De NBA is anno 2013 overladen met fantastische atleten. Nagenoeg alle spelers zijn op z’n minst atletisch te noemen. Tegenwoordig is het al geen uitzondering meer als een point guard regelmatig een dunk laat optekenen. Op atletisch vlak kunnen spelers zich dus weinig onderscheiden. Het komt eerder aan op talent, basketball IQ en de wil om te winnen. Hoe anders was het vroeger, toen spelers met een een surplus aan atletisch vermogen schaars waren. In de jaren zestig en zeventig vormden superatletische spelers een minderheid. Een van die spelers was Connie Hawkins. De ‘Hawk’ was een legende in New York City en er wachtte hem een grote carrière. Maar door onrecht bereikte hij pas de NBA op zijn 27ste.
Straatlegende
Connie Hawkins werd in 1942 geboren als Cornelius Hawkins in hartje Brooklyn. Hij groeide op met een basketball in zijn handen. New York was de basketbalstad bij uitstek. In elke buurt was er wel een speelveld te vinden. Het meest bekende was natuurlijk dat van Rucker Park. Tot op de dag van vandaag komen NBA-spelers er tijdens de zomer hun talenten tonen. Hawkins was er in zijn jeugdjaren vaste klant. “Wanneer mijn moeder me kwam roepen om te komen eten, speelde ik meestal gewoon door. Als we speelden, deden we dat van s’morgens vroeg tot s’avonds laat. Basketball was ons hele leven.” Straatbasketball heeft een wat negatieve bijklank, maar de wedstrijden waren meer dan competitief. “Je moest je constant bewijzen als speler. Op het speelterrein heb ik het grootste deel van mijn talenten verworven. En als er geld aan te pas kwam, werd er heel fysiek gespeeld!”
Het duurde niet lang voor Hawkins een reputatie kreeg. Op zijn elfde kon hij al dunken. De wildste verhalen gingen de ronde in NYC. “Iemand zei ooit tegen me dat als ik de wetten van de zwaartekracht niet kon breken, ik wel erg traag was om me eraan te onderwerpen.” Hawkins ging regelmatig naar de Knickerbockers kijken. Hij was een trouwe supporter, maar zijn grootste voorbeeld speelde bij de LA Lakers. “Elgin Baylor was mijn held. Hij speelde met zoveel flair en was een echte highflyer. Ik leerde veel van hem.”
Onterechte beslissing
Een van de hoogtepunten van het jaar was het Rucker Tournament. “Ik speelde met het team van Brooklyn maar dat van Philadelphia had Wilt Chamberlain. Dat was super. Ik herinner me dat iemand van ons een schot van Wilt blockte. Gevolg: Wilt vroeg een time-out en dunkte de bal bij de volgende tien possessions. Maar na het toernooi trakteerde hij ons allemaal op eten en drinken. Wilt was een echte mentor.” Hawkins verwierf ondertussen ook een naam als ster van het basketballteam van Boys High. In zijn laatse jaar scoorde hij 25 punten per wedstrijd en liet hij in één wedstrijd zestig punten optekenen. Daarnaast stal hij de show tijdens een High School All-Star Game. Hij arriveerde pas tijdens de rust, maar kaapte toch de MVP-award weg. Universiteiten stonden in rij om hem aan te werven en Hawkins koos uiteindelijk voor Iowa.
Maar de Hawk heeft nooit een collegewedstrijd gespeeld. Tijdens zijn eerste maanden in Iowa brak een point-shaving schandaal uit in New York. Point-shaving is het opzettelijk scoren van minder punten, zonder dat je team verliest of zo zwaar hoeft te verliezen dat het vragen oproept. Voorbeelden zijn opzettelijke balverliezen, fouten of gemiste schoten. Hawkins kende een aantal betrokkenen, maar was zelf nooit onderdeel van het systeem. Hij werd dus ook niet gearresteerd of in beschuldiging gesteld van fraude. Toch was het kwaad reeds geschied. Hawkins moest de universiteit verlaten. En bij zijn terugkeer naar New York was hij plots niet meer zo geliefd. “Sommige teams wilden niet meer tegen mij spelen.”
Nomadenleven
Hawkins kreeg geen contract van een andere universiteit en werd niet toegelaten in de NBA. Hij werd op zijn negentiende noodgedwongen lid van de Pittsburgh Rens in de American Basketball League (ABL). Niet erg verrassend werd hij er verkozen tot MVP. De ABL storte echter tijdens haar tweede seizoen in elkaar en Hawkins vond een job bij de befaamde Harlem Globetrotters. “Ik had het geld nodig. Maar het zette ook mijn wereld op zijn kop. Ik kwam op plaatsen die ik anders nooit had kunnen zien. Bovendien was het goed voor mijn zelfvertrouwen. Je had constant een basketball in je handen. Acht wedstrijden per week, dat is niet weinig!”
In 1967 tekende de Hawk een contract voor de Pittsburgh Pipers in de nieuwe American Basketball Association (ABA). Hawkins werd de eerste superster van de league. Hij won de MVP-award met gemiddeld 27 punten, vijftien rebounds, vijf assists en een schotpercentage van 52 procent. De Pipers bereikten de ABA Finals, die ze met 4-3 wonnen van de New Orleans Buccaneers. Het volgende seizoen was minder voor de Pipers omdat Hawkins een operatie onderging aan de knie. Maar zijn naam was al gemaakt. “Hij was de eerste speler op het niveau van Erving of Jordan”, zegt ABA-collega Doug Moe. Hawkins was een topper in one-on-one situaties. Hij kon zo makkelijk zijn eigen schot creëren en was een echte highflyer. “Grote passen. De bal in één hand. Niemand was daarin beter als hem”, aldus Moe.
Eindelijk
In 1969 kwam de verlossing voor Hawkins. Hij won een rechtszaak tegen de NBA, kreeg 1,3 miljoen dollar en een kans bij de Phoenix Suns. “Dat was het beste dat me ooit is overkomen. Ik vervulde mijn droom.” De Suns begonnen amper aan hun tweede seizoen maar hadden toch een aardige kern. Ze eindigden derde in het Westen en werden pas na zeven wedstrijden uitgeschakeld door de LA Lakers van Jerry West, Elgin Baylor en Wilt Chamberlain. Hawkins was zowel in het reguliere seizoen als de playoffs top. Hij was een All-Star en lid van het All-NBA First Team. Hawkins zou vier maal verkozen worden tot All-Star en nog voor de Lakers en, toepasselijk, de Atlanta Hawks spelen. Daar nam hij in 1976, op 33-jarige leeftijd afscheid van het basketball.
Wat Connie Hawkins zo speciaal maakte, was zijn stijl. “De meeste forwards in mijn tijd speelden fysiek basketball terwijl ik met meer finesse speelde. Daarnaast was ik creatief omwille van goede verdedigers. Zij bepaalden wat je kon doen. Om hen te kloppen waren meestal drie bewegingen nodig: een om weg te geraken, een om naar de basket te gaan en een om een block te vermijden.” Hawkins was omwille van die creativiteit een unieke speler in die tijd van de NBA, iets dat ook zijn collega’s niet ontging. “Connie was uniek omdat hij geweldige skills had voor een speler met zijn lengte. Zijn talent was ongewoon, net als zijn lichaamscontrole. Hij was gewoonweg leuk om naar te kijken”, getuigt Elgin Baylor. Als een NBA-legende als Baylor het zegt, moet het wel waar zijn.
Hawkins werd voor zijn bijdragen aan de sport in 1992 geïntroduceerd in de Hall of Fame. De voorganger van Dr. J en MJ moest er lang op wachten maar kreeg uiteindelijk toch de erkenning waar hij recht op had.
Hieronder de Basketballography van Connie Hawkins:
Reacties