Deadline Day in de NBA is inmiddels twee dagen geleden. En eigenlijk is er maar één club wiens lot op de korte termijn daadwerkelijk verbeterd is door een tweetal last-minute deals: Detroit.
Er waren enkele andere opmerkelijke deals te bemerken: Doc Rivers haalde voor de zoveelste keer een oude bekende naar zijn Clippers, ditmaal in de persoon van (de permanent overschatte) Jeff Green, wederom ten koste van een toekomstige ‘pick’ in de Draft; herrieschopper Markieff Morris (tweelingbroer van de hieronder besproken Marcus) wist ein-de-lijk de uitgang te vinden in Phoenix, en zal tenminste tot het einde van dit seizoen een Wizards-tenue dragen; de Memphis Grizzlies namen afscheid van Green en Courtney Lee, en verwelkomden Chris ‘Birdman’ Andersen, Lance ‘All Day/ the Fourth-Grader’ Stephenson en P.J. Hairston daarvoor in de plaats – hetgeen Memphis nu officieel de beschikking geeft over de meest imposante bundeling aan dorpsgekken in de NBA-historie…
The Suicide Squad coming to an NBA arena near you. pic.twitter.com/zDUaYAQpOe
— Adam McGee (@AdamMcGee11) 18 februari 2016
…en waardoor de selectie van de Grizzlies momenteel uit waarschijnlijk de zwakste verzameling afstandsschutters bestaat sinds de invoering van de driepuntslijn in de NBA in 1980 – de huidige spelersgroep in Memphis heeft 300 driepunters raak geschoten in 53 wedstrijden, wat neerkomt op een lachwekkend gemiddelde van 5.6 rake drietjes per wedstrijd…ALS TEAM.
“Move over, Eminem. Stan van Gundy is running Detroit now”
De twee opmerkelijkste ‘deadlinedeals’ van de afgelopen week hadden één gemene deler: Detroit. Stan van Gundy, hoofdcoach én GM van de Pistons vond ’t kennelijk tijd voor wat verandering in Motor City.
Ondanks het feit dat z’n jonge, veelbelovende ploeg tot dusver boven verwachting presteerde in een verbeterde Eastern Conference (27-27 voor de All-Star-break), blijkt nu dat Stan the fucking man – om met Van Gundy te spreken dienen F-bombs voluit uitgesproken te worden – de huidige spelerskern inschat als eentje die met wat kleine verbeteringen nú al een rol van betekenis kan spelen in de play-offs.
Want er werden twee tamelijk serieuze deals beklonken door SVG.
Allereerst haalden de Pistons op woensdag één van de meest enigmatische talenten uit de huidige NBA binnen: middels een voor Detroit bijzonder gunstige deal – Turkse allrounder/matige schutter Ersan Ilyasova en bijna-over the hill-zijnde dribbelaar Brandon Jennings bewandelden de omgekeerde weg – werd ‘combo’-forward Tobias Harris van de Orlando Magic overgenomen.
Waarom enigmatisch? Omdat Harris ‘op papier’ in veel opzichten een toekomstig ster lijkt: er zijn weinig 23-jarige forwards in de NBA te vinden die over een fysiek beschikken waarmee je op vier verschillende posities zou kunnen verdedigen (2.04m, 106 kilo), in de afgelopen drie seizoenen relevante statistieken hebben weten te noteren (gemiddeld 15.5 punten en 7.1 rebounds in 33 minuten per wedstrijd), én over dusdanig atletisch vermogen beschikken om dit soort dingen te kunnen doen…
…maar aan de andere kant is Harris in z’n vijfde NBA-seizoen nog altijd niet uitgegroeid tot een betrouwbare verdediger (in elk van de vijf jaar waren Harris’ teams verdedigend minimaal vijf punten per 100x balbezit beter zonder hem op het veld), is z’n driepuntschot nog steeds niet doorontwikkeld tot doorsnee-NBA-kaliber (31.1% in 2015-2016) en is tot nu toe nog geen van zijn coaches in staat gebleken de knoop door te hakken of de veelzijdige Harris, ‘als puntje bij paaltje komt’, nu een small forward of een power forward is.
Maar een kosten-batenanalyse is niet nodig om deze deal voor Tobias Harris vanuit het oogpunt van de Pistons als ‘uitstekend’ te bestempelen. Daarvoor heeft Detroit simpelweg een te gunstige prijs betaald.
Ilyasova en Jennings waren in het ‘Four Wide’-systeem van Van Gundy in Detroit – zéér gelijkend op de strategie die Van Gundy als coach van de Orlando Magic in Dwight Howards hoogtijdagen (2007-2012) hanteerde – overbodig geraakt. Jennings kwam nauwelijks meer aan bod als back-up-spelverdeler omdat Van Gundy ook in Detroit een tamelijk hoge dosis speeltijd voor z’n primaire point guard Reggie Jackson (31 minuten per wedstrijd) prefereert boven een rotatie, terwijl Ilyasova simpelweg niet efficiënt genoeg omsprong met de wijd open driepuntpogingen die dit systeem voor een small forward oplevert (36.3%, gemiddeld vier pogingen per wedstrijd) om nog langer een basisplaats te verdienen bij een ploeg van play-offkaliber.
En ook de tweede deal van de Detroit Pistons valt in de categorie ‘bijzonder begrijpelijk’. Stan van Gundy maakte dankbaar gebruik van de interne paniek bij de Houston Rockets – waar het ‘we-moeten-IETS-doen-om-de-illusie-van-controle-te-behouden’-virus welig tierde – door vierdejaars center-talent Donatas Motiejunas, en alsmaar dikker wordende schutter (??) Marcus Thornton, over te nemen in ruil voor één toekomstige pick, vallend in de eerste ronde van de aanstaande Draft.
Motiejunas (25), door diverse blessures maar uitkomend in 191 van de mogelijk 301 wedstrijden in de eerste drieënhalf jaar van z’n nog jonge NBA-loopbaan, is nog altijd één van de meest technisch begenadigde seven footers (spelers van 2m13-of-langer) in het mondiale basketbal. Hetgeen goed zichtbaar is in de schaats-clinic die Roy Hibbert onvrijwillig krijgt in bovenstaand Vine-clipje.
De aanwezigheid van Motiejunas in Detroit geeft Van Gundy de beschikking over een alternatieve speelwijze: in plaats van een stretch four (à la Morris of Harris) in het traditionele Van Gundy-systeem kunnen de Pistons nu ook periodes met een tweede werkelijk lange man naast monster-center Andre Drummond spelen. Eentje die ook nog eens een bovengemiddeld goede passer is voor een big:
Veelzijdigheid: check!
Met het aantrekken van Motiejunas en Harris lijkt Van Gundy langzaam maar zeker genoeg wapens tot zijn beschikking te krijgen om van dit team, gecentreerd rond de talentvolle jonkies Reggie Jackson en Andre Drummond, een (sub)topper te maken.
De komst van Harris naar Detroit betekent dat de huidige Pistons-selectie nu twee wellicht-top-wellicht-doorsnee opties telt voor de rol van stretch four (aanvallend een vierde vleugelspeler, verdedigend tegenover power forwards), die in de succesjaren van de Orlando Magic onder Van Gundy zo sterk vertolkt werd door Rashard Lewis. Want vergeet niet dat Marcus Morris, momenteel de beter functionerende helft van de Morris-tweeling, ook nog voor de Pistons uitkomt. Het duo Harris-Morris geeft Detroit tweemaal een fifty-fifty kans op een topspeler – ‘odds’ waar Van Gundy wel op durft te gokken.
De toevoeging van Motiejunas zou, wanneer de Litouwer wat langere tijd overeind/heel kan blijven, de Pistons een uiterst gevaarlijk alternatief kunnen bieden. In Marcus ‘Lil Buckets’ Thornton heeft Detroit nóg een schutter die het uitproberen waard is. Als Thornton de piekvorm uit z’n dagen als Sacramento King (2011-2013) weet te benaderen, hebben de Pistons eindelijk een betrouwbare stand-in voor hun momenteel overbelaste shooting guard Kentavious Caldwell-Pope (37 speelminuten per wedstrijd) gevonden.
In tegenstelling tot de aanhoudende raardoenerij van Doc Rivers bij de Clippers, liet Stan van Gundy deze week zien dat de duo-functie van coach+GM in de huidige NBA weldegelijk mogelijk is. Hiervoor is alleen een uitzonderlijk, begenadigd en onwrikbaar type mens nodig. En zeg nu zelf, de kopfoto van dit artikel toont toch niets anders dan een dusdanig bijzonder figuur?
En toch verloren de pistons redelijk dik van de wizards die een back to back wedstrijd speelde. Tobias wel meteen goed uit de startblokken met 20+ punten.
Comments are closed.