Rafael Palmeiro

Rafael Palmeiro’s gedroomde MLB-comeback, wat betekent dat?

Door op jan 24, 2018


Rafael Palmeiro, na Barry Bonds misschien wel de grootste kop van jut van het steroïdentijdperk, wil terugkomen in de MLB. Palmeiro (53) speelde halverwege 2005 voor de Baltimore Orioles zijn laatste wedstrijd op het hoogste honkbalniveau. Terugkomen lijkt onmogelijk, of toch niet? Wat zou een comeback van de geboren Cubaan betekenen voor het verleden, heden en de toekomst van de MLB?

PARADOX

Honkbal op het hoogste niveau kan flink paradoxaal zijn. Waar de sport enerzijds een voorloper is in bijvoorbeeld het gebruik van statistieken om optimale rosters samen te stellen, wordt anderzijds schimmig gedaan over de staat van de ballen wanneer het aantal homeruns exponentieel toeneemt. Waar alle teams samen de absolute toppers in de sport verzamelen in één competitie, is er bij diezelfde clubs ook altijd voldoende ruimte voor allerlei rariteiten. In het midden van dit alles staat Rafael Palmeiro.

VIJFTIGERS IN MLB

Het is belangrijk om te begrijpen waarom de voormalig eerstehonkman en linksvelder zijn zinnen op een rosterspot heeft gezet. Palmeiro heeft namelijk wat last van een bekende kwaal onder ex-dopinggebruikers. Die kwaal is het best te omschrijven als een psychische gesteldheid waarin de gebruiker zichzelf vrijpleit omdat ‘iedereen het deed’. Hij mag in zijn beleving dus niet beoordeeld worden op de zelftoegediende substanties, maar alleen op de keiharde cijfers. Omdat dit voor de buitenwereld echter onvoldoende argumentatie is om rehabilitatie te overwegen, wil hij nu daadwerkelijk terug het veld op om zijn kunnen te bewijzen.

Hoewel dat behoorlijk vergezocht klinkt, is het idee helemaal niet zo raar wanneer er wat verder over nagedacht wordt. Zo zal Palmeiro bijvoorbeeld niet de eerste vijftigplusser zijn die zijn opwachting maakt in een officiële wedstrijd. Sinds 1901 waren er 18 plate appearances voor spelers boven de vijftig te noteren in de league. Die werden verdeeld over vier spelers. Daarnaast pitchten twee spelers zich voorbij de 50+.

‘BEJAARDENHONKBAL’

De meest actieve vijftiger was White Sox-legende Minnie Minosa. De Cubaan debuteerde in 1949 en kon in 1980 in zijn vijfde decennium als prof verschijnen. Hij ging 1-uit-10. De enige andere naoorlogse vijftiger is iets bekender. Pitcher Leroy ‘Satchel’ Paige werd ooit door Joe DiMaggio de beste en snelste pitcher die hij ooit gezien had genoemd. Paige speelde tot zijn 59e. Wie echt goed is, kan lang mee. Roger Clemens en Randy Johnson pitchten tot hun 46e jaar. Pete Rose en Omar Vizquel stonden op de leeftijd van 45 jaar nog op het veld.

HET HEDEN

Wanneer een eventuele rentree van Palmeiro in het perspectief van vandaag de dag wordt geplaatst, dan komen echter heel andere zaken aan het licht. De MLB heeft altijd al een wat vreemde aantrekkingskracht op allerlei exoten gehad. Of misschien juist omgedraaid, de hype zorgt immers voor gevulde stoeltjes. Hoewel het niveau nergens op aarde zelfs maar in de buurt komt van wat er in de Amerikaanse Major League-stadions tentoongespreid wordt, lopen er ook altijd flink wat non-honkballers in rond.

In de huidige tijd loopt bijvoorbeeld Tim Tebow rond bij lagergeplaatste teams van de Mets. Tegelijkertijd loopt in de White Sox-organisatie Eddie Alvarez rond. Niet de UFC-rivaal van Conor McGregor, maar de zilverenmedaillewinnaar op de Olympische Spelen van Sotsji als… shorttracker. In 2016 kwamen twaalf teams, waaronder de Yankees en Cubs, op de workout van cricketer Kieran Powell af. Er zat bij die multisporters echter geen enkele Deion Sanders tussen.

In dat kader van freakshow-scouting is een terugkeer van een man die ooit meer dan drieduizend hits verzamelde en meer dan vijfhonderd homeruns sloeg misschien een stuk minder merkwaardig. Hoewel Palmeiro al dertien jaar geleden afscheid nam van de MLB, is zijn carrière nooit helemaal uitgedoofd.

In 2015 veranderde hij bijvoorbeeld de Sugar Land Skeeters uit de ALPB samen met zijn honkballende zoons in een soort Keeping Up With the Palmeiro’s. Het was ook hier waar hij voor het eerst een bijnaam wist te vergaren: The Saccharin Slugger. Daaruit valt af te leiden dat hij het best aardig deed. Zich meten met de Stantons, Trouts en Harpers van deze wereld zou veel duidelijk kunnen maken over wat hij daadwerkelijk nog kan.

DE EFFECTEN

Of de comeback er echt van zal komen, hangt natuurlijk vooral af van de mate waarin de teams hiervoor openstaan. Stel dat Palmeiro in één van de organisaties terecht kan. Dit is gezien het feit dat zijn voormalige broeders op het veld inmiddels allerlei banen in de verschillende organisaties hebben bemachtigd helemaal niet zo vergezocht. Wat als vervolgens blijkt dat Palmeiro inderdaad op zijn 53e nog altijd mee kan met de mondiale top van het honkbal?

GEVOLGEN

Dit heeft natuurlijk verstrekkende gevolgen. Niet in de laatste plaats voor de manier waarop naar de ‘dopers van weleer’ zal worden gekeken. Barry Bonds deed al een goede zaak voor zijn generatiegenoten door in 2016 op zijn 51e de huidige MLB-homerunkoning Giancarlo Stanton en andere Marlins als Christian Yelich en Chris Johnson over de knie te leggen in een homeruncontest op het trainginsveld. Als Palmeiro hetzelfde kan, maar dan in het volle licht in plaats van achter gesloten deuren, dan zullen de I told you so’s niet van de lucht zijn. Dit geldt zelfs misschien wel nog sterker voor Palmeiro, die misschien wel de meest beroemde verklaring voor de steroïdenonderzoekscommissie van alle verdachten gaf.

Zelf zou de eerstehonkman het liefst terugkeren naar de Texas Rangers, de ploeg waar hij zijn grootste triomfen vierde. Palmeiro hoopt juist daar zijn status terug te verdienen. In Texas lijkt men echter nogal gereserveerd. Een plaats waar wel enige positieve geluiden te horen waren, was Kansas City. Daar denken verschillende mensen binnen de organisatie van de Royals dat het binnenhalen van Palmeiro het honkbal kan verrijken. Interessant zal het in ieder geval zijn.

Cover photo: Wikimedia The Commons
Top photo: Joe Giza/Reuter

Tags: ,,,,

Ook leuk om te lezen