Even leek het er zondag tegen de Cincinnati Bengals op dat Ray Lewis het veld in zou stormen om de regie van de defensie op zich te nemen. Met priemende ogen en druk gebarend probeerde Lewis zijn stempel te drukken op een wedstrijd waar hij geen deel van was. Want Lewis droeg een sweater en een muts en geen uniform met helm. Het stond hem goed. Met een Motorola koptelefoon en een play card in zijn handen zou hij zo voor een head coach door kunnen gaan. Gelukkig voor de Baltimore Ravens is Lewis is nog even speler; nog even inside linebacker en leider van de defensie. Want zijn status als legende mag dan voor eeuwig zijn; het einde van Lewis’ formidabele carrière komt langzaam in zicht en daarmee ook het einde van een tijdperk voor de Baltimore Ravens. Een tijdperk dat zich laat karakteriseren als één van vroeg succes en een weinig bevredigend vervolg.
Lewis is de laatste nog actieve Raven van het Super Bowl-team van 2000. Het team dat, onder leiding van head coach Brian Billick en met quarterback Trent Dilfer, de 4 jaar daarvoor uit Cleveland relocated franchise het grootste succes uit de nog jonge historie schonk en daarmee een standaard zette die niet meer geëvenaard werd. De Ravens wonnen die Super Bowl op voor hen karakteristieke wijze: leunend op een ijzeren defensie en hopend op een incidentele oprisping van de matige offense. Dilfer, destijds als tweede keus begonnen aan het seizoen, geniet dan ook de twijfelachtige eer te worden herinnerd als één van de slechtste starting QB’s die ooit de Super Bowl won.
In veel opzichten is dat team van 2000 exemplarisch gebleken voor alle Ravens teams die volgden. Baltimore had jaar in jaar uit de beschikking over een elite defense maar aanvallend hield het allemaal niet over. De Ravens versleten diverse QB’s in de jaren 2001-2007 maar geen van allen voldeden ze. De NFL ontwikkelde zich in die jaren steeds verder in een league waar de kwaliteiten van de quarterback een team kunnen maken of breken. Het meest recente en sprekende voorbeeld daarvan zijn de Indianapolis Colts die met Peyton Manning aan het roer een perennial contender zijn, maar zonder Manning plotseling al hun wedstrijden verliezen. De Ravens dachten in 2008 eindelijk op die ontwikkeling in te kunnen spelen door Joe Flacco te selecteren met de 18e pick in de draft. Flacco werd direct gebombardeerd tot starter door rookie head coach John Harbaugh en moest de toekomst van Baltimore zijn op de zo vitale positie van quarterback.
Flacco had een uitstekend rookie seizoen en leidde zijn team naar de AFC Championship Game, waar verloren werd van de Steelers. Zijn Rookie of the Year award was volkomen terecht. Seizoen 2 verliep wederom crescendo voor Flacco’s Ravens, tot de playoffs. Gehinderd door een blessure speelde Flacco zwakke wedstrijden tegen de Patriots en Colts en stelde daarmee een vreemd soort precedent voor seizoen 3, waarin Flacco aan overtuiging leek te hebben ingeboet en wisselvalligheid zijn tweede naam werd. Het huidige seizoen is misschien wel het moeizaamste uit Flacco’s nog jonge carrière. Zonder dat daarvoor een aanwijsbare reden bestaat heeft Flacco’s, in zekere mate gebruikelijke, wisselvalligheid extreme vormen aangenomen. Dat de offense van de Ravens op veel plaatsen gewijzigd is ten opzichte van vorige seizoenen verklaard dat wellicht ten dele, maar eigenlijk mag het geen excuus zijn. Anders kan er in week 9 niet knap gewonnen worden van de Steelers, om een week later alweer te verliezen van de Seahawks in een onnodig slechte wedstrijd. Zeker ook omdat Flacco afgelopen zondag tegen de Bengals juist weer uitstekend speelde.
De even pijnlijke als onontkoombare constatering voor de Ravens is dat niemand echt weet of Flacco nu top is of niet. Wellicht dat Flacco die twijfels met de tijd alsnog kan wegnemen en misschien dat die transformatie juist begint, in plaats van eindigt, met het winnen van de Super Bowl. Als Eli Manning het kan, dan kan Flacco het toch ook? Wanneer Flacco niet kan leveren aan mannen als Anquan Bolding, Lee Evans of rookie Torrey Smith, dan is er in elk geval altijd nog de vaak ongrijpbare Ray Rice om het verschil maken. Welke kant het ook opgaat met Flacco’s offense, de Baltimore Ravens zullen wederom terug moeten vallen op een vertrouwd recept: gebruik de defensie om scores te voorkomen en hoop dat de aanval zijn dag heeft en kan produceren. Ray Lewis en zijn mannen zijn in staat ieder team lam te leggen, ongeacht de QB van de tegenstander. Dat is zeker niet exclusief de verdienste van Lewis.
Het bijzondere van de Ravens defense is dat ieder onderdeel (defensive line, linebackers en secondary) beschikt over absolute toppers. Free safety Ed Reed bijvoorbeeld is de laatste jaren net zo synoniem geworden voor de Baltimore defense als Lewis. Reed, een notoire ball hawk, is arguably de beste safety in de NFL en de pass defense van de Ravens staat of valt met zijn aanwezigheid. Op de line is Haloti Ngata een ankerpunt waar de gehele defensie op steunt en in Terrel Suggs hebben de Ravens een belangrijke bliksemafleider gevonden voor Ray Lewis. Het seizoen van de Ravens is volledig afhankelijk van deze mannen. Meer dan de andere contenders in de NFL wordt van Baltimore’s defensie geëist dat deze de offense in staat stelt om de wedstrijd naar zich toe te trekken. Waar de Green Bay Packers de luxe hebben om te vertrouwen op de ‘for every touchdown you score, we’ll score two’-aanpak, zullen de Ravens alles moeten doen om scores van de tegenstander tot een minimum te beperken. Joe Flacco, Ray Rice en ‘time of the clock’ zullen dan de rest moeten doen.
De kans is groot dat, dat, net als de voorgaande jaren, moet gebeuren tegen Baltimore’s nemesis, de Pittsburgh Steelers. In tegenstelling tot de Ravens lijken de Steelers gemaakt voor de postseason. Meer dan met kwaliteit, heeft dat te maken met het karakter van beide teams. Waar de Steelers stralen in de spotlight van de playoffs, vervagen de Ravens te vaak. Dat Baltimore 2-0 voor staat in onderlinge duels dit seizoen zegt dan ook niets; de ware test volgt in de playoffs. Zijn de Ravens in staat de Steelers voor een 3e keer op een rij te verslaan dit seizoen? Of eindigt het seizoen voor Baltimore zoals het zo vaak doet, met een playoff verlies tegen de aartsrivaal uit Pittsburgh?
Eerder: PHILADELPHIA EAGLES | DETROIT LIONS | CAROLINA PANTHERS | NEW ENGLAND PATRIOTS | GREEN BAY PACKERS | PITTSBURGH STEELERS | TAMPA BAY BUCCANEERS | SAN FRANCISCO 49ERS |
Reacties