De draft van 2014 werd bestempeld als de beste in ruim tien jaar. Vergelijkingen met 2003, 1984 en 1996 werden gemaakt. Daarom moeten er, naast Jabari Parker en Andrew Wiggins, nog meer toekomstige grootheden in deze draft te vinden zijn. Wie zijn deze spelers? En wat is hun verhaal? Vandaag: Isaiah Austin.
Lees de vorige Rookies Untold: Doug McDermott.
“Ik wil iemand zijn waar kinderen tegen op kijken. Dat ze gaan zeggen: Als hij het kan, dan kan ik het ook. Ik wil de jeugd een steuntje geven en mensen helpen te groeien. Mensen vertellen dat zelfs met een lichamelijke handicap je dromen kan bereiken, dat wil ik.” Het zijn de woorden van Isaiah Austin, de man die een eerste onneembare horde nam, maar ten onder ging aan de tweede.
Rood, de kleur van bloed
Tijdens de warming-up voor een basketballwedstrijd deed Austin een dunk. Dezelfde dunk die hij wekelijks deed, ter voorbereiding op de wedstrijd. Misschien ook wel om de tegenstander te intimideren. Want ook al was Isaiah pas zestien, zijn dromen waren groot. Hij droomde zoals zoveel van de NBA, maar bij hem zou die droom werkelijkheid kunnen worden. Scouts van Duke, North Carolina waren al gespot langs de zijlijn. Bij het neerkomen na de dunk herinnert Austin zich dat hij zijn zicht verloor: ,,Het was echt heel zwaar. Opeens zag ik niets meer met mijn rechteroog, alleen nog rood,” de kleur van bloed.
Toen hij twaalf was werd hij al door de dokter gewaarschuwd. Op een honkbalkamp zat hij op het eerste honk te dromen toen hij vol op het oog geraakt werd door een bal. Geen zichtproblemen, maar wel een mededeling dat zijn netvlies los begon te zitten. “Maar geen zorgen. Het netvlies kan niet zomaar kapot gaan of scheuren,” zei de dokter.
Tot die fatale dag. Hij liep naar de kant om zijn lens uit te doen. Tot zijn grote ontsteltenis maakte dat geen verschil. Hij werd naar een andere dokter gebracht die hem vrijwel meteen opereerde. Nog drie operaties volgde en hoewel hij soms vage beelden kon zien met zijn rechteroog werd zijn zicht nooit meer hoe het was.
Niet opgeven
“Het net als ieder ander mens. Zij doen ook alles om te kunnen doen waar ze van houden,” zei Austin. “Ik houd van basketball en wilde niet opgeven. Doorgaan met spelen, dat was mijn doel.” Daarnaast ontving hij van vrienden en familie de steun die hij nodig had. “Ik kan me herinneren dat twee vrienden tegen me zeiden, ‘Jij, bent de beste speler die we kennen, niet opgeven, man!’” Ook coach Forsett, van het team van Austin, steunde hem van meet af aan: “Als je zover bent gekomen, waarom zou je dan opgeven? Je bent een bijzondere speler. Blijf werken, er is niets om bang voor te zijn.
Dat was niet aan dovemans oren gericht. Hij liep tegen obstakels op. Zo moest hij dicht bij de basket bijvoorbeeld tweemaal zoveel draaien als zijn concurrenten op die positie om evenveel te zien. Het moeilijkste was echter het inschatten van schoten. De diepte inschatten vormde een echte hindernis, zeker wanneer de muur ver achter de basket staat. Ondanks dat het spel lastig werd voor Isaiah werkte hij zijn kont eraf om goed genoeg te worden om zijn droom te bereiken.
Hij vond manieren om met zijn handicap om te gaan. De afstand leerde hij baseren op basis van schaduwen in vergelijking met de schaduw van andere objecten. Altijd was hij als eerste in de arena aanwezig. “Ik heb een aantal schoten nodig om te wennen aan de omgeving,” zei Austin daarover. “Ik kan niet zomaar een gym inlopen en de diepte perfect inschatten. Ik moet het uitproberen.”
Zijn droom werd werkelijkheid. Hij werd als derde gerankt van zijn lichting. Slechts Nerlens Noel en Shabazz Muhammad moest hij voor zich dulden. Het aantal aanbiedingen dat hij van universiteiten kreeg zorgde ervoor dat de brievenbus van zijn high school het begaf.
Uit alle mogelijkheden koos Isaiah, Texaan, voor Baylor University. Een school vlakbij huis. De coach van Baylor, Scott Drew, kwam er pas na een aantal weken achter dat Austin blind was aan zijn rechteroog. De center had het verzwegen tegen elke school. Hij was bang dat ze af zouden haken in hun poging hem te strikken. Toen hij het in januari in een interview met ESPN wereldkundig maakte viel er een last van zijn schouders af. Tot die tijd vertelde hij journalisten standaard dat hij met die bril speelde vanwege een oude oogblessure. Scouts vroegen zich voor zijn bekentenis af of hij wel taai genoeg was voor de NBA. Na het nieuws deed niemand dat meer.
Athletes amaze me every day. Isaiah Austin has stunned me. An amazing story of courage and determination. Wow.
— Dana O’Neil (@ESPNDanaOneil) 18 januari 2014
De 214 centimeter lange center kwam in 73 wedstrijden voor Baylor University tot gemiddeld twaalf punten, zeven rebounds en ruim twee blocks per wedstrijd. Het hoogtepunt van zijn carrière als collegespeler kwam afgelopen lente. Met de Baylor Bears bereikte hij de laatste zestien van het NCAA-tournament. Tegen het als tweede geplaatste Wisconsin ging met ruime cijfers verloren. Na afloop zei Austin: “Als ik geblesseerd zou raken of iets, en morgen niet meer zou kunnen basketballen, dan zou ik dankbaar zijn voor de carriere die gehad heb. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze zover gekomen zijn. Om het zover te schoppen, met de handicap die ik heb, is een zegen.”
Het bleken profetische woorden. Na het seizoen gaf Austin aan dat hij het tijd om zichzelf te testen op een hoger niveau. Hij deed workouts onder meer bij de Boston Celtics, Detroit Pistons, Dallas Mavericks, Memphis Grizzlies, Phoenix Suns en San Antonio Spurs. Zij waren niet gecharmeerd van Isaiah vanwege zijn directe impact in de NBA, maar wel om zijn potentieel en zijn werklust. Twee van die teams vertelde hem dat ze hem zouden selecteren, mits hij nog beschikbaar zou zijn. Nu weten we dat hij dat niet meer was.
Nooit meer basketball
Van alle sporten heeft de NBA verreweg de meest uitgebreide medische test voorafgaand aan de draft. Tijdens de NBA Combine week de uitslag van de Texaan bij een routinetest van de van het normale patroon. Hij moest een MRI-scan gaan doen om meer duidelijkheid te verkrijgen. Bij terugkomst in het ziekenhuis kreeg hij het slechte nieuws: zijn slagader was vergroot en daarom moest er nog meer onderzoek gedaan worden. Bloed werd afgenomen ter verduidelijking. De test was positief. Isaiah Austin had het syndroom van Marfan. Een ziekte die het bindweefsel aantast en in sommige gevallen levensbedreigend kan zijn. Zijn droom viel in duigen. Morgen geen basketball meer, nooit meer basketball.
Twintig jaar oud en slechts dagen verwijderd van de verwezenlijking van zijn droom. “Ze vertelde me dat ik geen basketball meer mag spelen op competitief niveau. Mijn slagaders en hart zijn vergroot en als ik mezelf teveel push kan het zijn dat mijn hart het begeeft,” zei hij nadat het nieuws was ingeslagen als een bom.
Op invitatie van commissaris Adam Silver werd Austin uitgenodigd voor de NBA draft in New York City. Midden in de eerste ronde van de NBA draft maakte Adam Silver de mooiste selectie van de avond. Tussen de vijftiende en de zestiende keuze vroeg hij aandacht voor Isaiah Austin. Hij stak de loftrompet af over het werk dat had Austin gestoken om zijn droom te bereiken. Als baas van de NBA wilde hij een deel van zijn droom in vervulling laten gaan. Als eerste speler ooit werd Isaiah Austin, center van Baylor University, gedraft door de National Basketball Association.
Nadat zijn moeder Austin hem het slechte nieuws vertelde, gaf ze hem advies. Hetzelfde advies had ze hem gegeven toen hij het zicht in een van ogen kwijtraakte. Je kan dit als excuus gebruiken, of er je verhaal van maken. Deze week wanneer er voor het eerst weer officiële minuten in het NBA-seizoen gespeeld gaan worden, zal er in ieder geval één gedrafte speler gemist worden. Voor Isaiah Austin bleek het tweede obstakel een te grote. Hij gaat scholen langs om over zijn stichting, zijn ziekte en zijn, te korte, carrière te vertellen. Austin heeft zijn keuze gemaakt. Het is geen excuus geworden, het is zijn verhaal.
Isaiah Austin’s mom: “You can make it your excuse, or you can make it your story.” Holy Moses.
— Michael DeCourcy (@tsnmike) 18 januari 2014
Words can’t explain how thankful I am for the time I had to play this wonderful sport. It changed my life forever. #NewBeginnings
— God’s Child (@IsaiahAustin) 22 juni 2014
Foto: Getty Images
was inderdaad mooi moment in de draft, heb echt respect voor hem hoe hij er mee omgaat, als je een paar dagen voor de verwezenlijking van je droom zoiets te horen krijgt en je ziet hoe hij er mee omgaat en wat hij er mee doet . respect!!!!
Comments are closed.