Tal van legendarische basketballers zijn door de jaren heen in de vergetelheid geraakt. In deze miniserie stoffen we de cv’s van enkele vergeten legendes echter weer af. Vandaag: Earl ‘The Pearl/Black Jesus’ Monroe.
Lees de vorige Vergeten Legendes: Pete ‘Pistol’ Maravich
Al heel wat legendes hebben op de SportAmerika-redactie de revue gepasseerd. De grote namen, maar ook de wat minder voor de hand liggende sterren. Earl Monroe is er zo één. Geboren in een al net zo’n legendarische stad: Philadelphia. Op 21 november 1944.
Al van kleins af aan was het duidelijk dat Earl goed kon basketballen. Op de natte herfst pleintjes van weleer groeide hij uit tot een legende. Zijn vriendjes op de middelbare school hadden misschien wel de meest ludieke bijnaam voor hem, die ooit verzonnen is: Thomas Edison. Want Earl vond truc na truc uit. Hij kon toveren met een bal.
Ook op nationaal niveau begon Earl op te vallen. Via John Bartram High School kwam hij bij Winston-Salem State University in North Carolina terecht. En daar liet hij redelijk statistieken zien. Als eerste jaars kwam hij tot 7,1 punten gemiddeld, om een jaar later 23,2 punten te noteren. In zijn vierde en dus laatste jaar op de universiteit kwam hij tot een onwaarschijnlijk aantal van 41,5 punten gemiddeld (!!) per wedstrijd uit. Het kon dan ook bijna niet anders of Earl zou ook in de Amerikaanse profcompetitie een ware uitblinker worden.
Intrede binnen de NBA
We schrijven het jaar 1967. De Baltimore Bullets draften Earl met de tweede pick in de eerste ronde. En vanaf dat moment gaat het hard met de Bullets. Earl kan het uitstekend vinden met Wes Unseld. Ze vinden mekaar blindelings en vormen een uiterst effectieve combo. Earl laat weten: “Als ik de bal heb, heb ik eigenlijk geen idee wat ik ermee ga doen. En als ik dat al niet weet, dan weet mijn tegenstander dat al helemaal niet!”
The Pearl is bijna niet te stoppen en wint de Rookie of the Year Award, met een gemiddelde van 24,3 punten per wedstrijd. Tegen de Lakers noteerde hij liefst 56 punten. Er zijn maar twee rookies in de geschiedenis van de NBA die meer punten in een wedstrijd wisten te scoren. De Bullets haalden in 1971 de Finals, maar moesten daar het onderspit delven voor de Milwaukee Bucks. Ondertussen groeide de Black Jesus uit tot een cult-held. Wat leidde tot een legendarische scène in de ‘He Got Game’:
Verhuizing naar The Big Apple
Vanaf 1971 speelt Earl voor de New York Knicks, die met Walt Frazier al een legende in wording in huis hadden. Samen zouden ze bekendheid vergaren als de Rolls Royce Backcourt, één van de – zo niet de beste – guard combinatie in de historie van de NBA. Maar The Pearl had het aanvankelijk niet makkelijk in The Big Apple. “Mijn game werd van spectaculair omgevormd naar studentikoos. Ik moest erg mijn best doen om op bepaalde momenten de wedstrijd niet in handen te nemen, en dat was ik zo gewoon”, aldus Monroe, die in het begin als sixth man fungeerde voor de Knickersbockers.
Gaandeweg vond Monroe zijn weg naar de starting lineup. Alle twijfels die de criticasters hadden over zijn compatibiliteit met Frazier konden nagenoeg direct de prullenmand in. Samen zorgden ze er in 1973 voor dat de Knicks opnieuw kampioen werden (na 1970). Een bepaalde wedstrijd die niemand in NY ooit zal vergeten, was die tegen de Milwaukee Bucks van Kareem en Oscar Robertson in november. De Knicks stonden achttien punten in het krijt met minder dan zes minuten te spelen, maar wonnen uiteindelijk na een geweldige rally. Om het af te maken gaf Frazier de assist aan Monroe, die de 87-86 eindstand op het bord zette.
Einde carrière
Maar aan alles komt een einde. Wegens hardnekkige knieproblemen besluit Earl na het ’80 seizoen te stoppen met professioneel basketball. In zijn carrière kwam hij tot een totaal van 17.454 punten met een gemiddelde van 18,8 per wedstrijd. En passant verzorgd hij 3.594 keer voor de assist. Als eerbetoon aan zijn grootheid wordt zijn Knicks shirt met nummer 15 uit de roulatie gehaald. Eerder deden de Baltimore Bullets hetzelfde met zijn nummer 10 shirt.
Earl ‘The Pearl’ Monroe staat bekend om zijn flamboyante manier van dribbelen, onnavolgbare passen en zijn kwaliteiten om het spel in snel tempo te verdelen. Zijn verdiensten als speler bezorgden hem een plek in de Hall of Fame en hij mag zich lid van de NBA 50th Anniversary Team noemen.
‘Special’
Maar wat was er nou zo speciaal aan zijn spel? Dat valt niet met een paar woorden te beschrijven. Bescheiden als Earl is, vond ook hij dat zijn manier van spelen vrij uniek genoemd mag worden. Ken je kwaliteiten. Of zoals Earl het zelf zegt: “Ik kijk veel basketball wedstrijden, maar ik kom nooit een speler tegen die me aan mijn manier van spelen doet denken.”
Foto: Youtube
Reacties