De NBA zou niet de supercompetitie van vandaag zijn zonder de 1984 Draft. De class van Hakeem Olajuwon, Michael Jordan, Charles Barkley en John Stockton veranderde de basketbalwereld. In een vierdelige reeks blikt SportAmerika terug op die historische draft. Deel 1: Hoe de Chicago Bulls bijna Michael Jordan misliepen.
Gevangen supertalent
Jordan was, in tegenstelling tot in de NBA, verre van een superster in college. Dat had op zich weinig te maken met zijn talent. De man die daarvoor verantwoordelijk was, is coach Dean Smith. Die stond liefst 36 jaar (1961-1997) aan het roer bij de North Carolina Tar Heels en werd in de hele basketbalwereld gerespecteerd vanwege zijn coaching, inzichten, leiderschapskwaliteiten en strikte handhaving van zijn regels. Ook door Jordan himself.
Maar Smith kreeg ook kritiek vanwege zijn aanpak met MJ. Hij zou de ster-in-wording onvoldoende de kans hebben gegeven om zich te tonen in college. Jordan haalde zelfs in zijn derde seizoen (junior) niet de kaap van de 20ppg bij de Tar Heels, wat hij ieder NBA-seizoen wel zou doen.
“Wie is de enige man die Michael Jordan onder de 20 punten gemiddeld kon houden? Dean Smith.”
Jordan twijfelde gigantisch over zijn toekomst. In die periode was het nog niet erg populair om niet je vier jaar college af te maken en Smith hamerde daar bovendien op, net als MJ’s moeder Deloris. Jordan wilde ook afscheid nemen als een kampioen, wat hem ondanks een historisch getalenteerd team (Kenny Smith, Brad Daugherty, Sam Perkins) niet lukte in 1984. De Indiana Hoosiers van coach Bobby Knight hielden Mike op amper 13 punten en versloegen de almachtige Tar Heels al vroeg in het NCAA Tournament. Een verrassing van formaat, eentje waar Jordan mee in zijn maag zat.
Wijze les van Bobby
Na overleg met beste vriend Buzz Peterson koos MJ (van wie zijn eerste bijnaam ‘The Rabbit’ was, vanwege zijn enorme snelheid) dicht tegen de deadline uiteindelijk voor de draft. Maar Jordan was nog niet de totaalspeler die hij in de NBA zou worden. De nederlaag tegen Indiana bewees dat zijn jumper verre van betrouwbaar was, hij meer dan nodig problemen solo probeerde op te lossen en maar al te vaak vertrouwde op zijn atletisch vermogen. Scouts zagen het talent en het potentieel, maar ze zagen ook de arrogantie en de tekortkomingen.
Dean Smith liet Jordan steeds tussen de lijntjes kleuren, maar er is slechts één man die MJ ooit écht op zijn plaats zette. Dat is Bobby Knight, die Jordan coachte tijdens de Olympische Spelen van 1984 in LA. Jordan presteerde daar uitstekend (17ppg), maar liet het afweten tegen West-Duitsland (met Detlef Schrempf). Mike raakte slechts 4 op 14 schoten en had zes turnovers. Team USA won, maar slechts met elf punten verschil (78-67). In de locker room eiste Knight dat MJ zijn excuses aanbood aan zijn team.
“Knight was kwaad en riep naar iedereen. Plots riep hij echter ook naar Jordan. ‘Je moet beschaamd zijn voor de manier waarop je speelde!’ Ik was niet verrast dat Michael niets terug zei. Hij kreeg tranen in zijn ogen, want nog nooit had iemand zo tegen hem gedaan.” – Sam Perkins in Tip Off.
Knight wist wat hij deed. Hij kende de competitieve ingesteldheid van Jordan en deed die helemaal openbloeien met zijn ‘rant’. Voor de finale tegen Spanje vond hij een briefje in de locker room. “Coach, na alles dat we al hebben meegemaakt, niets gaat ervoor zorgen dat we vanavond verliezen!” De schrijver: Michael Jordan. Team USA versloeg Spanje met 31 punten verschil en won goud. Maar Jordan leerde een veel belangrijkere les: hard work beats talent. De ‘winner’ in Mike was geboren…
MJ sweepstakes!
Toen de Olympics plaatsvonden, wist Jordan al waar hij terecht zou komen in de NBA. De Houston Rockets hadden de laatste coin flip ooit gewonnen (vanaf 1985 werd de Draft Lottery de norm) en hadden hun zinnen gezet op Hakeem Olajuwon. Portland wilde ook een big man, want ze hadden Clyde Drexler gekozen in 1983. En Sam Bowie leek de perfecte keuze, al hielp het dat Patrick Ewing verrassend terugkeer naar college. Gelukkig voor Chicago viel het muntje niet anders. Houston zou namelijk altijd Jordan gekozen hebben op plek twee, om hem te koppelen aan Ralph Sampson, hun toppick in 1983.
De exploten van Jordan tijdens de voorbereidingen voor de Olympische Spelen deden zijn draft stock verhogen. Zo scoorde hij 28 punten in een partij tegen een stel NBA All-Stars. Verschillende teams belden daarom Bulls-GM Rod Thorn om de beschikbaarheid van de derde pick. Dit waren de voorstellen:
- Philadelphia: Andrew Toney + pick 5
- Philadelphia: Julius Erving + future first round pick
- Dallas: Mark Aguirre + future first round pick
- Houston: Ralph Sampson
Volgens Thorn was het eerste voorstel van de Sixers “zeer verleidelijk”. De deal van Erving en scoring machine Aguirre hadden weinig kans. Maar de deal voor Sampson had een enorme kans op slagen. De enorme center had er een knap eerste seizoen opzitten in Houston, maar coach Bill Fitch was gewoon geen fan en zag meer in Olajuwon. Gelukkig voor de Bulls werd het voorstel van de Rockets nooit serieus.
De Bulls hadden nog meer geluk. De Trail Blazers hadden namelijk een voorstel gedaan aan de Rockets, waarna Jordan niet tot pick drie zou zijn geland. Portland bood Clyde Drexler en pick twee in ruil voor Sampson. Dat had de Rockets de eerste twee picks in de draft gegeven. Waarmee ze Olajuwon en Jordan hadden gekozen. De Rockets wezen het voorstel uiteindelijk af, maar wat had dat gegeven: Hakeem, Mike én Clyde in één team???
“Peoples Player”
Ondanks de interessante voorstellen en een tikkeltje geluk kozen de Bulls en Thorn voor Jordan. Thorn dacht namelijk verder dan die onbetrouwbare jumper en arrogantie. De GM van de Bulls zag op de uren video die hij van Jordan bekeek een paar paar unieke atletische moves. Gloednieuw en in dezelfde zin revolutionair als de moves van Julius ‘Doctor J’ Erving. En ook die had geen geweldige jumper…omdat hij er geen nodig had. Jordan was, net als Erving, een “peoples player”.
En de rest is geschiedenis. Michael Jordan tekende een vierjarig contract bij de Bulls (550.000 dollar als rookie) en werd een instant star. Hij legde twee weken na zijn handtekening een portfolio aan met foto’s voor mediacampagnes. Mike tekende een schoenendeal met Nike en werd het gezicht van de NBA en basketball in zijn geheel. Vijftien seizoenen, zes titels, zes Finals MVP’s, vijf MVP’s, en 32.292 punten later hing MJ zijn basketbalschoenen definitief aan de haak. En te denken dat het voor de Bulls helemaal anders had kunnen lopen…
Foto: Twitter
Reacties