Noem het de Hard Knocks-hype. Meestal zijn er slechts twee afleveringen van het fenomenale programma nodig voordat iemand tegen me roept: die ploeg, die gaat all the way! En meestal duurt het evenveel weken in het reguliere seizoen voordat diezelfde persoon aan me vraagt hoe het toch mogelijk is dat zo’n goede ploeg, zo slecht speelt.
Het antwoord op die vraag is simpel: de verhaallijn van Hard Knocks richt zich (mede) op een aantal uitzonderlijke talenten. Bij het aanschouwen van deze supersterren in trainingcamp denken fans automatisch dat de zee dan ook wel zal splijten. Maar, hoe Julio Jones en JJ Watt ook schitteren voor de camera’s en hoe grappig Vince Wilfork en Roddy White ook zijn, er zijn nog 51 goede spelers nodig om te komen tot een goed team.
De Houston Texans zijn simpelweg geen goede ploeg. Dat zijn ze al jaren niet. In het korte interbellum tussen Manning en Luck in Indianopolis wisten de Texans (leunend op een fitte Arian Foster, zijn sterke aflosser Ben Tate en de veteraan Andre Johnson) de AFC South naar zich toe te trekken. Was dat knap in een divisie met verder lichtgewichten Tennessee en Jacksonville? Mwah. Inmiddels wordt er in Indy hard gewerkt aan een nieuwe juggernaut die het spreekwoord ‘nothing is certain but death, taxes and a play-off berth for Indianapolis’ in ere zal herstellen.
Tegelijkertijd zijn de Texans afgezakt tot het lelijke eendje van de divisie. De terugkeer van Foster zal daar niets aan veranderen. Net zoals de defense niet volledig kan leunen op het monster JJ Watt, zijn de problemen van de disfunctionele offense ook niet op eens opgelost door de terugkeer van de ouder wordende runningback.
Terwijl de ploeg met 42-0 achterstond tegen de Falcons (wat een turnaround year trouwens!) zag ik het boze gezicht van Bill O’Brien gevolgd door het boze gezicht van JJ Watt en ik moest denken aan Wade Phillips. De man die in Zuid-Texas een defensie had neergezet die nooit en te nimmer zomaar 42 punten zou opgeven alsof het niets was. De man die afgelopen offseason koos voor een hereniging met Gary Kubiak in Denver en daar doet wat hij in Houston deed: een defensie creëren waarmee de Broncos ook dit seizoen weer een serieuze contender zijn.
Waarom koos Houston na het ontslag van Kubiak er niet voor om verder te gaan met Phillips? Had dat, achteraf gezien, naast zijn leeftijd ook te maken met de toen al aanwezige moeilijkheden rondom de quarterbacks?
Als dat het geval is moet O’Brien zich ernstig zorgen gaan maken. Want wat een positie met moeilijkheden was, heeft hij veranderd in een ongelofelijke puinhoop. Sowieso is quarterback een rol waarin je een speler vertrouwen moet geven en tijd moet gunnen. Maar als heel tv- en footballminnend Amerika wekenlang heeft kunnen meegenieten van een spannende quarterbackstrijd om vervolgens toe te zien hoe de winnaar werd uitgeroepen, is het op zijn zachtst gezegd bizar als je daar voor het einde van de eerste (!) wedstrijd al op terugkomt. Hoe slecht Brian Hoyer ook speelde.
Vervolgens maakt hij een nog grotere fout door Ryan Mallet naar de kant te halen tegen de Falcons. Laat je niet misleiden door de stats van Hoyer die bij een score van 48-0 in extreme garbage time een aantal eretreffers noteerde. Als een ploeg een ruime voorsprong heeft, gaat het vaak de ‘prevent defense’ hanteren, zoals Atlanta ook deed. Een defensieve vorm waarin veel korte plays met relatief weinig terreinwinst worden toegestaan. Daarmee worden een aantal scores weggegeven, maar tegelijkertijd verdwijnt er ook een zee van tijd van de klok. Ondanks zijn drie niet ter zake doende touchdowns, zal Hoyer donderdagavond niet starten tegen uitgerekend divisierivaal Indianapolis.
Het is vrijwel onmogelijk om in een korte week (zondag -> donderdag) een quarterbackwissel succesvol door te voeren. Dat lukt Houston al maanden niet, dat gaat ze ook niet lukken in slechts drie dagen tijd. O’Brien is dus gedwongen vast te houden aan een quarterback die hij luttele dagen eerder vanwege een wanprestatie naar de kant haalde. Schrijf maar op: 1-4.
Met Houston komt het niet meer goed. Enkele weken geleden werd hier op SportAm aan me gevraagd of Chip Kelly de eerste coach was die ontslagen zou worden dit seizoen. Ik antwoordde nee en dacht aan O’Brien. Inmiddels is die eer vergeven, maar ik betwijfel of O’Brien aan het begin van volgend seizoen nog steeds de Texans onder zijn hoede heeft. Of hij moet zijn eigen quarterbackbeleid ernstig tegen het licht houden.
In de tussentijd hoop ik ook dat Hard Knocks zijn eigen beleid tegen het licht houdt. Want na Mike Smith en Bill O’Brien ben ik toe aan een serie met een coach die wel tot de verbeelding spreekt. En gezien het feit dat er de afgelopen jaren rondom Hard Knocks niet alleen sprake is van een hype, maar ook een vloek, lijkt New England mij een prima plek voor het programma om neer te strijken.
Reacties