. Als pitcher… De man die later de boeken in zou gaan als een van de beste slagmannen aller tijden verdiende zijn eerste honkbalcontract op basis van zijn getalenteerde werparm.
DICKIE KERR
Stan en zijn highschool sweetheart Lil maakten gezamenlijk de overstap van Pennsylvania naar Missouri. Daar werden zij opgenomen in het gezin van minor league-coach Dickie Kerr. Er zou een levenslange band tussen de kleine manager en zijn jonge pupil ontstaan. Het was ook Kerr, die – toen Musials honkballoopbaan ten einde leek door een gekwetste schouder – hem ervan overtuigde om zijn carrière voort te zetten als slagman. Door spelersgebrek had hij Musial daar al een paar keer moeten opstellen en hij was onder de indruk geweest van diens talent.
Daarvoor moest hij wel langs de vreemde slagbeweging van de jongeling kijken. Musial had namelijk de neiging voor het slaan zijn lichaam bijzonder ver naar binnen te draaien. Daardoor moest hij over zijn schouder naar de pitcher kijken, als een jongetje dat verstoppertje speelt en vanachter een muurtje zijn vriendjes in de gaten houdt. Een bijkomend gevolg was dat hij een flinke draai met zijn lichaam moest maken, wat resulteerde in een swing die je meestal alleen bij tekenfilmfiguren ziet die een enorme homerun slaan. Afwijkende batting stance of niet, Musial boekte er ongelooflijk veel succes mee.
DEBUUT
De nieuwbakken slagman maakte al snel promotie binnen de organisatie. Het feit dat hij zich nu puur op het slaan kon richten en niet meer de heuvel op hoefde, zorgde er alleen maar voor dat hij nog sneller vooruitging. Op elk nieuw niveau toonde hij zich al in korte tijd de beste. Een oproep voor de hoofdmacht in St Louis kon dus niet lang uitblijven. Die volgde dan ook op 17 september 1941. Die dag wonnen de Cards beide duels van een doubleheader tegen de Boston Braves. Ook op dit nieuwe toneel bleek Musial al snel tot de beste te behoren. Hij groeide binnen een bijzonder korte tijdsspanne uit tot één van de beste spelers van zijn generatie. In zijn eerste drie volledige seizoenen in de Major League bereikten de Cardinals de World Series, waarvan er twee gewonnen werden, en hijzelf werd in zijn tweede seizoen uitgeroepen tot MVP.
MILITAIRE DIENST
Na die succesvolle eerste jaren onderbrak hij in 1945 zijn carrière om in dienst te gaan bij de Amerikaanse marine. Een jaar later nam hij alweer afscheid van het leger met eervol ontslag. Net op tijd om zich met de Cardinals voor te kunnen bereiden op het seizoen, keerde hij in het voorjaar van 1946 terug in het honkbal. Na de Tweede Wereldoorlog heerste er euforie in de Verenigde Staten. Niet alleen had men in Europa de Nazi’s verslagen, het land had bovendien definitief haar naam gevestigd als wereldmacht. In tegenstelling tot de situatie na de Eerste Wereldoorlog, toen mensen weinig geld hadden en bovendien geteisterd werden door de Spaanse griep, was er nu geld te over.
GOLDEN AGE OF BASEBALL
En dat geld moest natuurlijk rollen. In grote getale trokken de supporters naar het honkbalstadion. Er brak een Golden Age in de sport aan. Daarnaast veranderde het debuut van Jackie Robinson natuurlijk alles. Plots kon er een blik aan talentvolle spelers worden opengetrokken. Waar men zich lang wijs had gemaakt dat zwarte spelers verre van hetzelfde niveau konden bereiken als hun witte collega’s, bleek dat al snel een kwaadaardige illusie. Spelers als Robinson, Roy Campanella, Willie Mays en vele andere die tot die tijd veroordeeld waren tot de Negro Leagues, tilden het niveau naar ongekende hoogte.
Walk him on four pitches and pick him off first.
Brooklyn-pitcher Preacher Roe over zijn tactiek tegenover Stan Musial.
Dat had ook gevolgen voor de carrière van Stan Musial. Hoewel zijn prestaties absoluut niet hadden geleden onder zijn jaar afwezigheid, zou hij zijn laatste titel in ontvangst hebben genomen. De Cardinals kwamen die jaren niet verder dan ereplaatsen in hun divisie. Stan zelf won in 1946 en ’48 nog de MVP Award, maar moest in het vervolg genoegen nemen met meerdere tweede plekken. De spelers die hem daarin voorbleven: Robinson, reliever Jim Konstanty, Campanella en Hank Aaron. Maar liefst veertien keer eindigde Musial in de top 10 van de jaarlijkse MVP-verkiezing. Dat aantal valt echter nog in het niet bij zijn 24 optredens in de All Star Game.
STAN THE MAN
Opvallend genoeg heeft Musial zijn bijnaam ‘Stan the Man’ niet te danken aan zijn eigen supporters. Het waren de fans van de Brooklyn Dodgers die hem zo begonnen te noemen. In hun stadion, Ebbetts Field, was hij namelijk vaak op zijn best. In sommige series was hij gewoonweg niet uit te krijgen. Als ze Musial naar het slagperk zagen lopen verzuchtten ze: “Daar komt die man weer.” Dat werd vervolgens Stan the Man. De bijnaam paste bovendien bij zijn toegankelijke karakter. Hij voelde zich nooit te goed voor zijn fans en maakte dan ook altijd tijd voor hen vrij. Dat gaf hem een menselijker imago dan de meer iconische DiMaggio en Ted Williams.
RECORDS & MIJLPALEN
Ondanks dat Musial zichzelf niet perse zag als een home run hitter en hij zich ook nooit tot homerun king kroonde, heeft hij toch enkele homerunrecords op zijn naam staan. Hij was de eerste speler die vijf homeruns op één dag sloeg, tijdens een doubleheader tegen de New York Giants in het eigen Busch Stadium. Daarnaast is hij de speler met de meeste homeruns in een All Star Game. In de 24 edities die hij mee mocht doen, was hij goed voor 6 homeruns. Een daarvan was zelfs goed voor een walk-off. In de 12e inning van de All Star Game van 1955 had hij even daarvoor nog tegen de AL-catcher Yogi Berra gezegd hoe moe hij was. Berra zou geen bal meer in zijn handschoen krijgen die avond, want de eerste worp verdween al over de hekken in het rechtsveld.
THE 3.000 CLUB
Zijn 3.000e honkslag was ook een walk-off. Dit keer verliet de bal niet het veld. Een stand up double was genoeg om in de negende inning een 2-1 achterstand om te buigen in een 3-2 overwinning. Eigenlijk zou Musial die dag niet spelen. Het was de bedoeling om een dag te wachten, zodat hij in eigen stadion de mijlpaal kon bereiken. Dat was ook de reden dat echtgenote Lil bijna niet aanwezig was geweest bij deze heuglijke dag. Ze was met de kinderen een hoed gaan kopen, zodat ze er op haar paasbest uit zou zien bij de historische honkslag. Gelukkig besloten ze die dag alsnog vroeg het winkelen te staken om het einde van de wedstrijd mee te maken. Ze waren net op tijd om Stan zijn pinch hit te zien slaan.
HONKBALPENSIOEN
In 1963 hield Musial het voor gezien. De inmiddels 42-jarige speler had alles bereikt wat een speler kon bereiken en hij nam afscheid met een hele rits aan records, zowel op National League als Major League niveau. Een van de belangrijkste, die van meeste honkslagen in de National League, raakte hij nota bene kwijt aan de rookie tweedehonkman waar hij zijn laatste honkslag langs sloeg. Op 29 september was het namelijk Pete Rose die net tekort kwam om de klap van The Man tegen te houden. Na zijn honkslag werd Musial, onder een mengeling van applaus en fluitconcert (men had na 22 jaar nog geen genoeg van hun held), naar de kant gehaald. Musial beëindigde zijn carrière met een lifetime slaggemiddelde van .331, 475 homeruns, 725 doubles, 1.951 RBI’s, 6.134 total bases en 128.3 bWAR.
SMETTELOZE REPUTATIE
Behalve als geweldige slagman, had Musial ook als mens een uitstekende reputatie. Nooit werd hij bijvoorbeeld uit het veld gestuurd, maar ook buiten het veld was hij van onbesproken gedrag. Waar een deel van zijn collega’s er een losbandige levensstijl op nahield, moest Musial daar weinig van hebben. Hij besloot op een gegeven moment zelfs niet als ambassadeur van een sigarettenmerk op te treden, omdat hij roken onder jongeren niet wilde stimuleren. Bovendien leek Stan ook altijd goedgeluimd te zijn en kon hij met iedereen goed opschieten. Dat alles maakte hem tot de perfecte leider in de Cardinals-kleedkamer.
HALL OF FAME
Natuurlijk werd Musial bij de eerste keer dat zijn naam op het ballot verscheen verkozen tot de Hall of Fame. Op 21 januari 1969 bleek hij door 92,3% van de stemmers gekozen te zijn voor een plek in Cooperstown. Hoewel hij de eerste speler was die meer dan 300 stemmen verkreeg (317 van de 340 kiesmannen hadden een stem op hem uitgebracht), blijft het toch opmerkelijk, dat zelfs een speler van Musials statuur niet unaniem verkozen werd. Twee decennia lang, in misschien wel de meeste glorieuze jaren van het honkbal, was Stan ‘The Man’ Musial één van de aller besten geweest. De man had nota bene als eerste spelers als grootvader een homerun in de Major League geslagen.
Coverfoto: Twitter
Reacties