De NBA zou niet de supercompetitie van vandaag zijn zonder de 1984 Draft. De class van Hakeem Olajuwon, Michael Jordan, Charles Barkley en John Stockton veranderde de basketbalwereld. In een vierdelige reeks blikt SportAmerika terug op die historische draft. Deel 2: Waarom Charles Barkley zich ziek at door de Sixers.
Lees hier Deel 1: Hoe de Chicago Bulls bijna Michael Jordan misliepen.
‘Fat Boy’
Net als voor Hakeem Olajuwon was basketball niet alles voor Charles Barkley. Het leven had nog andere deugden, maar hoops was de manier voor Sir Charles om wat te maken van zijn bestaan op deze wereld. Barkley genoot tijdens zijn high school tijd in Leeds, Alabama, vooral van de deugden. Hij speelde pool in de Fuzzy Mule Lounge en bezocht zeer geregeld de Old Smokey Bar B-Q. Als sophomore was hij dan ook een 5’10” guard met een gewichtsprobleem.
Maar Barkley was een man met een plan. Op het einde van zijn high school loopbaan was hij een 6’4″ forward met een lichaam zo sterk als een trein. Colleges stonden echter niet in de wachtrij. Enkel Auburn toonde interesse nadat Barkley 24 punten en 20 rebounds noteerde in een vakantiewedstrijd tegen 6’9″ center Bobby Lee Hurt (die richting het grotere Alabama ging). Coach Sonny Smith twijfelde, maar werd overtuigd door assistent Herbert Green, die in Barkley een ‘relentless’ rebounder zag met een sterk ontwikkeld spelinzicht en uitzonderlijk talent als passer voor zijn positie.
Auburn kon alle aandacht gebruiken en Barkley werd gepromoot als een soort ‘freak show’. Daardoor kreeg hij meteen een heleboel nicknames. Van Leaning Tower of Pizza tot Love Boat, Crisco Kid, Bread Truck, Boy George, Round Mound of Rebound en natuurlijk Fat Boy. Barkley trainde nauwelijks tijdens de zomer en piekte voor de start van elke seizoen op bijna 300 pounds (136kg). Even was hij op weg naar de 250 pounds, maar toen kreeg Charles rugproblemen.
Auburn haalde in zijn eerste seizoen wel meteen de .500 mark en Barkley leidde de SEC elk jaar in rebounding. Met de 7’1″ Sam Bowie (Kentucky) in zijn conference was dat echt wel een prestatie. In 1984 haalde Auburn zelfs het NCAA Tournament, waar Barkley goed was voor 23 punten, 17 rebounds en vier assists in een nederlaag tegen Richmond. Zoals hij gepland had, koos Barkley na zijn derde jaar voor de NBA.
No Games? No worries!
Net als onder andere Michael Jordan, John Stockton, Karl Malone en Patrick Ewing was Barkley wel genoeg opgevallen om geselecteerd te worden voor de ‘Olympic trials’ onder leiding van coach Bobby Knight. Op een dag vormde Barkley één team met Jordan, Ewing en Joe Dumars, en van het andere team bleef nauwelijks iets over. “Barkley was bezeten”, vertelt de aanwezig Rod Thorn (toenmalig GM Bulls) in Tip Off. “Je zag geen spelers buiten Julius Erving een rebound pakken, het hele veld oversteken en de bal dan dunken om de play af te maken zoals Barkley dat deed.”
Zowat iedereen was het erover eens: Jordan en Barkley waren de twee beste spelers van de trials. Van MJ werd dat enigszins verwacht, maar niemand had Sir Charles zien aanstormen. Ondanks een aanzienlijk lengteverschil deed hij het stukken beter qua rebounds dan Ewing, die toen aanzien werd als dé center van de toekomst. Maar zoals eerder al gesteld: Barkley was een man met een plan.
“Ik speelde eigenlijk niet om het team te halen. Ten eerste: ik was geen fan van Bobby Knight. Ten tweede: ik wilde mijn hele zomer niet opgeven om basketball te spelen. Mijn voornaamste doel was mijn draftpositie verbeteren.” – Charles Barkley in Tip Off.
Knight was ook geen fan van de ‘well-rounded recruit’. De coach van Indiana moest overtuigd worden om Barkley überhaupt naar de trials te laten komen. Barkley woog namelijk ruim 280 pounds, terwijl Knight hem op 215 pounds wou. Een onbereikbaar cijfer voor ‘Fat Boy’. Die ging op dieet, maar werd daardoor zo verzwakt dat hij zwoor nooit meer aan zijn eetgewoonten te twijfelen. Bij de derde van vier roster cuts moest Barkley het ontgelden (samen met Stockton). Geen Games voor Sir Charles, maar dat vond hij helemaal niet erg. Zijn punt was gemaakt.
Geen zin in Philly
Richting de draft werd meer en meer duidelijk dat Houston voor Olajuwon zou gaan, Portland voor Bowie en Chicago voor Jordan. De Dallas Mavericks hadden de vierde pick en keken heel even naar Barkley. De Mavs hadden echter lengte nodig en wilden een ‘clean’ imago opbouwen in de Big D. Twee zaken dus waarvoor Barkley niet meteen in aanmerking kwam. Dallas koos dan ook voor Sam Perkins, ploegmaat van Jordan bij North Carolina.
Daarna was het de beurt aan Philadelphia, een team dat in 1983 nog de titel pakte onder leiding van Erving en Moses Malone. Ze hadden deze pick verworven van de San Diego Clippers, door een trade in 1978. Barkley had echter geen zin in de Sixers. In 1984 werd voor het eerst een salary cap geïnstalleerd en hij vreesde geen dik betaald contract te kunnen krijgen in Philly. De Sixers wilden vooral Jordan en hadden veel vragen bij Barkley. Welke positie zou hij spelen? Bovendien was dit een club van klasse, met spelers die zich voorbeeldig gedroegen. Een imago waarin Barkley niet meteen paste.
“We zaten met een groot dilemma. De keuze ging tussen Charles Barkley en Melvin Turpin. Twee spelers die hun teennagels knipten op basis van hun geheugen. We wisten echt niet wat te doen.” – GM Pat Williams in Tip Off.
Assistent Jack McMahon overtuigde de club om Barkley een workout te gunnen. Hij noemde Barkley “een sierlijk nijlpaard”. Die woog toen weer bijna 300 pounds en de Sixers wilden dat Barkley gewicht verloor. “Get in shape”, zei Williams tegen zijn prospect. Die antwoordde: “Round is a shape”. Maar een maand voor de draft woog Barkley plots 277 pounds, een teken dat hij zijn gewicht serieus nam.
En toen kreeg Barkley een telefoontje van zijn manager. Die had berekend dat de Sixers slechts een minimum deal van 75.000 dollar konden bieden. Daar had Barkley geen zin in en hij besloot zichzelf uit de draftplannen van de Sixers te eten. “We gingen uit eten en ik nam drie desserten”, aldus Barkley. “De volgende ochtend nam ik pannekoeken en milkshakes. Op het vliegtuig naar Philadelphia at ik de hele tijd, net als toen we landden op de vlieghaven. Ik kwam 15 pounds bij op 24 uur tijd.” Bij zijn controle zagen de Sixers de weegschaal 296 pounds aantikken…
Geniale gek
De Sixers twijfelden, maar kozen uiteindelijk toch voor Barkley. Daar had superscout Marty Blake uiteindelijk voor gezorgd. Hij omschreef Barkley niet als “dik”, maar als “een artiest”. Toen Barkley zijn naam hoorde, dacht hij wel even “Oh f*ck”. Maar de Sixers maakten voldoende financiële ruimte om hun nieuw talent een meer dan degelijk contract aan te bieden. Dat was waar het Barkley in het begin allemaal om te doen was. Plan geslaagd.
Barkley zou nooit een titel winnen in zijn NBA-carrière, die duurde tot het seizoen 1999-2000. Goed voor zestien seizoenen dus. Maar hij kroonde zich in 1993 wel tot MVP, het seizoen dat hij in de NBA Finals met 4-2 verloor van toenmalig boezemvriend Michael Jordan. Barkley sloot zijn carrière af met gemiddeld 22 punten, bijna twaalf rebounds, vier assists en twee steals. Niet slecht voor een speler die ooit bekend werd met de uitdrukking: “Ik eet niet veel. Ik eet gewoon de hele tijd door.”
Foto: Twitter
Reacties