Minnesota Timberwolves door Michiel Jonkman
Een bekend filosofisch vraagstuk is de kwestie of een boom die omvalt in een bos geluid maakt als niemand aanwezig is om het te horen. Dit zinnenroersel is ook van toepassing op de Timberwolves. Als Minnesota wint en het publiek juicht, hoort de rest van basketballend Amerika dat dan? Geeft überhaupt iemand om Minnesota, zeker gezien de huidige vorm waarin de ploeg verkeert?
Het antwoord is nee, hoe pijnlijk dat ook is. Maar in zekere zin hebben de Timberwolves het aan zichzelf te danken. Er is ondanks de frisse wind die er is komen te waaien op spelersgebied geen uitstraling, geen charme, en als je je grote superster van de afgelopen jaren niet fatsoenlijk welkom weet te heten verdien je ook geen credits. Geen wonder dat coach en gedeeld eigenaar Flip Saunders zijn eigen organisatie bekritiseerd heeft.
Aan het begin van het seizoen voorspelden we dat de Timberwolves niet zouden gaan overtuigen. Dat is ook zeker uitgekomen. In extremis zelfs. De T-Wolves staan met stip onderaan in de Western Conference met de slechtste scorekaart van heel de NBA (8-39). Het is ook veelzeggend dat de meeste ingevingen moeten komen van Zach Lavine en Andrew Wiggins, de twee rookies die respectievelijke achttien en negentien jaar oud zijn.
Een en ander heeft natuurlijk te maken met het feit dat de speler die de ploeg moest gaan dragen, Ricky Rubio, begin november zwaar geblesseerd raakte aan zijn enkel. Morgen is hij voor het eerst sinds drie maanden weer inzetbaar, maar zonder hun spelverdeler – hoe wisselvallig hij de afgelopen jaren ook was – kwamen de Timberwolves niet aan degelijk spel toe.
Gaat er dus nog wat veranderen dit jaar? Waarschijnlijk niet. In het ijzersterke westen kan Minnesota de boel beter de boel laten. Gokken op volgend seizoen, ook al heeft men geen bijzondere uitgangspositie in de draft (twee second round picks). En hopen dat Zach Lavine in de dunk contest toch nog een prijsje kan pakken voor de treurigste franchise van allemaal.
Reacties