Ok, 11-0 was dus niet ‘coming’. Daarvoor dankt de schrijver dezes de heren Peyton Manning (off all people) en Rahim ‘let me just go sit on my ass so you can go score the game-winning touchdown Jacoby’ Moore en het dodelijk duo Matt Ryan-Matt Bryant, ook wel bekend onder liefkozende pseudoniemen: ‘The Twin Matts’, ‘The Franchise of 2’ en ‘The Duo that Saved Mike Smith’s Life’.
Dank jullie wel heren. Nee echt, dankjewel. Dat hadden jullie niet hoeven doen; mij beroven van de droom van een perfect offseason. Maar poeh, wat waren we dichtbij met de voorspelling van een spannende, ‘close’ wedstrijd tussen de Broncos en de Ravens en de aangekondigde zege van de Seahawks, in een wedstrijd die voor Seattle net 34 seconden te lang duurde. Vreemd genoeg duurde diezelfde wedstrijd ondertussen voor de Falcons zowel één kwart teveel als 34 seconden lang genoeg. Hoe het ook zij, het was een feest om Russell Wilson de Atlanta defense te zien omleggen met de gelaatsuitdrukking van een veteraan gehard door 15 jaar in het vak. Het vak in deze zijnde dat van koelbloedige huurmoordenaar. Het liep uiteindelijk allemaal net even verkeerd af voor de Seahawks en Wilson maar niet getreurd: aan Wilson’s Seahawks gaan we nog jaren plezier beleven.
Of we ook hetzelfde kunnen zeggen van de Broncos van Peyton Manning, ik weet het niet. Manning was duidelijk niet de oude Manning en met iedere dag die verstrijkt wordt de kans kleiner dat hij dat niveau, al is het maar bij vlagen, kan benaderen. Werk aan de winkel dus voor John Elway om het langzaam sluitende ‘title window’ in Denver maximaal te benutten.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de tweedejaars quarterback die eigenhandig de Green Bay Packers vernietigde: Colin ‘move over Cam Newton, there is a new Superman in town’ Kaepernick. Één woord: wow! Kaepernick presteerde het onmogelijke door in de passing game geen moment onder te doen voor de meester zelf, Aaron Rodgers, en ondertussen een record te vestigen voor meeste rushing yards door een quarterback in deze playoffs. En in het afgelopen seizoen. En in de laatste tien jaar. En in de geschiedenis van de playoffs. En in de hele historie van de NFL. Aller tijden dus. Hoed af voor meneer Kaepernick en meneer Jim Harbaugh. U weet wel; de man die het aandurfde om de onbewezen Kaepernick halverwege dit seizoen in te brengen als starter, in plaats van Alex Smith. Herinnert u zich hem nog?
Over de vierde en laatste wedstrijd van het weekend kunnen we kort zijn: de New England Patriots deden precies wat van ze verwacht werd door de Houston Texans met pek en veren naar huis te sturen. Jammer alleen dat door het gedroomde aanvalskwartet van de Patriots (Welker, Lloyd, Hernandez en Gronkowski) al snel een definitieve streep kon, nadat Gronk binnen vijf minuten zijn arm brak. Voor de tweede keer dit jaar. Doodzonde.
Maar hey: in Bill & Brady We Trust! Dat moet ook wel, want de tegenstander van zondagnacht, Baltimore, is voor de Patriots nou niet de meest lekkere van het stel. Zeker niet nu Peyton Manning zaterdag precies op tijd (voor de Ravens) zijn eigen lijf verliet en dat van Joe Flacco betrad; ‘hmm, fits like a glove’. Minder spannend is het overigens vroeger op de zondagavond als de San Francisco 49ers (haha) in de Georgia Dome (haha, what ever dude) aantreden (hahaha) tegen de Atlanta (haha) Falcons (hahaha) van Matty Ice (hahahaha).
De score van vorige week: 2-2. Totaalscore: 160-85-1.
San Francisco 49ers @ Atlanta Falcons (zondagavond 21:00h CET)
De San Francisco 49ers bezoeken zondag het huis van de NFC ‘number one seed’ in de strijd om het NFC Championship. San Francisco is een 3,5 tot 4,5 puntsfavoriet, afhankelijk van de bookmaker die je het vraagt. Nogmaals: dit is in het huis van de ‘number one seed’, de meer dan luidruchtige Georgia Dome. Kijkt iemand hier van op? Nee, eigenlijk niet. Laat ik het zo zeggen: als Atlanta wint van San Francisco dan is dat met een kilometer of 37 de grootste verrassing van het jaar. En ik zou er geen stuiver op zetten.
Goedbeschouwd mogen de Falcons Onze Lieve Heer op hun blote knieën bedanken dat ze ternauwernood ontsnapte aan een der grootste playoff ineenstortingen van de afgelopen tien jaar. Een ineenstorting die het resultaat was van een Seahawks offense die er pas na één helft achterkwam dat, potverdorie nog an toe we hebben hier toch ineens een visioen van jewelste en je verwacht het niet; de Falcons 0,0 pass rush hebben, iedere pass ‘over the middle’ kassa is en de Atlanta secondary, ondanks de aanwezigheid van de zelfbenoemde koning van de pick-six, Asante Samuel, eigenlijk geen ene reet voorstelt. Dus toen Russell Wilson na driekwart wedstrijd dan eindelijk het ‘alle hens aan dek’ signaal kreeg van Pete Carroll deed RW3 precies dat wat hij eigenlijk de hele wedstrijd had kunnen doen: hij nam het Grote Keukenmes Bedoeld voor Noodsituaties, legde de Falcons defense op de Snijplank Zonder Genade om ze vervolgens met chirurgische precisie in stukken te snijden voor drie touchdowns en de éénpuntsvoorsprong met 35 seconden nog te spelen.
We weten allemaal wat er daarna gebeurde en ik ga het hier niet herhalen. Want (a) dat is te pijnlijk en (b) ik heb een vraag voor u: denkt u dat wat Russell Wilson deed, Colin ‘unstoppable is my middle name’ Kaepernick ook kan? Geen zweet, u hoeft niet te antwoorden. U kunt niet antwoorden. De vraag is retorisch. Natuurlijk kan ‘Kaep Fear’ dat. Kaepernick staat tot de Falcons defense zoals een vrachttrein staat tot een Fiatje 500 met een motorisch defect dat ontstond op exact het moment dat de spoorovergang werd gepasseerd. Voor dit soort situaties hebben we een woord bedacht en dat woord is ‘KANSLOOS’.
Geldt dat naast de Atlanta defense ook voor de Falcons als geheel, vraagt u zich wellicht af? Laat ik me van mijn meest doordachte kant laten zien en zeggen dat, dat niet per definitie het geval is, want Matt Ryan, Tony Gonzalez, Julio Jones en Roddy White. De 49ers defense is massief en fantastisch maar dat geldt vooral voor de ‘front seven’.
De secondary is goed maar niet meer dan dat. Daar kan de meer dan uitstekende Falcons passing game eventueel van profiteren. Maar weet u wat het is; ik zie het niet gebeuren. De Falcons ontmoeten in San Francisco zondag namelijk een team zoals ze dat in Atlanta in geen jaren hebben gezien. De Niners spelen football bij 387 kilometer per uur en hebben de meesterstrateeg, en coach met de grootste ballen in de NFL, Jim Harbaugh langs de lijn staan. Ik weet dat ik vorige week over de Seahawks iets soortgelijks vertelde en daaraan toevoegde dat het Falcons motortje dat niet zou kunnen bijhouden. Dat die voorspelling slechts ten dele uitkwam lag vooral aan de coaching staf van de Seahawks en het gemis van Chris Clemons (vooral in de running game tegen de bejaarde Michael Turner).
Eenzelfde fout gaan de 49ers niet maken. Jim Harbaugh is, wellicht met uitzondering van zijn broer en Bill Belichick, iedere coach in de NFL te slim af, laat staan Mike Smith, en zal de Falcons vanaf minuut één in de hoek drukken waar de klappen vallen. Uit die hoek zie ik Atlanta niet ontsnappen. Tenzij Matt Ryan en zijn receiver boys in de nacht van zaterdag op zondag de 49ers defensive line laten omleggen. Dan is ineens alles mogelijk. Goed, welterusten. 49ers over Falcons: 35-21.
Baltimore Ravens @ New England Patriots (zondagnacht Zero Dark Thirty hour CET)
Daar gaan we weer. Voor het tweede jaar op rij zijn de Baltimore Ravens op bezoek in Foxboro voor een robbertje vechten met de geweldige New England Patriots. Jammer voor Patriots fans: Billy Cundiff en Lee Evans miste de vlucht dit keer. Jammer voor Ravens fans: de Patriots secondary is niet meer het lachertje van de League. Jammer voor Patriots fans #2: niet Peyton maar de playoffversie van Eli Manning is in het lijf van Joe Flacco gekropen en Rob Gronkowski heeft een gebroken arm. Jammer voor Ravens fans #2: Ray Lewis kan Aaron Hernandez en Wes Welker ‘over the middle’ alleen in zijn dromen dekken en star cornerback Lardarius Webb heeft een gescheurde kruisband. Jammer voor Patriots fans #3: Torrey Smith op de brommer doet mee. Jammer voor Ravens fans #3: Shane ‘mismatch’ Vereen is geboren.
Eens even kijken, wat hebben we nog meer. Aan Patriots zijde natuurlijk Steven Ridley voor 100 rushing yards en Brandon Lloyd voor ‘impossible catch’ nummertje 1 tot en met 3. Aan Ravens zijde uiteraard Ray Rice voor 100 rushing yards en een eindeloze serie nutteloze first downs en Anquan Boldin voor ‘where did he come from, I thought he was dead’-vangbal 1 en 2. Verder, voor New England: Vince Wilfork, Chandler Jones (niet helemaal fit), Rob ‘do it all’ Ninkovich en het driekoppige linebackers monster Jerod Mayo, Brandon Spikes en Dont’a Hightower. En voor Baltimore: Haloti Ngata, Paul Kruger, Terrell Suggs (niet helemaal fit) en het tweekoppige Hall of Fame beest Ray Ray ‘retirement is just around the corner’ Lewis en Ed Reed.
Aan de zijlijn bij de Patriots staan Bill ‘The Hoodie’ Belichick en de geniale Josh McDaniels. Aan de overkant en in het zwart zijn daar John Harbaugh en de geniale Jim Caldw… uhh, laat maar. Ben ik dan nog iemand vergeten? Eens even kijken. Verhip, Tom Brady. Ja die had ik nog niet genoemd. De man van 3 gewonnen Super Bowls en 2 verloren Super Bowls. De man van Giselle Bundchen (baas!). De man die alles kan zolang hij maar in de pocket staat. Tom Brady inderdaad dames en heren, wereldwijd bekend als het meest productieve standbeeld aller tijden. De man ook van de no-huddle offense en de quick snap en korte pass naar een receiver voor de touchdown, omdat de defense nog niet helemaal klaarstond om Brady en zijn TGV van een offense te ontvangen. ‘Ring a bell, Houston? Thought so’.
Enfin, de Patriots trip naar de Super Bowl is aan de hand van Tom Brady, daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben. Dat weten ze in Baltimore natuurlijk ook. En dat is kantelpunt nummer 1 van 2 in deze wedstrijd: is Tom Brady zijn extreem productieve zelve dan zijn ‘we’ driekwart op weg naar Super Bowl. Is Tom dat niet, hebben ‘we’ een vet probleem. Dat kunnen ‘we’ ook hebben als ‘we’ kantelpunt nummer 2 recht in ‘ons’ gezicht geslagen krijgen door de onvolprezen Torrey ‘brommer’ Smith in zijn strijd met de New England secondary, in de personen van met name Aqib Talib en in mindere mate rookie Alfonzo Dennard. We zagen het vorige week op het ijskoude Invesco Field at Mile High: als Joe Flacco de diepe bal op Smith kan gooien dan wordt het een lange dag voor je, zelfs al heet je Peyton Manning.
Daarmee heb ik niet gezegd dat ik geen vertrouwen heb in ‘mijn’ Patriots, want dat heb ik uiteraard. Maar Baltimore is gewoon geen fijne tegenstander voor de Pats en onze Joe is iets té goed op dreef de laatste twee weken. Daarvoor verdienen de Ravens een hele lading respect, vooral nadat schrijver dezes ze voorafgaande aan het Wildcard Weekend afschilderde als een in-en-in matige ploeg. Waarop Ray Lewis zei ‘shut your mouth, boy’ en vervolgens 19 tackles liet noteren over 2 wedstrijden. Lang verhaal kort: de Ravens verdienen hun plaats in deze Conference finale en het wordt voor New England nog een hele tour dit overmatig zelfverzekerde paars-zwarte stel op hun echte plek te zetten maar ‘wij’ hebben Tom Brady en zij Joe ‘I’m gonna get paid in the offseason’ Flacco en daarmee rest ik my case. Patriots over Ravens: 31-27.
Reacties