NFL Season in Review 2018: Detroit Lions

Door op mrt 30, 2018

Met het seizoen in de boeken en het off-season onderweg, werpen we een blik in de achteruitkijkspiegel van het NFL-seizoen. In volgorde van de draft, van slechtste team naar het beste, kijken we terug op het seizoen van de 32 verschillende NFL-teams. Vandaag in deel 20: Detroit Lions.

In 2016 haalden de Detroit Lions ondanks een moeizaam slot net aan de play-offs. In 2017 trad het verval al eerder in en vervloog de hoop op een play-off ticket al in week 16. We zagen Detroit zoals we dat al jaren zien, een vervelende ploeg om tegen te spelen, maar altijd een klasse minder dan de beste ploeg in de NFC North. Zo ook in 2017, waarin zelfs vijf divisiezeges niet genoeg waren om in de buurt te komen van de Minnesota Vikings (13-3). Het 9-7 record was een prima afspiegeling van de kwaliteiten van de Lions. Degelijk, maar niet goed genoeg.

WAT GING GOED IN 2017?

MARVIN JONES

In 2016 tekende Marvin Jones een vijfjarig contract bij de Detroit Lions voor 40 miljoen dollar. Dat leek een flinke investering voor een wide receiver die in Cincinnati in de schaduw stond van A.J. Green . In Detroit hadden ze echter oog voor het talent dat bij Jones altijd aanwezig is geweest. Dat kwam er in tweede seizoen bij de Detroit Lions volledig uit. Jones slechtte voor het eerst in zijn carrière de 1,000 yards grens (1,101 yards) en kwam hij tot een duizelingwekkend gemiddelde van 18 yards per reception. Daarmee leidde de wide receiver de NFL en hoorde hij bij de beste deep threat receivers in de league.

Jones vormde een complementair duo met Golden Tate. Tate kwam eveneens tot meer dan 1,000 yards. Daarnaast lieten ook Kenny Golladay en T.J. Jones zien over talent te beschikken. Met die vier opties, de veelzijdige running back Theo Riddick (444 reception yards in 2017) en twee scorende tight ends (7 TD) had Matthew Stafford voldoende om uit te kiezen. De quarterback speelde ook weer op niveau en was goed voor vier game winning drives.

ONTLUIKEND TALENT IN DEFENSE

De defensie was ook in 2017 minder sterk dan de aanval. Al jaren verkeren de Lions in de middenmoot in de NFL qua verdedigingslinie. Echte uitblinkers ontbreken, al haalde Darius Slay wel de Pro Bowl. De cornerback zorgde er samen met safety Clover Quinn voor dat de secondary het meest betrouwbare onderdeel was van de defensie.

De front seven bleef een zorgenkindje. D-line moest het vooral hebben van Ziggy Ansah (12 sacks). Bij afwezigheid van Kerry Hyder was er dringend behoefde aan ondersteuning voor Ansah en die kwam er via Anthony Zettel. De defensive end werd in 2016 in de zesde ronde gedraft, maar zette een grote stap vooruit in zijn tweede jaar. Zettel startte alle zestien wedstrijden en was na Ansah de meest productieve speler richting vijandelijke quarterback (6,5 sacks).

Ook A’Shawn Robinson , uit dezelfde draft maar pas 23, startte alle zestien wedstrijden. Daarnaast maakten de eerste twee draft picks in 2017 hun eerste minuten in het shirt van de Lions. Voor Jarrad Davis was de stap nog te groot om het hele seizoen betrouwbaar te zijn als middle linebacker. Hij betaalde vooral leergeld in zijn rookiejaar, maar toonde wel af en toen zijn talent. Met een andere rookie uit 2017 (Jalen Reeves-Maybin) en aanwinst voor 2018 (Devon Kennard) zit er absoluut wel potentie in het linebackercorps. Cornerback Teez Tabor dwong aan het einde van het seizoen steeds meer speeltijd af. Alle drie de spelers uit de klas van 2017 lijken de basis te hebben gelegd voor een goed tweede jaar.

WAT GING FOUT IN 2017?

GEEN RUNNING GAME

Dat bij de Detroit Lions het accent niet op de running game ligt is inmiddels wel bekend. Je kunt het echter ook overdrijven. Een paar feiten uit 2017: aantal attempts (363, één-na-minste in de NFL), aantal yards per carry (3,4 yards, slechtste in de NFL), aantal yards (1221, slechtste in NFL). Kareem Hunt, Todd Gurley en Le’Veon Bell verzamelden ieder meer rushing yards in 15 wedstrijden dan de Lions in 16 duels.

Offensive coordinator Jim Bob Cooter maakte vooral gebruik van Ameer Abdullah, die bepaald niet zijn beste jaar had (2,9 yards per carry), en Theo Riddick. Wendbare spelers die ook een bal kunnen vangen, maar absoluut geen spelers die door de frontlinie van de tegenstander kunnen breken. Het zijn running backs die van waarde kunnen zijn als extra wapen naast een #1 running back, en die ontbrak.

DEFENSIE NOG ONDERMAATS

De defensie eindigde, ondanks het aanwezige talent, in alle categorieën in de middenmoot of lager. Het stoppen van de run was een issue, vooral in het midden van het seizoen. De Saints, Bears en zelfs de Browns rushten allen voor circa 200 yards tegen de Lions. Ook in de laatste zes weken werd er vijf keer meer dan 100 rushing yards toegestaan door de defensie. In coverage had vooral het vernieuwde linebackercorps moeite, één van de redenen waarom de defensie tegen de pass ook niet altijd even stabiel was ondanks de aanwezigheid van Quinn en Slay.

DE CHALLENGE FLAG IS ER NIET VOOR NIETS

Het is een beetje flauw om het seizoen van de Lions aan één moment op te hangen, maar we kunnen moeilijk heen om de gemiste kans van Jim Caldwell. In het duel tegen de Bengals, waarin een play-off ticket werd verspeeld, verzuimde Caldwell een call tegen Golden Tate (incomplete pass) te challengen.

Met nog vier minuten op de klok en drie! time-outs beschikbaar was het ook bij de geringste kans van succes de moeite geweest om de call te challengen, maar daar dacht de coach anders over. Of hij op 1 januari bij zijn ontslag wel de challenge flag heeft geworpen is bij ons niet bekend.

WAT BRENGT 2018?

PATRICIA & BLOUNT

De belangrijkste vraag in 2018 zal zijn hoe Matt Patricia het gaat doen als hoofdcoach. De voormalige assistent van Bill Belichick zal vooral de defensie een boost moeten geven. Als defensive coordinator van de New England Patriots wist hij altijd een solide defensie te bouwen ook als hij kwalitatief niet over de beste groep beschikte. Dit kunstje zal hij bij de Detroit Lions opnieuw moeten flikken.

Daarnaast is het succes van de Lions grotendeels afhankelijk van de verbetering van de running game. LaGarrette Blount lijkt daarvoor de aangewezen man. De vraag is welke Blount we te zien krijgen in Detroit: die van de Patriots (18 TD in 2016) of van de Eagles (2 TD in 2017). Hoe dan ook, hij is over het algemeen altijd goed voor vier yards per carry gemiddeld, wat voor de Lions al een enorme stap vooruit zou zijn. Het zou voor de Lions net het verschil kunnen maken tussen wel of geen play-offs in 2018.

(Cover photo: archief Getty Images)

Tags: ,,,

Na een vakantie in Amerika gegrepen door de NFL. Vind het jaarlijkse falen van de Bengals in de play-offs fascinerend, maar heeft meer sympathie voor de Vikings.

Ook leuk om te lezen