Teams zonder supersterren. I. Love. Them!
Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk geniet ik van een dominerende LeBron James, een Carmelo Anthony die niet lijkt te kunnen missen, het prachtige schot van Durant en Vino aka Black Mamba die ons nog steeds Vintage Kobe laat zien.
Maar ik kan nog meer genieten van teams die ook echt als team spelen. Zonder de echte supersterren. Teams die niet leunen op één dominante speler, omdat ze die simpelweg niet hebben. Ik heb het hier over teams als Memphis, Denver en Golden State. Stuk voor stuk teams met een compleet andere speelstijl en spelopvatting. Maar er zijn ook een groot aantal overeenkomsten.
Ten eerste krijgt de coach de tijd om aan zijn team en speelstijl te bouwen. Er worden geen overhaaste beslissingen genomen om maar een paar wedstrijden te winnen. Vorig seizoen, het eerste seizoen van Mark Jackson bij Golden State was niet best. Er was vanaf de buitenwereld veel kritiek op Jackson. Hij zou niet capabel zijn en te weinig ervaring hebben. Bij Golden State hielden ze het hoofd cool en gaven Jackson en het team vertrouwen en zie nu waar ze zijn. Staan gewoon in de play-offs en voeren de boventoon in een spannende serie met Denver
Een ander punt dat opvalt bij deze teams is dat er niet overdadig met geld wordt gesmeten met betrekking tot het aantrekken van spelers. Er wordt zeer gericht geschout en zeer nadrukkelijk gekeken naar wat het team (nog) nodig heeft en daar wordt het draft en aankoopbeleid op afgestemd. Memphis, Denver en Golden State geven allen zo rond de zeventig miljoen dollar uit aan spelers-salarissen en staan op de plaatsen 10, 11 en 14 van teams met de hoogte ‘payroll’. Bedragen die niet in verhouding staan tot bijvoorbeeld de Lakers (113 miljoen) Celtics (92 miljoen), Heat (84 miljoen) en Nets (83 miljoen)
Deze teams hebben een enorme teamspirit. Zonder echte superster, zijn alle spelers min of meer gelijk en zijn daardoor tot het uiterste bereid om voor elkaar te werken. Elke avond weer. Er is niemand die verzaakt en daardoor kan het team, maar kunnen ook spelers individueel, ver boven zichzelf uitstijgen.
Ik wilde ter illustratie een paar spelers eruit pikken uit de rosters van deze teams. Maar zelfs dat blijkt moeilijk. Er zijn heel veel spelers die een goed voorbeeld zijn. Daarnaast brengt iedere speler iets anders, dus moeilijk te vergelijken. hier toch een greep uit het aanbod.
Marc Gasol krijgt de erkenning waar hij al jaren voor werkt en wordt verkozen tot Defensive Player of the Year. David Lee scoort een double-double gemiddeld dit seizoen. Stephen Curry schiet de lichten uit, zet een nieuw record neer en wordt als point-guard steeds meer volwassen. Kenneth Faried met zijn 2,03 meter pakt rebounds als een jonge Dennis Rodman. Tony Allen is een van de beste wing en één-op-één defenders. Harrison Barnes was dit jaar een van de beste vijf rookies. Klay Thompson, was voor mij ook een kandidaat voor Most Improved Player.
En dan heb ik nog niet over spelers als Ty Lawson, Andre Iguoudala, JaVale McGee (ja zelfs hij!), Zach Randolph, Quincy Pondexter, Mike Conley, Jerryd Bayless, Jarret Jack
Vaak werkt het in de NBA , maar ook andere topsporten, zo dat de uitblinkende spelers die goed draaien bij kleinere teams worden opgepikt door de big spenders. Veel van deze spelers belanden op de bank en kwijnen weg in de spelonken van de NBA. Nooit meer in staat om dat niveau van weleer te halen.
Maar na een korte blik op de lijst van free agents van bovengenoemde teams ben ik enigszins gerust gesteld. Ik kan volgend jaar nog een jaar van deze teams genieten, ik voorzie weinig grote verschuivingen van spelers. De ‘core’ van deze clubs is nog minimaal een jaar samen. Alleen Tony Allen (Memphis) en Jarret Jack (Golden State) kunnen wellicht verhuizen naar een ander team.
Ik heb vannacht weer genoten van Game 4 tussen Golden State en Denver. Geen van beide teams gaan kampioen worden, maar als liefhebber van basketbal zijn deze wedstrijden het leukst om naar te kijken.
Reacties