In deze nieuwe rubriek behandelt één van onze NHL-redacteuren een onderbelicht onderwerp in de altijd enerverende wereld van de NHL. Het kan gaan om spelers, coaches, teams, geruchten, speculaties, cijfers, statistieken – alles wat de gemoederen binnen onze redactie bezighoudt. Met NHL Undercover willen wij de lezers op doordachte en vermakelijke wijze informeren met verhalen die op het eerste oog misschien geen headliners zijn, maar tóch heel interessant blijken! Met in onze eerste editie aandacht voor de NHL All-Star Game.
Een wedstrijd voor de elite
De NHL houdt – net zoals de drie andere major leagues in de VS – een jaarlijkse All-Star Game. Het idee achter deze show is dat elk team één tot drie topspelers afvaardigt, om deel te nemen aan een wedstrijd voor ‘elite players’ – de sterren van de competitie. Eén van de bijbehorende rituelen die het NHL All-Star weekend extra aantrekkelijk moeten maken, is de Skills Competition. Hierin kunnen spelers hun individuele kwaliteiten tentoonstellen. Fans vinden het prachtig om ware snipers als Alex Ovechkin of Jamie Benn targets in een doel kapot te zien schieten. Of pucktovenaars als Pavel Datsyuk en Patrick Kane een goalie voor paal te zien zetten, in een setting waarbij nagenoeg alles is toegestaan. De wedstrijd zelf is met al die supersterren aan beide kanten natuurlijk óók een evenement op zich. Belangrijke aspecten en tevens ‘unique selling points’ van de All-Star Game zijn haar aura, haar uitstraling, haar uniekheid en de sfeer die daaruit voortkomt. Slechts eenmaal in het hele seizoen komen de vedettes van alle teams bijeen, om de fans te laten genieten van deze speciale gebeurtenis. Vanzelfsprekend is het een eer voor iedere speler om deel uit te maken van een All-Star Game. Het is immers een bevestiging dat je bij de NHL elite zit.
Fans hebben het voor het zeggen, met alle gevolgen van dien
Een ander belangrijk aspect van de ASG is de invloed die fans hebben op de spelers die uiteindelijk acte de présence geven. Door de jaren heen is die invloed zelfs steeds groter worden. Zo mogen fans tegenwoordig ook bepalen wie de captains zijn van elk team (met het onlangs ingevoerde nieuwe formaat zullen dat er overigens vier zijn, in plaats van twee voorheen) en dat zorgde dit jaar voor frappante, maar vooral ook ongemakkelijke taferelen. Fans stemden namelijk massaal op John Scott – een lange, klungelige aanvaller die slechts vijf doelpunten wist te maken in 285 NHL-wedstrijden. Scott zou absoluut niet misstaan in de bekende gewelddadige ijshockeyfilm ‘Goon’, maar dus duidelijk wel op een evenement als de ASG. De ludieke actie van de samenzwerende stemmers zorgde ervoor dat Scott ook daadwerkelijk werd benoemd tot één van de vier captains en daarmee automatisch mag deelnemen als ‘All-Star’.
De John Scott-soap
Wat volgde was een drama van ongekende proporties. De NHL en ook de Phoenix Coyotes, Scotts toenmalige werkgever, verzochten hem in eerste instantie om af te zien van deelname aan de ASG. Natuurlijk met de achterliggende gedachte dat het nogal beschamend is als een dergelijke speler het tot All-Star-status zou schoppen. Toen de boomlange winger geen gehoor gaf aan het verzoek, namen de Coyotes het heft in eigen handen: Scott werd niet veel later van de hand gedaan door Phoenix en mocht naar Montreal vertrekken, waar hij meteen werd doorverwezen naar het tweede team. We zullen nooit weten in hoeverre de NHL hier een handje in heeft gehad. Maar het moge duidelijk zijn dat de trade achter de schermen werd toegejuicht. Deze ‘vernedering’ had reden genoeg moeten zijn voor Scott om dan toch maar toe te geven aan de druk van bovenaf. Dat was echter niet het geval en Scott heeft inmiddels definitief besloten om eind deze maand gewoon naar Nashville af te reizen. Zeer onwenselijke en eigenlijk ook pijnlijke situatie: een speler die door een zelf ingevoerd kiessysteem is verkozen tot NHL All-Star, moeten vertellen dat zijn verkiezing eigenlijk niet op prijs wordt gesteld om vervolgens toe te zien dat de betreffende speler voet bij stuk houdt en niks wil weten van propaganda. Dit allemaal had makkelijk voorkomen kunnen worden als de NHL strengere criteria had vastgesteld om op spelers te kunnen stemmen. De John Scott-soap is een lelijke smet op de ASG maar zeker ook de NHL als organisatie.
John Scott was previously asked by both NHL and Arizona Coyotes to bow out of NHL All-Star Game. He refused. Trade likely takes care of that
— Bob McKenzie (@TSNBobMcKenzie) 15 januari 2016
Divagedrag
Alsof de situatie rondom John Scott nog niet genoeg is, kampt de NHL ook met een ander probleem als het gaat om het in stand houden van het ASG-imago: spelers die helemaal niet zitten te wachten op een weekendje Sterren Dansen Op Het IJs. Een bekend voorbeeld daarvan is Penguins captain Sidney Crosby. ‘Sid the Kid’ is zonder twijfel de populairste NHL’er van de afgelopen tien jaar. Des te opmerkelijker is het gegeven dat Crosby in dat tijdsbestek welgeteld één ASG heeft gespeeld. Daarbij moet vermeld worden dat het in veel gevallen niet de schuld van Crosby zelf was, simpelweg omdat er geen ASG plaatsvond door bijvoorbeeld de Olympische Spelen van 2010 en 2014 en de spelersstaking in 2012-2013. Toch heeft de Canadese aanvaller al een handjevol ASG’s gemist door blessures, waaronder een zeer dubieuze vorig jaar. Crosby meldde zich in 2015 af met een naar eigen zeggen langlopende blessure waarvan de oorzaak en de ernst nooit boven water is gekomen. Fans voelde zich bedrogen en riepen dat Crosby gewoon geen zin had om op te komen dagen. Heel raar was die beschuldiging niet, aangezien Crosby 24 uur voor zijn afzegging nog een hele wedstrijd tegen Chicago had gespeeld. Met alle groter wordende financiële belangen waar een organisatie als de NHL vandaag de dag rekening mee dient te houden, is elke ASG zonder posterboy Crosby er eigenlijk al één teveel. Zeker als meneer Crosby afwezig is wegens ogenschijnlijk divagedrag.
1.) Injuries 2.) Olympics 3.) Lockout 4.) Season-opening scoring drought Sidney Crosby is running out of ways to skip the All-Star Game. — Seth Rorabaugh (@emptynetters) 6 januari 2016
Oudgediende Jaromir Jagr leek op zijn beurt niet echt voorstander te zijn van het nieuwe ASG-formaat:
Fans-I appreciate your votes for All-Star game, but 3 on 3 would kill me,and i don’t want to die yet:)Thank you for understanding. Too old:)
— Jaromir Jagr (@68Jagr) 2 december 2015
Tempo omlaag, entertainmentwaarde ook
Afgezien van alle heisa rondom spelers, is daar ook nog het vriendschappelijke aspect van een ASG dat het spel respectvol, maar tegelijkertijd ook onserieus en laconiek maakt. Door de jaren heen is hier al de nodige kritiek op geweest en ook de jaarlijks dalende kijkcijfers zijn veelzeggend. In de NBA en MLB is het verschil tussen een ASG en een reguliere wedstrijd aanzienlijk kleiner dan in de NHL. Bij een ASG in de NHL verandert er een hoop ten opzichte van een normale pot. Een ongeschreven regel van de ASG is bijvoorbeeld dat spelers elkaar nooit op een keiharde bodycheck zullen trakteren en doorgaans alleen met skills en finesse (en dus geen slap shots vanaf de blauwe lijn) goals proberen te maken. Enerzijds zorgt dit voor mooie plays die je in een normale NHL-wedstrijd niet gauw zult zien. Anderzijds begin je je als fan bij een tussenstand van 10-8 af te vragen of het niet leuker zou zijn als de spelers, juist omdat het de crème de la crème van de NHL betreft, er gewoon hard ingaan met een competitieve mindset. Niet per se killer mode, maar in ieder geval zodanig intensief dat er ook echt sprake is van een potje ijshockey. Bodychecks toestaan zal echter nooit een optie worden. Uiteindelijk is het niet de bedoeling dat spelers geblesseerd terugkeren naar hun clubs na een All-Star Weekend. Het moet voor de spelers én fans puur in het teken staan van vermaak. Maar bovenstaande kwesties geven aan dat voor beide partijen de scheidingslijn tussen vermaak en verveling steeds dunner begint te worden.
Foto’s: Getty Images
Nooit van John Scott gehoord, maar ik ben nu al voor
Comments are closed.