Cody Rhodes is de zoon van WWE Hall of Famer ‘The American Dream’ Dusty Rhodes en halfbroer van ex WWE Superstar Goldust (Dustin Rhodes). Cody maakt zijn WWE debuut in 2007 en wint in december van dat jaar samen met Bob ‘Hardcore’ Holly de WWE Tag Team Championship. Nadat hij Holly aan de kant zet en lid wordt van The Legacy (samen met Randy Orton en Ted DiBiase) zit er schot in zijn carrière. Hij doet ervaring op in main event matches en staat onder andere in de ring met Shawn Michaels en Triple H (D-Generation X). Zijn eerste WrestleMania overwinning wist hij vorig jaar te pakken tijdens WrestleMania 27 in Atlanta. Op 9 augustus 2011 wint Rhodes de WWE Intercontinental Championship. Sport Amerika sprak met Cody Rhodes over zijn ervaringen in de WWE, de SmackDown World Tour en… knee pads.
Wat voor gevoel ging er door je heen tijdens je allereerste officiële WWE match?
Dat was, om verschillende redenen, een hele bijzondere ervaring. De match vond namelijk plaats op mijn tweeëntwintigste verjaardag tijdens een WWE live event. Mijn tegenstander die avond was Shawn Daivari en hij liet er geen gras over groeien. Hij raakt mij zo hard met een punch dat mijn wenkbrauw openscheurde en ik na de match 14 hechtingen nodig had. Dat was een bijzondere introductie, maar daar heb ik geen moeite mee. De volgende dag stond ik opnieuw in de ring en de rest is geschiedenis.
Je bent de zoon van WWE Hall of Famer ‘The American Dream’ Dusty Rhodes en de halfbroer van Dustin ‘Goldust’ Rhodes. Het is dus niet verrassend dat je in de WWE terecht bent gekomen. Heb je weleens gedacht aan een andere carrière?
Omdat ik al vanaf mijn vijftiende actief ben in de sports entertainment business, ik ben op mijn vijftiende begonnen als scheidsrechter in de independent promotion van mijn vader, is het inderdaad niet verrassend dat ik een WWE Superstar ben geworden. Maar ik heb wel een periode gehad, toen ik negentien was, waarin ik aan het rebelleren was en nadacht over mijn toekomst. Ik was bang dat ik niet groot genoeg was voor de WWE en had mijn zinnen gezet op een acteercarrière. Dat heeft ongeveer zes maanden geduurd. Daarna ben ik mij weer gaan focussen op sports entertainment. Mijn moeder is trouwens niet echt een liefhebber van de pro wrestling business. Vooral als mijn vader, Dustin en ik pro wrestling jargon gebruiken reageert ze gepikeerd.
Redelijk snel na je debuut in de WWE heb je een tag team gevormd met Bob ‘Hardcore’ Holly. Hoe heb je die periode ervaren?
Dat was een bijzondere periode waar ik met een dubbel gevoel op terug kijk. Holly is een ‘grizzled veteran’ en ik heb heel veel van hem geleerd, vooral op het gebied van fitness. Persoonlijk hadden we niet zo’n goede relatie, de vijf uur durende autoritten met Holly waren een nachtmerrie. Dat had vooral te maken met de generatiekloof.
Met welke WWE Superstars deel je tegenwoordig een auto voor de lange ritten tussen de steden waar de WWE events plaatsvinden.
Ik rijd voornamelijk met Daniel Bryan en Ryback. Dat zijn leuke en grappige types die de lange autoritten dragelijker maken. Vooral Ryback is een character. Een aantal maanden geleden gingen we iets eten in een broodjeszaak waar ze geen vlees verkochten. Hij knapte bijna uit zijn vel, Ryback is nogal gesteld op zijn steaks. Mijn favoriete ‘driving partner’ is Ted DiBiase, we hebben veel gemeen en hebben veel samengewerkt in The Legacy en later als tag team.
Kun je iets vertellen over de evolutie van Cody Rhodes?
Ik zou het zelf geen evolutie willen noemen, het is vooral een proces van een volwassen WWE performer worden. In de eerste fase van mijn WWE carrière was ik vooral ‘along for the ride’. Tijdens mijn periode in The Legacy heb ik mij in de schaduw van Orton kunnen ontwikkelen tot een allround performer. Na WrestleMania 26 in Phoenix heb ik mijn carrière in eigen handen genomen en was klaar voor de volgende stap als WWE Superstar.
Vorig jaar heb je de Intercontinental Championship weer aanzien gegeven, wie is je favoriete Intercontinental Champion aller tijden?
Dat is Mr. Perfect (Curt Hennig), hij is niet mijn favoriete Superstar aller tijden maar zijn ‘run’ als Intercontinental Champion in 1990 en 1991 was fenomenaal. De uitvoering van zijn character was zo verschrikkelijk goed en in de ring was hij een excellente performer met veel oog voor detail.
Wie is je favoriete WWE Superstar aller tijden?
Shawn Michaels! Ik keek zo verschrikkelijk tegen hem op en hij was een grote inspiratie. Ik denk dat zijn Iron Man Match tijdens WrestleMania 12 tientallen keren heb gekeken. Ik zat ‘indian style’ voor de tv en ging helemaal op in de match tussen Shawn en Bret ‘Hitman’ Hart. De eerste keer dat ik Shawn ontmoette was hij trouwens een ontzettende ‘jerk’ maar toch was ik heel gelukkig dat ik hem mocht ontmoeten. Ik vond het dan ook een hele grote eer dat ik in 2009 tegen Michaels en Triple H, mijn huidige baas, in de ring stond.
Jij en Ted Dibiase namen het op tegen Michaels en Triple H in een Hell in a Cell Match, kun je die ervaring beschrijven?
Dat was de derde keer in drie maanden tijd dat Ted en ik tegenover Triple H en Shawn Michaels stonden. Zij wisten de eerste match tijdens SummerSlam te winnen, wij de submission match tijdens Breaking Point en dit was dus de zogenaamde ‘rubber match’. Wat veel mensen niet weten is dat er kleine uitstekende puntjes in het hek van de Hell in a Cell zitten. Mijn handen lagen binnen een paar minuten open en ik heb weken rond gelopen met grote schrammen op mijn handen.
Je was een van de weinige WWE Superstars die geen knee pads droeg, waarom was dat en waarom ben je ze uiteindelijk wel gaan dragen?
Ik ben een groot bewonderaar van de legendarische ‘Nature Boy’ Buddy Rogers, hij droeg geen knee pads en straalde in alle opzichten ‘champion’ uit. Ik heb dus de keuze gemaakt om ook geen knee pads te dragen, omdat Buddy Rogers ze niet droeg en omdat het er goed uitziet. Ik ben ze uiteindelijk gaan dragen in opdracht van ‘the chain of command’ (WWE Management) omdat ik de Moonsault aan mijn repertoire wilde toevoegen. Het uitvoeren van een Moonsault zonder knee pads in niet verstandig, daarom draag ik sinds Survivor Series 2011 in Madison Square Garden knee pads.
Je komt in november naar Brussel voor de SmackDown World Tour, dat is niet de eerste keer dat je in Europa bent geweest. Wat is het grootste verschil tussen de Europese en Amerikaanse WWE fans?
De verschillen zijn niet zo heel groot, het enige echte verschil is dat de fans in Europa een stuk minder verwend zijn omdat we minder vaak naar Europa komen. De fans in Europa zijn dankbaar. In de Verenigde Staten verwacht het publiek steeds meer en willen ze ‘part of the show’ zijn. De Allstate Arena in Chicago is een goed voorbeeld. WWE komt om de drie maanden naar Chicago en de fans verwachten iedere show iets bijzonders. Daarnaast zijn de fans in Chicago heel luidruchtig en hebben ze veel invloed op de show, dat was bijvoorbeeld heel goed te merken tijdens Money in the Bank 2011. Voor de fans in Europa is een WWE live event een soort WrestleMania. Daarom geef ik iedere show alles wat ik in me heb zodat de leden van de ‘WWE Universe’ tevreden en met een positief gevoel naar huis gaan. Misschien moet ik het over een paar jaar wat rustiger aan doen in de ring, maar momenteel geef ik alles tijdens iedere show.
Wat is je persoonlijke favoriete match?
Ik kan natuurlijk zeggen dat mijn match tegen Rey Mysterio tijdens WrestleMania 27 in Atlanta mijn favoriet is. Helemaal omdat ik in die regio ben opgegroeid en er nog steeds woon (Rhodes woont in Marietta, Georgia, 30 KM ten noorden van Atlanta). Maar mijn favoriete match vond dit jaar plaats in Tokyo, Japan tegen Santino Marella. The Big Show heeft mij eens verteld dat je het publiek pas echt raakt als ze je naam roepen en dat gebeurde in Tokyo. Dan maakt het niet meer uit of je een ‘good guy’ of ‘bad guy’ bent. Tijdens deze match ging het publiek helemaal uit z’n dak en schreeuwden ze: “Cody! Cody! Cody!”. Dat was een fantastische ervaring, helemaal omdat ik het niet zag aankomen en me niet bijzonder verheugde op de match tegen Santino.
WWE Superstars hebben een hectisch leven en zijn veel ‘on the road’, wat doe je in je spaarzame vrije tijd?
Ik pak op woensdagochtend de eerste vlucht naar Atlanta. Thuis geniet ik één keer per week van mijn ‘cheat meal’, meestal een stuk of zestig Buffalo Wings. Sinds kort heb ik een hond en die probeer ik op te voeden, daar gaat veel tijd in zitten. Verder kijk ik ook veel wrestling uit het verleden, ik heb toegang tot de WWE tape library en ik kijk iedere week een aantal matches, vooral uit het zuiden van de Verenigde Staten. Ik ben een groot liefhebber van de ‘southern style of wrestling’ en teams als de Midnight Express en de Rock & Roll Express. Verder lees ik ook graag comics… maar ik ben vooral erg graag ‘on the road’.
* Woensdag 7 november 2012 komt de WWE SmackDown World Tour, inclusief Cody Rhodes, naar Vorst Nationaal in Brussel, België.
* WWE is in Nederland en België iedere maandag te zien op Eurosport. Van 21.00 tot 21.30 uur zie je de belangrijkste gebeurtenissen van de week in ‘This week in the WWE’ en tussen 21.30 en 22.30 uur maak je een ‘trip down memory lane’ en zie je de grootste Superstars uit de geschiedenis van de WWE en de beste classic matches tijdens ‘WWE Vintage Collection’.
Reacties