Soms valt ’t mee, soms valt ’t tegen. Soms ook valt ’t een beetje tegen. En soms ook een heleboel. Zoals met de Grant Hill-trade.
Want wat waren de verwachtingen hooggespannen, op 3 augustus 2000, in Orlando. De Magic deden op die dag Chucky Atkins en Ben Wallace de deur uit, in ruil voor niemand minder dan Grant Hill, papieren MVP van de Detroit Pistons, die het in zich had om op iedere avond een triple-double op ’t scoreformulier te doen belanden.
Hill werd alvast vorstelijk beloond voor wat zou komen: hij kreeg een contract van $92 miljoen over zeven jaar. Hem werd toegedicht dat hij samen met Tracy McGrady de Magic wel even naar de NBA finals zou kunnen ballen – de Eastern Conference stelde in die jaren immers niet zo veel voor – en wellicht lagen er zelfs een of meerdere ringen in het verschiet.
Het liep even anders.
Een seizoen voor de overgang had Hill zijn enkel in een playoff-duel met de Miami Heat lelijk geblesseerd, en in een poging om snel terug te komen, was de kwetsuur alleen maar verergerd. Het gevolg was dat Hill er nooit volledig van herstelde.
T-Mac kreeg dus niet de hulp die de Magic had kunnen opstuwen in de vaart der volkeren. Sterker: Grant Hill was vaker niet dan wel van de partij. In de totaal kwam hij gedurende zijn zevenjarige verbintenis tot slechts 202 wedstrijden. In 2003 boekte de ploeg – veelal zonder Hill – zelfs liefst 61 nederlagen, waarmee het zich tot lelijke eendje van de league ontpopte.
Hill speelde slechts een playoff-series voor de Magic, in 2007, toen Hill eindelijk weer eens flarden van weleer liet zien, maar in die eerste ronde speelde de oude blessure weer op, en werd de ploeg ironisch genoeg geveegd door de Detroit Pistons. Van de zeven seizoenen die Hill in Orlando speelde, haalde hij er slechts een het einde. In het hemd van de Magic werd hij nimmer de MVP-kandidaat die hij in Detroit ooit was.
In de zomer van 2007, $92M rijker maar een illusie armer, tekende hij bij de Phoenix Suns.
Foto: sportsillustrated.cnn.com
Reacties