Waar wij met Sport Amerika dagelijks stilstaan bij al het laatste nieuws in de NBA, is het ook niet slecht om af en toe terug te kijken. Met NBA History kijken we terug naar bijzondere teams en indrukwekkende spelers die gedurende de jaren zoveel indruk hebben gemaakt dat we ze graag nog een keer uitlichten.
Bij de meest succesvolle spelers in de geschiedenis van het basketball denken we vaak aan supersterren als Michael Jordan, Kareem Abdul-Jabbar, Larry Bird, Magic Johnson, Shaquille O’Neal, Kobe Bryant… We denken aan ze omdat ze hun sport domineerden en dat op het grote scherm. Vaak vergeten we daarbij dat de Boston Celtics van 1957 tot 1969 met Bill Russell als ultiem leider liefst elf titels wonnen, waarvan acht op een rij. Over de dynastie van de Celtics gaan we het echter niet hebben maar wel over de meest succesvolle speler na een Celtic uit die tijd.
Gemiddeld goed voor zeven punten, vijf rebounds, twee assist, één steal, één blok, een schotpercentage van 43% en een van 34% vanaf de driepuntlijn. Het zijn niet direct de meest in het oog springende statistieken voor een speler uit de NBA. Maar voor Robert Horry was het genoeg om de meest succesvolle niet-Celtics speler aller tijden te worden. Horry beheerste het principe van ‘right place, right time’ perfect en won in zestien seizoenen, mede door het maken van ‘big shots’, liefst zeven titels.
Sweet Home Alabama
Horry werd geboren in Andalusia, Alabama en ging er logischerwijze ook naar de middelbare school. Daar won hij de ‘Player of the Year Award’ en via een basketballbeurs kon hij terecht op de Universiteit van Alabama. Hij speelde er onder andere samen met de illustere Latrell Sprewell (o.a. Knicks en Warriors) en David Benoit (o.a. Jazz). In vier seizoenen voor de ‘Tide’ was hij goed voor gemiddeld twaalf punten en zeven rebounds. In zijn laatste seizoen was hij goed voor zestien punten, bijna negen rebounds en bijna drie assist én verbrak hij het schoolrecord voor bloks met 282 in totaal, onder andere door gemiddeld drie bloks gedurende dat laatste jaar in Alabama.
Succesvolle start
De Houston Rockets zagen wel wat in de veelzijdige Horry en selecteerden hem als elfde in de 1992 NBA Draft, waarin Shaquille O’Neal als eerste geselecteerd werd voor Alonzo Mourning. Horry kwam terecht bij een team dat zichzelf ‘a team of destiny’ noemde en op weg was naar een titel. Met MVP Hakeem Olajuwon als leider hadden de Rockets misschien wel de meest complete center aller tijden in huis. In 1993 verloren ze echter in de tweede ronde van de Seattle Supersonics (Gary Payton en Shawn Kemp). Horry maakte een dramatisch playoffdebuut tegen de Clippers (schotpercentage van amper 33% en 24% van de driepuntlijn) maar speelde in deze serie uitstekend en was goed voor dertien punten, vijf rebounds, vier assists en een schotpercentage van liefst 54%.
De twee volgende seizoenen was het wel prijs voor Horry en de Rockets. In 1994 versloegen ze achtereenvolgens Portland, Phoenix, Utah en New York om de eerste titel in de geschiedenis van de club te pakken. Zowel de serie tegen de Suns als de Finals tegen de Knicks werden beslist na een zevende wedstrijd. Tegen de Suns was Horry belangrijk met drie schoten van lange afstand in die beslissende wedstrijd en tegen de Knicks was hij vooral defensief op zijn best tegen onder andere John Starks.
In 1995 zorgden de Rockets voor een van de meest memorabele ‘playoff runs’ in de geschiedenis van de NBA. Ze wonnen tijdens het seizoen ‘slechts’ 47 keer maar klopten achtereenvolgens de Jazz (Karl Malone en John Stockton), de Suns (Charles Barkley en Kevin Johnson), de Spurs (MVP David Robinson) en de Orlando Magic (Shaq en Penny Hardaway). Door hun mindere seizoen konden de Rockets niet één keer genieten van het thuisvoordeel en aangezien zowel de serie tegen de Jazz als de Suns een belissende wedstrijd nodig had, is dit vrij indrukwekkend.
De offensieve bijdrage van Horry werd verder beperkt door de aanwerving van Clyde Drexler halverwege het seizoen maar hij was wel belangrijk in de ‘clutch’. In Game 1 van de Western Conference Finals tegen de Spurs had Hakeem Olajuwon MVP David Robinson een lesje geleerd maar de Spurs leidden wel met luttele seconden op de klok. Horry maakte echter zijn eerste ‘field goal’ van de wedstrijd met nog amper zes seconden te gaan. Ball Game Rockets. Ook in de Finals tegen de Magic maakte hij een ‘clutch bucket’. In Game 3 zette hij met een driepunter en nog veertien seconden op de klok de Rockets op een belissende 104-100 voorsprong. Ook zette hij een record met zeven steals in een wedstrijd.
Bestemming LA
Na een teleurstellende uitschakeling in de 1996 playoffs, met 4-0 door de Supersonics, waren de Rockets haastig op zoek naar veranderingen om hun kansen op een titel levend te houden. Daarom besloten ze om onder andere Robert Horry en Sam Cassell naar Phoenix te sturen in ruil voor Charles Barkley.
De Rockets werden er niet beter van en ook Horry’s verblijf in Phoenix was geen succes. Al snel kreeg hij het aan de stok met coach Danny Ainge, wat resulteerde in het gooien van een handdoek door Horry in de richting van zijn coach. De Suns beslisten om Horry te schorsen en niet veel later stuurden ze hem naar de Lakers in ruil voor Cedric Ceballos, bekend van zijn dunk met de blinddoek op tijdens de Slam Dunk Contest van 1992.
Horry kwam opnieuw terecht bij een team waarvan in de sterren stond geschreven dat ze op korte termijn minstens één titel zouden pakken. Het duurde weliswaar iets langer dan verwacht maar in 2000 was het raak voor het team onder leiding van Shaquille O’Neal en Kobe Bryant. En ook in 2001 en 2002 waren de Lakers het beste basketballteam van de wereld.
In dat succes speelde Horry een belangrijke rol. Met zijn ‘clutch’ driepunters en moordende ‘defense’ was hij van niet te onderschatte waarde voor de Lakers. Zijn eerste ‘game-winning shot’ voor de Lakers kwam er in de 2001 NBA Finals. In Game 3 stond Shaq niet meer op het parket omwille van teveel fouten maar in de laatste minuut maakte Horry een open driepunter die de Lakers een beslissende voorsprong van vier punten gaf. De Sixers zouden zich nooit meer herstellen.
In de eerste ronde van de 2002 playoffs deed Horry het opnieuw. In Game 3 maakt hij op een pass van Kobe een driepunter met amper twee seconden op de klok. Maar zijn grootste moment met de Lakers moest dan nog komen.
Game 4 van de Western Conference Finals, Lakers vs Kings. Sacramento met onder andere Mike Bibby en Chris Webber stond 2-1 voor en leidde tijdens de eerste helft van deze wedstrijd met liefst 24 punten. Maar de Lakers kwamen helemaal terug en met nog twaalf seconden op de klok stonden ze nog slechts twee punten achter (99-97). Tijd voor Kobe of Shaq? Nee hoor, beide supersterren misten een layup en de bal werd door Kings’ center Vlade Divac weggetipt…recht in de handen van een vrijstaande Robert Horry, die met een lange driepunter het lot van de Kings bezegelde (foto rechts). De Lakers zouden de Kings uiteindelijk pas na zeven wedstrijden van zich kunnen afschudden, met Horry die goed was voor elf punten en elf rebounds.
Een jaar later zouden de Lakers en Horry minder succes hebben. In de tweede ronde werd namelijk verloren van de Spurs en Horry miste al zijn achtien driepunters, waaronder een ‘game-winner’ in Game 5.
Texaanse held
Horry was in de zomer van 2003 een vrije speler en hij wilde zo dicht mogelijk bij zijn familie spelen. Daarom was de keuze voor de San Antonio Spurs snel gemaakt: Texas en verdedigend kampioen. In 2004 werden de Spurs en Horry nog uitgeschakeld door…de LA Lakers maar in 2005 mocht Horry opnieuw een titel vieren, zijn zesde tot dan toe en een evenaring van legendes Michael Jordan en Kareem Abdul-Jabbar.
Horry was opnieuw belangrijk. In Game 5 van de 2005 Finals tegen de Detroit Pistons leken de Spurs op weg naar een verlies. Niemand speelde echt fantastisch en de verdedigend sterke Pistons leken af te stevenen op een 3-2 voorsprong. Maar dat was zonder Horry gerekend. Die nette liefst 21 punten in het vierde kwart en de verlengingen, met als climax de ‘game-winning’ driepunter met slechts enkele seconden op de klok (grote foto boven).
Maar dat was nog steeds niet het einde van de rit voor Horry want ook in 2007 pakten de Spurs de titel na een sweep van LeBron James en de Cleveland Cavaliers.
Hierdoor plaatste hij zich in de geschiedenisboeken als de enige niet-Celtics speler met meer dan zes titels. Bovendien is hij samen met John Salley (Pistons, Bulls en Lakers) de enige speler in de geschiedenis van de NBA die titels pakte met drie verschillende teams. Daarnaast is hij ook de ‘all-time leader’ in gespeelde playoff wedstrijden met 244, voor Kareem en Shaq, en maakte hij de meeste driepunters in de NBA Finals met 53, voor Jordan.
Schrijver en columnist Bill Simmons, die ‘The Book of Basketball’ schreef, verwoorde de legende van Robert Horry het beste: “In plaats van het hele verhaal van Robert Horry te vertellen, zal ik je een verhaal vertellen dat nog niet eens gebeurd is. Misschien gebeurt het deze zomer, misschien de volgende, misschien binnen vijftien jaar. Maar wanneer ESPN Classic Game 5 van de 2005 NBA Finals op een dag uitzendt en ik bel mijn vriend House gewoon om hem te vertellen: ‘Zet ESPN Classic op, ze laten de Robert Horry Game zien!’. Gegarandeerd dat hij antwoordt: Welke?”
Voor de liefhebbers, in volgende clip de beste playoff momenten van Robert Horry’s lange carrière:
Foto’s: Getty Images en Google Image
Geinige carriere! Weinig mensen die het basketbal op afstand volgen, zullen dit weten.
CLUTCH!! Jammer dat het filmpje zo’n lage resolutie heeft.
Ik heb erover getwijfeld om het toe te voegen maar vond het gewoon leuk. Spijtig van resolutie maar ja je krijgt een idee van Horry’s waarde en de commentaar is altijd leuk.
Comments are closed.