Kobe Bryant en Arjen Robben lijken meer op elkaar dan je op het eerste oog zou denken. Het zijn balgoochelaars en onmiskenbare fenomenen in hun sport. En ze worden (te) vaak onterecht bekritiseerd om hun wezen als topsporter: hun ego. Dat betoogt SportAmerika-redacteur Michiel Jonkman.
Het loopt niet bepaald lekker bij de Lakers. En veel vingers wijzen in de richting van Kobe Bryant. De vijfvoudig NBA-kampioen is een ras-egoïst, en werd door de gerenommeerde journalist Henry Abbott na veel onderzoek openlijk verguisd. Zijn superioriteitsgevoel zou er niet alleen voor zorgen dat de Lakers geen team vormen, maar ook dat topspelers uit de NBA de ploeg uit Los Angeles massaal de rug zouden toekeren.
Indiana Pacers-ster Paul George zou bijvoorbeeld ‘nee’ hebben gezegd tegen een verblijf in Los Angeles. Hoewel de van zijn blessure herstellende George deze veronderstelling via Twitter categorisch ontkende – net als vele (beroemde) anderen – heeft het publiek weinig moeite om Abbott te geloven. Bryant als enfant terrible, dat klinkt op zijn minst plausibel.
De basketballer en de persoon Kobe Bryant werken polariserend: je haat hem of je hebt hem lief. Maar de meeste mensen vinden hem een over het paard getilde flapdrol met een uitzonderlijk basketballtalent. Ze hekelen de speelse arrogantie die hij vaak heeft. Ze vinden dat hij zijn medespelers met dédain behandelt door vaak voor zichzelf te kiezen zien, en beoordelen zijn doen en laten als misplaatst, hautain gedrag.
Toegegeven, Bryant heeft een overrompelende uitstraling. Zijn Italiaanse flair verraadt zijn Europese afkomst. Als geen ander beheerst Kobe de arrogantste der arrogante blikken, en als hij op dreef is kan hij hoog van de toren blazen.
Van Bryant naar Bayern
De toenemende kritiek op Bryant – de Lakers moeten hem zogenaamd van de hand doen – deed me denken aan Arjen Robben, de sterspeler van het Nederlands elftal dat vanavond tegen Mexico speelt. Robben staat minder bekend als arrogant dan Bryant. Maar zijn vele egoïstische acties zijn inmiddels berucht. Als Arjen Robben de bal krijgt, berg je maar. De oogkleppen gaan op en de oud-speler van Groningen en PSV probeert vanuit de meest onmogelijke hoeken raak te schieten. Al staan er twaalf medespelers vrij voor doel.
In 2012 kwam dit Torinstinkt Robben op veel kritiek te staan. Toen clubpreses Franz Beckenbauer zich ook mengde in de discussie en hem verweet te vaak voor zichzelf te kiezen, schoot Robben op slot. Een aantal wedstrijden lang zag je hem in de Bundesliga en de Champions League op onverklaarbare momenten kiezen voor een balletje terug. Of een extra pass.
Het zelfvertrouwen van Robben was door de aanhoudende (en interne) kritiek dusdanig gekwetst dat hij niet alleen verkeerde keuzes maakte, maar ook niet voor zichzelf durfde te gaan. Hij negeerde zijn ego, zijn fenomenale klasse om acties te maken en voor gevaar te zorgen; juist datgene dat hem tot topsporter maakt. Gevolg: een vormcrisis.
Zondebok
Het plotselinge altruïsme van Robben is iets wat Bryant ook meerdere keren ‘is overkomen’ in zijn carrière. Op het moment dat er een lawine aan kritiek op hem kwam, besloot hij het radicaal over een andere boeg te gooien. “Ik moet meer passen?”, zag je hem denken. “Prima, dan pass ik alleen maar.” Neem de beslissende wedstrijd tussen de Suns en de Lakers in de play-offs van 2006. De egoïst Kobe kreeg na een beperkt aantal schotpogingen te horen dat hij “opeens zo weinig schoot”.
Kobe haalt er naar de buitenwereld toe zijn schouders over op. De ogen dicht, de kenmerkende minzame glimlach en het in de NBA veel gebezigde “I don’t care what they write, man, I’m just focused on my game“. Maar in het diepste van zijn ziel zal het hem frustreren dat het nooit goed is. Hij heeft vijf kampioenschappen binnengehaald, is het (financiële) stokpaardje van de Lakers waarop de franchise drijft, maar ondanks alles wordt hij aan de lopende band bekritiseerd.
En waar zijn we nu eigenlijk boos over? Over het feit dat hij niet aardig overkomt, dat hij zo laagdunkend kan zijn? Of zijn we kwaad omdat hij een échte sportman is, die (vaak terecht) rücksichtlos voor zichzelf kiest? Ik denk dat Kobe gewoon het makkelijkste doelwit is, een zondebok op momenten dat het even tegen zit. Of het nu zijn schuld is of niet: op Kobe is het eenvoudig schieten. Hoge bomen vangen veel wind, dat idee. Of anders gezegd: wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, wordt drie keer zo vaak met hagel beschoten.
De magiër en de punten
Toen Arjen Robben bekritiseerd werd om zijn egoïstische acties was dat niet omdat hij zo slecht speelde, maar omdat het even niet lekker liep bij Bayern. En op dat moment krijgt de speler die (het meeste) risico neemt de wind van voren. Robben, de man van de vele schwalbes, van de (mislukte) acties.
Bij de Lakers is het niet anders. Kobe, de man die te pas en te onpas voor eigen succes kiest, is daar vaak genoeg de gebeten hond. En dat is bizar, als je er over nadenkt. Bryant is namelijk niet gehaald om de altruïstische speler te zijn. Hij wordt niet betaald omdat hij zo strooit met bijzondere passjes, net zo min als dat Robben bij Bayern München speelt omwille van zijn keeperskwaliteiten.
Bryant krijgt bij de Lakers om één reden de bal: omdat hij daarmee een magiër is die voor punten zorgt. En als je dat van hem wegneemt, als je hem daarop bekritiseert, ben je kortzichtig. Kobe zei zelf al eens in een interview met Matt Lauer dat een basketballer in de NBA egoïstisch en eerzuchtig moet zijn. En daar geef ik hem (voor een) groot (deel) gelijk in. Het is zijn rol, het is zijn wezen: het ego, de ‘ik’, is letterlijk de kern van Kobe Bryant. En dat maakt hem juist zo goed.
Het feit dat het bij de Lakers rommelt ligt niet aan Kobe Bryant. Eén blik op de huidige scorestatistieken vertelt dat al. Maar genoeg mensen staren zich blind op iets als aaibaarheidsfactor of het ideaalplaatje zoals ze dat liever zouden zien. Ze willen de aard van het beestje veranderen terwijl dat helemaal niet nodig is. Kobe Bryant hoeft niet aan te passen of zich te verantwoorden voor zijn ‘ik’. Hij moet juist meer zichzelf zijn – prove himself that he can still be himself.
Foto: Getty Images
Zou Kobe, mits hij heel blijft, topscorer van de NBA kunnen worden? Hij is één van de beste scorers van de league in het slechtste team. Blijft dus makkelijk rond de 30 punten maken. Wordt hij dan de oudste topscorer?
Zonder Bryant (en vooral zijn salaris) zouden de Lakers veel beter zijn dan ze nu zijn. Zijn goed recht om dit salaris te verdienen als de Lakers dat willen betalen, maar het geeft wel aan dat een zesde ring niet Kobe’s prioriteit heeft. Dat is de best betaalde speler zijn en aan zijn persoonlijke statistieken werken tegen 38 procent schot.
Akkoord. Kobe moet natuurlijk zichzelf zijn, maar vervalt nogal vaak in de rol van Wilt Chamberlain. Ja, hij kan wedstrijden op zichzelf winnen en ja, hij kan leuke statistieken noteren. Maar profiteert zijn team van zijn prestaties? Vaker niet dan wel. En als er kritiek komt op de vele shots, dan schiet ie niet meer en geeft ie alleen maar passes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. In echte teamplay heeft Kobe, en ook Wilt, zich nooit kunnen onderscheiden.
Vijf titels, een MVP en twee Finals MVP’s voor Kobe zijn leuk en ik respecteer zijn loopbaan. Hij staat ook in mijn top 15 aller tijden, nog meer voor zijn two-way kwaliteiten dan gewoon zijn scoring. Maar ik moet hem niet hebben als einselganger in mijn team. Dan is ie gewoon een team destroyer.
Bij mijn weten wel. Michael Jordan leidde in 1998 de NBA in punten en was toen 34 jaar. Alex English was in 1986 32 jaar. Voor de rest heeft nooit iemand boven de 30 de NBA in punten geleid.
Kobe een ‘leuke’ speler? @Vincent, waarom zo neerdrukkend doen over een speler van zijn kaliber? Of ben je een provocateur van beroep?
Eens met Jasper. Robben en Bryant zijn fenomenen.
Even mijn reactie herlezen. Ik toon meer dan respect voor Kobe’s carrière en game. Ik zet hem in mijn top 15 aller tijden, voor zijn exploten aan beide kanten van het basketbalveld. Niet enkel voor zijn points.
Kobe is een fenomeen, no doubt. Maar dat maakt me geen fan. Kobe is een einselgänger en daar hou ik niet zo van. Kobe heeft evengoed veel games verloren voor de Lakers, omdat hij zo egocentrisch is. Hij speelt enkel in teamverband als hem dat goed uitkomt, niet omdat hij dat wil. Vandaar dat ik een veel hoger petje op heb van Tim Duncan, idem bijvoorbeeld voor Bill Russell in plek van Wilt Chamberlain.
Comments are closed.