‘De teerling is geworpen’ zei Julius Caesar ooit. Wel dames en heren, de teerling is ook geworpen in de NFL. Door de San Francisco 49ers en de Baltimore Ravens. The Last Men Standing in de mooiste sport op aarde. De weg was lang, zwaar en bepaald niet zonder obstakels (vraag dat maar aan Alex Smith’s startende quarterback positie of aan Ray Lewis’ triceps) maar aan het einde staat daar dan de pot met goud te wachten. Of zoals Ed Reed het zo toepasselijk zei: ‘I’ve got two tickets to paradise’. En zo is het maar net, Ed.
Meer over de ware bestemming van Ed ‘the greatest free safety to ever play the game’ Reed zo dadelijk meer. Eerst even resumerend over het fantastische jaar in football dat de NFL ons schonk. Uit de vettige, grijpgrage handen van Roger Goodell. Dat dan weer wel. Want het was uiteraard Goodell die ons (maar vooral de spelers en hun ledematen) opzadelde met de bespottelijke referee lockout, met als onbetwist hoogtepunt Seahawk Golden Tate’s ‘Fail Mary’. Goodell melkte de scheidsrechtersvakbond tot de laatste dollar uit juist op het moment dat de discussie over ‘player safety’, en hersenschuddingen in het bijzonder, serieus op gang kwam na de zelfmoord van de legendarische linebacker, en minder trotse eigenaar van een stel genadeloos murw gebeukte hersenen, Junior Seau. ‘Timing is everything’, nietwaar Roger?
Tegen de tijd dat iedereen bekomen was van de schrik en Ed Hochuli en kornuiten weer veilig en wel de ‘shots callde’ op het veld waren de New Orleans Saints van Drew Brees 0-4, deden de Cleveland Browns uit gewoonte gezellig mee en was ‘hopeloos’ ook al ‘the name of the game’ in Jacksonville, Oakland en Kansas City. In New Orleans kwam het nog bijna goed; in die andere steden allerminst. De Chiefs kwamen er het slechtst vanaf: de number one pick in een draft zonder number one pick, de zelfmoord van Jovan Belcher en wanhoop van ‘Save our Chiefs’ . Een troost: Andy Reid kwam de Chiefs uiteindelijk redden.
De Philadelphia Eagles van diezelfde Reid en de Detroit Lions presteerden het ondertussen om een slechter record te noteren dan de Tennessee Titans, Arizona Cardinals en de eerder genoemde Browns, waarvoor hulde, terwijl de Buffalo Bills er ondanks een hele schatkist aan investeringen wederom helemaal niks van bakte. De New York Jets spanden dankzij Mark ‘Ass Interference’ Sanchez, Tim ‘Canadian Football League’ Tebow en Tony ‘clueless’ Sparano echter onbetwist de kroon, hoewel Rex Ryan’s mannen op de een of andere manier nog tot diep in het seizoen kans maakten op de playoffs.
Vier van de zes teams die 7 wedstrijden wonnen deden dat met alle belofte voor de toekomst (de Bucs, Panthers, Dolphins en Rams). De teams die dat niet deden kwamen uit San Diego en New Orleans en hadden het vooral druk met over hun schouder kijken, omdat de tijd hen op de hielen zit. Hetzelfde gold een beetje voor de Pittsburgh Steelers, die voor het eerst in jaren de playoffs misten. Dat deden ook de Chicago Bears (oh die O-line), de Dallas Cowboys (up yours, Jerry Jones) en de New York ‘Super Bowl champion’ Giants (die hun ‘nobody believes in us’-act iets te ver doorvoerden).
Naar de playoffs gingen, voor een buitengewoon kort verblijf, de Minnesota Vikings van de onvergetelijke Adrian Peterson, de Colts van Andrew Luck, de Bengals van The Red Rifle, en de Redskins van ‘The Black Jesus’. Een rondje langer hielden (en in het geval van de Seahawks niet lang genoeg) JJ Watt’s Houston Texans, Aaron Rodgers’ Green Bay Packers, Peyton Manning’s Broncos en Russell Wilson’s Seahawks het vol. Tenslotte deden de Atlanta Falcons van Matty Ice en de New England Patriots van Tom Brady in het zicht van de haven een ‘Costa Concordia’tje’. En toen waren er ineens dus nog maar twee.
De score van vorige week: 1-1. Totaalscore: 161-86-1.
Baltimore Ravens @ San Francisco 49ers
Super Bowl XLVII, Mercedes-Benz Superdome, New Orleans – 00:30h CET
Laat ik maar meteen recht door zee van wal steken (om maar eens twee gezegdes te combineren die op geen enkele manier gecombineerd kunnen worden): de Baltimore Ravens gaan deel twee van de Harbowl niet winnen. En als u hier bent gekomen voor een evenwichtige beschouwing van waarom deze Super Bowl toch zo verschrikkelijk spannend gaat worden, hoe beide teams evenveel kans maken om te winnen en dat het Ray Lewis’ lotsbestemming is om in zijn allerlaatste wedstrijd de Vince Lombardi Trophy op te halen dan heb ik slecht nieuws voor u: gaat niet gebeuren. Schrijver dezes verwacht een vrij eenzijdige Super Bowl (dat is ook alweer even geleden) gedomineerd door de op alle vlakken superieure San Francisco 49ers en gelooft niet in lotsbestemmingen voor Hall of Fame linebackers die misschien wel, misschien niet, ooit betrokken waren bij een dubbele moordpartij. Ik zal u ook vertellen waarom, wetende dat ik daarmee die paar procenten geloofwaardigheid die ik over de afgelopen twee jaar al dan niet bij u heb opgebouwd (hallo 65% score!) grandioos op het spel zet. Dat is dan maar zo.
De Baltimore Ravens betreden zondagavond tot de tanden bewapend het veld. Twee weken voorbereiding op alleen deze wedstrijd. Eindeloze studie van al de variabelen in de ongrijpbare San Francisco offense. Het in detail ontwerpen van een plan om het wonder genaamd Colin Kaepernick af te stoppen. Het formuleren van een eigen aanvalsstrategie om de zwaktes in met name de Niners secondary maximaal te kunnen uitbuiten. Het is allemaal gedaan met maximale inzet en de beste bedoelingen; John Harbaugh blijft immers een Harbaugh. Maar ‘at the end of the day’ maakt het weinig verschil. De Ravens defense, ooit het fundament waarop deze franchise leunde, is hopeloos overmatched tegen de San Francisco 49ers van Colin Kaepernick. In veel opzichten doet de confrontatie tussen de watervlugge, onberekenbare 49ers offense en de trage, op kracht en ervaring vertrouwende Ravens defense denken aan een koe die een haas wil vangen. Voor de niet-ervaringsdeskundigen: dat loopt meestal verkeerd af.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb alle respect van de wereld voor de door Lewis en Ed Reed aangevoerde Baltimore defensie. We hebben het hier immers over een unit die over een langere periode heeft bewezen bijna als geen ander geschikt te zijn om elke traditionele NFL-offense lam te leggen. Daar kunnen Peyton Manning en Tom Brady, de beste quarterbacks van hun generatie, over meepraten. Maar juist daar wringt de schoen want de 49ers zijn het tegenovergestelde van een traditionele NFL offense. Sterker nog, de Niners offense is compleet uniek in zijn soort en vormt een curieuze combinatie van stokoude NFL aanvalsconcepten en hyperinnovatieve formaties rechtstreeks afkomstig uit College Football. De draaischijf van die offense is natuurlijk Colin Kaepernick, het gezicht van een nieuwe generatie superquarterbacks die de NFL in rap tempo overspoeld. Kaepernick is geen traditionele pocket passer maar kan dat wel zijn als de situatie daar om vraagt en heeft tegelijkertijd het door Onze Lieve Heer geschonken vermogen aan vrijwel iedere pass rush te ontsnappen. Ziedaar het probleem voor de op pocket pressure vertrouwende, niet bijster atletische Ravens defense. Daar komt nog bij dat de San Francisco offensive line misschien wel de beste is in de hele League. Let zondagavond dan ook vooral op offensive tackles Joe Staley en Anthony Davis. Als zij overeind blijven tegen de druk van de Ravens D-line dan kunnen de 49ers doen waar ze goed in zijn: het spel dicteren en de tegenstander hun wil opleggen. In dat geval zijn de Ravens al bijna verloren. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de enorme mismatch tussen tight end Vernon Davis en het Ravens linebackers corps of de confrontatie tussen de Lardarius Webb-loze Baltimore cornerbacks en de brille van Michael Crabtree. Advantage 49ers.
De enige man die de Baltimore Ravens dan nog kan redden is Joe Flacco. Het lijkt ongelofelijk, vooral gezien de vele smakelijke (of minder smakelijke, zo u wilt) grappen die we hier op deze plek over Joe hebben gemaakt, maar het is toch echt waar: de Ravens zijn Joe Flacco’s team geworden. Als Joe zijn dag heeft dan is veel mogelijk. Als Joe zijn dag niet heeft dan kan er een heel groot kruis over de paars-zwarte formatie. Joe mag dan misschien geen Tom Brady of Colin Kaepernick zijn, hij kan ze wel verslaan. Verwacht van Flacco geen finesse, geen hurry-up offense of onnavolgbare scrambles (jezus, nee!). Verwacht van Flacco wel een diepe bal of drie per kwart richting Torrey Smith en Anquin Boldin, een laserpass ‘over the middle’ naar Dennis Pitta of een fijne ‘hand-off’ naar Ray Rice. En als de Ravens de score willen dicteren (een retorische vraag, ik geef het toe) zal Flacco die dingen tot in de perfectie moeten uitvoeren, beter nog dan hij deed tegen Denver en New England. Want de defense die hij tegenover zich vindt is nog een maatje groter, sterker en vooral sneller dan alles wat de Broncos en Patriots op het veld brachten. De Niners defense, met name de secondary, had het weliswaar erg lastig met de Falcons offense van Matt Ryan, Julio Jones, Roddy White en Tony Gonzalez maar niemand verwart Flacco, Smith, Boldin en Pitta (met alle respect) voor dat levensgevaarlijke kwartet. Bovendien zijn de heerschappen Justin Smith (weer 2 weekjes fitter!), Aldon Smith, NaVorro Bowman, Patrick Willis en Isaac Sopoaga zowat een garantie voor 49ers dominantie over ‘the line of scrimmage’. Daarom moet San Francisco normaal gesproken in staat zijn om Flacco in ieder geval ernstig te beperken in zijn scoringsdrift. En gezien het niet onmiskenbare overwicht van Colin Kaepernick & Co. versus de Ray Lewis en kornuiten is meer eigenlijk ook niet gevraagd. Wederom advantage 49ers.
Zoveel woorden en dan hebben we het nog niet eens gehad over de belangrijkste reden waarom beide teams in de Super Bowl staan: de heren coaches, beide afkomstig uit het Harbaugh-nest. Over Jim en John en hun invloed op de uitslag van deze confrontatie kunnen we kort zijn: die valt niet te onderschatten. Winnen of verliezen zondag dicteert ook niet wie van de twee de betere coach is want ik geloof niet dat er erg veel verschil tussen beide heren zit. Wat ik wel geloof is dat Jim de iets originelere, meer gedurfde van de twee is. Wat voor mij verder als een paal boven water staat is dat Jim zijn gelijken niet kent als het aankomt op wedstrijdvoorbereiding en game management. Bovendien sla ik de defensive en offensive coordinators van de 49ers, ‘resident geniuses’ Vic Fangio en Greg Roman, toch net wat hoger aan dan hun evenbeelden in Baltimore Dean Pees en vooral Jim Caldwell. Met andere woorden: als de coaches zondag de doorslag geven dan is de kans groot dat die een 49ers pet dragen. Dus, voor de derde keer: advantage 49ers.
De Baltimore Ravens kwamen van heel ver en arriveerden hier door achtereenvolgens Peyton Manning en Tom Brady te verslaan. De San Francisco 49ers waren een seizoen lang het beste footballteam in de NFL, veegden de vloer aan met Aaron Rodgers’ Packers en peuzelden geduldig de Atlanta Falcons op. Beide ploegen verdienen hun plek in de Super Bowl en al het respect dat daar het resultaat van is. Maar laten we elkaar geen mietje noemen. De San Francisco 49ers zijn het meer getalenteerde, completere en iets beter gecoachte team. De Vince Lombardi Trophy is hun prijs. 49ers over Ravens: 31-17.
Reacties