Het is zondag 23 april 2017. Dustin Pedroia van de Boston Red Sox probeert drukgebarend duidelijk te maken aan Manny Machado: “Ik was het niet, jij weet dat, ik weet dat!”. Twee dagen daarvoor maakte Machado een slide die als dirty geïnterpreteerd kon worden. Matt Barnes gaf antwoord namens Boston door middel van een heater richting het hoofd van Machado.
Het incident illustreert de vreemde tijd waar we in verkeren. Pedroia ís de leider van de Red Sox, werd kwaad aangedaan en het team ging voor haar captain staan. Pedroia, de veteraan op het tweede honk, worstelde met de vraag waar velen nu mee worstelen: hoe gaan we nu door? Hardcore oldschool lijkt afgelopen, maar is modern baseball dan het antwoord? “It wasn’t me!”
Pedroia: “If that was me, we would have hit you the first day. Now, that’s not me.”
Machado points to head: “I know. That’s bull—-.” https://t.co/pptAX4VG5Q
— Brian MacPherson (@brianmacp) 23 april 2017
VERANDERING
Het spelletje is aan het veranderen, dat is één ding dat duidelijk is. Pace of play is een hot topic, maar Rob Manfred heeft zijn volgende stokpaardje al klaar staan: pace of action. Dat is niet gek; april dit jaar was de eerste maand waarin meer strikeouts dan hits te noteren vielen. Mei leek hetzelfde lot beschoren, maar werd op het nippertje daarvan gered op de twee voor laatste dag: 7020 hits, 6959 strikeouts. Als de MLB in dit tempo doorgaat, zullen we vijfentwintig tot dertig procent meer K’s zien dan slechts tien jaar geleden.
Dat tempo betekent ook dat we dit jaar 10.000 minder ballen het veld in gaan zien waar een actie op gemaakt zal moeten worden dan slechts vijf jaar geleden. Van routine grounders tot lastige popups halverwege het buitenveld, we gaan de veldspelers nog minder in actie zien. Dat betekent dat Mookie Betts, Andrelton Simmons en Mike Trout nog minder cameratijd krijgen. Hoe gaan we de MLB-sterren nu eindelijk eens marketen?
We kijken naar dé twee ontwikkelingen in het honkbal: pace of play en pace of action. Daarnaast nemen we onder de loep: de slides (nog een keer) en waarom worden de dopers steeds pas rond deze tijd in het seizoen van bed gelicht?
PACE OF PLAY
Hét paradepaardje van commissioner of baseball Manfred is zijn ‘baanbrekende’ beleid rond pace of play. Baanbrekend plaatsen we tussen aanhalingstekens, omdat door de regels de gemiddelde wedstrijd tot op heden ‘slechts’ vier minuten en zesenveertig seconden korter is dan vorig jaar.
Dat lijkt op het eerste oog een vrij geringe terugdringing van de wedstrijden: van drie uur, 5 minuten en 11 seconden, naar 3 uur en 25 seconden. In praktijk merkt de liefhebber het verschil echter wel degelijk. De reclametijd tussen innings door is stevig gereduceerd en Willson Contreras staat niet om de haverklap meer bij zijn pitcher op de heuvel.
Nu Manfred rustig is begonnen en de veranderingen werken (zonder impact op de wedstrijden!), lijkt zijn support in de industrie wat te groeien voor het project. De volgende twee punten die de commish heeft bedacht voor dit project stuiten echter op een stuk meer weerstand.
PITCH CLOCK
Het eerste, tevens minst controversiële idee, is het invoeren van een pitch clock. We kennen allemaal die ene pitcher die het kijkplezier ontneemt door steeds maar weer ruim zijn tijd te namen na elke worp. Een pitch clock lost dit op doordat een werper genoodzaakt is zijn volgende pitch binnen een bepaalde tijd te werpen. Doet hij dit niet, wordt hij ‘gestraft’. Te denken valt aan een automatische wide ball of zelfs een balk. De gemiddelde tijd tussen een twee pitches in 2017 was 23,8 seconden; een stijging van 2,3 seconden per worp ten opzichte van 2007.
EXTRA INNINGS
Het tweede idee stuit nu al op een flink verzet in de community. Het zal niet eens een invloed hebben op het overgrote meerderheid van wedstrijden, maar niettemin zal het voelen als een complete overhaul van de sport: een runner zal beginnen op het tweede honk in extra inningen.
Het idee: de runner is de leadoff hitter van de vorige inning en zijn begin op het tweede honk zal als niet toerekenbare error worden gezien voor de toerekening van een eventuele run. Dit zou voor spektakel moeten zorgen, maar vooral pace of play moeten verbeteren. Met een leadoff double elke extra inning is een beslissing inderdaad veel eerder binnen handbereik, zo lijkt het. Bijkomend voordeel: de bullpens, die toch elk jaar al meer en meer belast raken door kortere starts, zullen op deze manier een stuk minder overbelast raken. De wel eens geromantiseerde marathon games komen hiermee direct tot een einde.
Toekomstmuziek? Wellicht. Echter, als honkballiefhebber hebben we wellicht wel rekening te houden met deze twee veranderingen. In de minor leagues is het experiment voor beiden in volle gang en zullen de resultaten afgewacht moeten worden. Ter vergelijk: de gemiddelde tijd tussen worpen was 23,8 seconden, maar het experiment in de minor leagues loopt met een pitch clock van vijftien seconden tussen twee worpen met de honken leeg. Mocht(en) er zich wel speler(s) op de honken bevinden loopt het klokje af na twintig seconden.
PACE OF ACTION
Let op deze quote van de meest machtige man in honkbal: “We beginnen te herkennen dat statistieken en analyses leiden tot bepaalde trends in de sport, daar moeten we misschien wat aan gaan doen.” Combineer dat met de uitspraak van de commissioner dat er “agressieve veranderingen nodig zijn om deze trends tegen te gaan”. (quotes zijn hier te vinden, €) Manfred heeft bewezen daad bij het woord te voegen, dus waar kunnen we aan denken in de (nabije?) toekomst?
Het lijkt wel of de gehele MLB bezig is met de zogenaamde advanced stats. Geen homerun gaat voorbij of Statcast berekent netjes de exit velo, de launch angle en de estimated distance. Gekker en gekker lijkt het te worden, waardoor bijna dagelijks wel een artikel verschijnt over speler X heeft zijn batting approach aangepast en zal nu Y procent meer OPS+, xwOBA en fWAR produceren.
Om even vrij nerdy te doen: daar is een verschil tussen descriptive stats en predicting stats. Een wiskundestudie is tegenwoordig geen overbodige luxe om bij een willekeurig MLB team in dienst genomen te worden.
SHIFTING
Idee nummer één is het verbannen van de zogenaamde shifts. We hebben extreme voorbeelden gezien, zoals de Houston Astros die vier man in het buitenveld zetten, of Joey Gallo, tegen wie in 94,3 procent van de gevallen dit seizoen op één of andere manier geshift is. Manfred heeft zich uitgesproken tegen de shift, waardoor meer ballen van zo’n een dergelijke extreme trend hitter een hit of in ieder geval een moeilijkere play zullen worden.
The Super Shift: AJ Hinch put 7 men in the outfield to thwart Joey Gallo — and Gallo bunted. “I’d put nine guys out there if I could,” Hinch said. “But I can’t. One guy’s got to catch.” https://t.co/Y4rXU2TK0z pic.twitter.com/P9bC9lyVpk
— Hunter Atkins (@HunterAtkins35) 12 juni 2018
PITCHERWISSELS
Het volgende idee is het verbieden van pitcherwissels middenin de inning. Ofwel: een skipper zal zijn werper niet meer mogen vervangen tijdens een inning. Dat zal een ook weer een verandering veroorzaken in het honkbal, aangezien een werper die het ‘even niet heeft’ of een lefty specialist niet meer vervangen mogen worden tenzij de inning klaar is. Een pitcher zal de volle drie nullen in de inning moeten bereiken, ongeacht hoe de inning verloopt. Dit bespaart natuurlijk zowel pace of play maar zal ongetwijfeld ook een boel pace of action toevoegen.
De laatste eventuele “vooruitgang” is de automatic strikezone. Wat zoveel betekent als: technologie zal bepalen of een pitch een strike of een ball is en niet langer de homeplate umpire. De techniek is al veel geavanceerder dan we een jaar geleden voor mogelijk konden houden gaf Manfred aan. Ook dit past in de context “aggressive changes to the game.” De experimenten lopen al in Independent Ball — de onafhankelijke honkbalfederatie die los van MLB staat — en verlopen voorlopig vrij positief.
Er zal vorm gegeven moeten worden aan en antwoord gegeven moeten worden op twee problemen. Het eerste probleem is de praktische kant. Krijgt de ump een oortje in, waardoor hem verteld wordt of het een strike is, gaat er een lampje branden bij een strike of iets anders? Vraag twee, wellicht belangrijker, gaan umpires zich redden? Hun grootste autoriteit is nu de slagzone en het callen van balls en strikes. Als dat gedaan is, blijven zij dan wel in positie om de wedstrijd te managen?
SLIDES
In Podcast #50 werden de slides van Rougned Odor op het tweede honk en die van Anthony Rizzo op thuis al uitgebreid besproken. Het is én blijft een hot topic in de Big Leagues, waar om de zoveel tijd stevig aan getwijfeld wordt. Het ís echter wel degelijk duidelijk uitgelegd door de MLB en de “twijfels” lijken dan ook vaak te ontstaan uit een gevoel van oldschool baseball, maar vooral: wanneer komt het mij goed uit? Beide regels, vernoemd naar de bekende spelers op de bekende momenten, zullen we voor eens en altijd nog maar eens uitleggen. Daarna, meneer Joe Maddon, is het de wereld uit. Deal?
BUSTER POSEY RULE
De eerste regel die ingesteld werd is de “Buster Posey-rule“. De regel, vernoemd naar het incident in 2011 waarbij (toenmalig?) ster catcher Buster Posey zijn been brak, dient ter bescherming van de achtervanger. Een traditie, waarbij het gebruikelijk werd voor de catcher om de thuisplaat te blokkeren en de runner die zo hard mogelijk daarop in gleed, diende verbannen te worden. De regel is eigenlijk vrij simpel. De catcher mag de thuisplaat niet meer blokkeren, tenzij hij de bal in zijn bezit heeft. De runner mag niet van zijn “natuurlijke” looplijn afwijken om de catcher een flink zwiep te geven.
Het oordeel hierover is uiteindelijk aan de umpires, waarbij zij dienen mee te wegen of een runner daadwerkelijk voor de thuisplaat gaat, de lichaamsbewegingen van de runner en de intentie van de runner. Dit alles kan aan replay worden onderworpen, waardoor het toch vaak neerkomt op interpretatie van de regels door de umpires. De gevolgen zijn overigens duidelijk: een catcher die onrechtmatig de plaat blokkeert veroorzaakt een safe at home, terwijl een runner die onrechtmatig slide een out at home produceert.’
CHASE UTLEY RULE
In October Baseball, waar het er écht om gaat, wordt op het scherpst van de snede gespeeld. Zo ook Chase Utley in Game 2 van de National League Division Series. De tweedehonkman probeerde namens Dodgers een dubbelspel hard op te breken, maar brak daarbij het been van New York Met Ruben Tejada. Een moment in the spotlight, maar daarvoor niet geheel ongewoon. Het was wel de katalysator voor de MLB om te zeggen: tot hier en niet verder. Wat is nu de regel?
Wat wél mag is contact “zoeken” met de middle infielder. Dat is dus absoluut niet verboden! Om een slide naar “twee” legaal te laten gebeuren zijn er een aantal regels:
- De slide wordt ingezet vóór het honk
- De glijdende speler is in staat met zijn hand en/of voet het honk te bereiken
- Die hand en/of voet moeten in staat zijn dat honk ook (klaarblijkelijk) vast te kunnen houden
- Die mogelijkheid tot het honk was er al vóór de runner eventueel zijn koers veranderde
De regel is dus een stuk soepeler (je mag van je pad afwijken) dan de regel op thuis en lijkt ook een stuk minder voor interpretatie vatbaar. Dat mede door de bekende memo die de MLB uitvaardigde in mei 2016. Daar stond ook in wat niet mocht:
- Tegen de voorgenoemde vier regels ingaan
- De runner was uiteindelijk niet in staat het honk vast te houden, dan wel met zijn voet in contact met het honk te blijven
- De intentie van de runner verraadt vuil spel. Er wordt met een lichaamsdeel een onnatuurlijke beweging jegens de middle infielder gemaakt
- Het veranderen van koers werd schijnbaar met de intentie gedaan om onnodig óf meer contact dan nodig met de middle infielder te maken
Klaar als een klontje. Het beschermt de sterren in ons geliefde spelletje, maar een goed uitgevoerde take out slide is nog steeds mogelijk.
DOPED UP
Dit jaar werden Robinson Canó en Welington Castillo al gebruikt op het gebruik van doping ofwel PEDs. Waarom is het toch dat spelers niet aan het begin van het jaar worden gepakt? Waarom worden spelers niet en masse getest maar individueel? Dit artikel is lang genoeg geweest, maar het dopingbeleid van de MLB is een zeer interessante zaak. Daar zal deze auteur later deze maand een artikel over publiceren. Beloofd. Belooft u het te gaan lezen?
Coverfoto: archief
Reacties