NBA Analyse: Team USA op weg naar nieuwe ‘Dirty Dozen’?

Door

Team USA Showcase

Het wereldkampioenschap in Spanje nadert zienderogen. Nog een goede week en het Dream Team opent met een wedstrijd tegen Finland in Groep C. Nu de grootste sterren hebben afgehaakt, hebben de VS nog wel een Dream Team? Of is het eerder een ‘Dirty Dozen’, zoals in 1998?

De alarmbel

De VS is al decennia hét basketballand bij uitstek, ook op internationaal vlak. Het behalen van de Olympische titel in 1984 (met onder andere Michael Jordan en Patrick Ewing) en de wereldtitel in 1986 (met onder andere David Robinson en Steve Kerr) was dan ook geen verrassing, ondanks het opstellen van teams die enkel bestonden uit college spelers.

Het wereldkampioenschap was altijd al minder belangrijk dan de Olympische Spelen. Die laatste zijn heilig in Amerika. Van de elf toernooien tot en met 1984 won Team USA er negen. In 1972 (West-Duitsland) werden ze tweede na een gigantische controverse, in 1980 (Moskou) namen ze niet deel. Van de tien WK’s tot en met 1986 wonnen de Amerikanen er slechts twee.

Toen Team USA op de Olympische Spelen van 1988 (Seoul) in de halve finales de duimen moest leggen tegen de Sovjet-Unie van Arvydas Sabonis was er even paniek. Er werd wel makkelijk brons gehaald maar who cares about 3rd place? Op het WK van 1990 in Argentinië moest er goud gepakt worden. De selectie onder leiding van Alonzo Mourning vloog er echter opnieuw in de halve finales uit, deze keer tegen Joegoslavië. Opnieuw brons, zij het na verlengingen tegen Puerto Rico (waarvan Team USA eerder in het toernooi al eens verloren had).

Er was nood aan verandering want twee maal na elkaar geen goud voor Team USA, dat was ongezien!

Teams om van te dromen

Vanaf 1989 mochten NBA-spelers eindelijk deelnemen aan internationale toernooien. De FIBA liet tot dan enkel Europese en Zuid-Amerikaanse pro’s toe. Het resultaat was dan ook overdonderend. Een gouden Olympische medaille op de Spelen van Barcelona in 1992 met een gemiddelde winstmarge van bijna 44. Het team dat het dichtste kwam qua verschil was het Kroatië van de betreurde Drazen Petrovic en toekomstige Chicago Bull Toni Kukoc. Zij hielden Team USA op een winstmarge van ‘amper’ 33 punten in de finale.

Twee jaar later, in 1994, trok Team USA met Dream Team II naar het wereldkampioenschap in Toronto, Canada. De NBA koos er zelf voor om minder grote namen te sturen dan in 1992. Spelers die met andere woorden de selectie van het originele Dream Team niet haalden. Opnieuw werd geen enkele wedstrijd verloren. De gemiddelde winstmarge bedroeg bijna 38 punten. Spanje en Rusland kwamen ‘dicht’ met marges van vijftien en zeventien punten. In de finale domineerde Team USA Rusland echter met 137-91.

Ook in 1996, op de Olympische Spelen in het eigen Atlanta, vaardigden de VS een topteam af: Dream Team III. Met een mix van Dream Team I en II haalden de Amerikanen alweer vlot het Olympisch goud binnen. De gemiddelde winstmarge bedroeg bijna 32 punten. Deze keer kwam Litouwen het dichtste bij, met een verschil van 22 punten. In de finale werd met 95-69 gewonnen van Joegoslavië.

‘Dirty Dozen’

En toen kwam het WK van 1998. Of beter gezegd: de NBA lockout van 1998. Een dispuut tussen eigenaars en spelers over de verdeling van de inkomsten zorgden voor een seizoen van amper 50 wedstrijden, met een start in februari 1999. USA Basketball zat reeds in juni 1998 met de handen in het haar. Er was geen Team USA voor het WK in Griekenland en de sterren van toen vroegen zich publiekelijk af of het wel de moeite waard was om de basketbalsport internationaal te gaan promoten.

De Amerikaans basketbalfederatie wilde zich niet terugtrekken. Er werd een lijst samengesteld van zo’n 1500 spelers die in de Continental Basketball Association (CBA) en in het buitenland actief waren. De meest bekende namen (zo’n 300) op de lijst werden snel geschrapt want ‘niemand wilde een invaller zijn’. “We brachten de lijst terug tot ongeveer 200 spelers uit de CBA, onbekende namen in het buitenland en amateurs”, aldus Jim Tooley, assistent-directeur bij USA Basketball in die tijd. “Vanaf dan was het telefoontjes plegen. Ik belde meer dan 150 spelers.”

Drie weken voor de start van het WK arriveerden 28 spelers in Chicago voor enkele workouts. Rudy Tomjanovic (ex-Rockets) was de coach. Na goed twee weken was de 12-koppige selectie bekend. De namen: Wendell Alexis, Ashraf Amaya, Bill Edwards, Kiwane Garris, Michael Hawkins, David Wood, Jason Sasser, Jimmy Oliver, Gerard King, Trajon Langdon, Jimmy King en Brad Miller. Enkel de laatste twee doen waarschijnlijk een belletje rinkelen. King was één van de Fab Five, Miller werd een All-Star en speelde top voor de Pacers en Kings.

Op het WK was Miller zelfs geen starter. Het team werd geleid door Oliver, Sasser en Hawkins. Al in de tweede wedstrijd liep het fout, een 84-82 nederlaag tegen Litouwen. Tegen Spanje werd met amper twee punten verschil gewonnen en in de halve finales was Rusland nipt te sterk. Team USA pakte opnieuw brons, nadat de ‘Dirty Dozen’ op puur karakter gastheer Griekenland makkelijk versloegen.

De alarmbel (2) 

In 2000 waren enkele NBA-sterren wel weer van de partij, hoewel de échte top ontbrak. De alarmbel ging echter al vroeg af. In de groepsfase kwam Litouwen tot op negen punten, de eerste keer dat team USA niet won met dubbele cijfers. In de halve finale had Litouwen bij 85-83 zelfs de kans op een overwinning,  maar een driepunter van Sarunas Jasikevicius miste zijn doel. En ook in de finale werd maar moeizaam gewonnen van Frankrijk. Gelukkig maakte de ‘Dunk of Death van Vince Carter in de groepsfase tegen Frankrijk veel goed.

Daarna liep het niet een beetje fout voor USA Basketball, het liep grondig verkeerd. Op het WK van 2002 in Indianapolis ging Team USA helemaal kopje onder. Ondanks de aanwezigheid van een hoop ervaren spelers verloren de Amerikanen liefst drie keer in negen wedstrijden. Een beschamende zes plaats was het resultaat.

Twee jaar later ging het zelfs op de Olympische Spelen fout. Puerto Rico vernederde Team USA in de openingswedstrijd (92-73), Litouwen gaf de VS nederlaag nummer twee en Argentinië zorgde in de halve finale voor de genadeslag. Er werd nog wel brons gehaald door Litouwen te verslaan maar het was zover: Team USA was op kwaliteit en inzet verslagen op de Olympische Spelen.

Teams op zoek naar eerherstel

Opnieuw moest er verandering komen. Jerry Colangelo werd aangesteld om het team samen te stellen en vroeg meteen een driejarige toewijding: WK 2006 en Olympische Spelen 2008. Kobe Bryant, LeBron James en Dwyane Wade waren enthousiast en werden kapiteins. In 2006 kwam Team USA wel tekort. De VS domineerden doorheen het toernooi maar verloren in de halve finale van Griekenland. Er werd wel weer brons behaald met een zege tegen Argentinië. Mooi was dat ‘Dirty One’ Brad Miller deel uitmaakte van de selectie.

In 2008 in Peking was het opnieuw raak voor Team USA. Er werd goud behaald door Spanje met 118-107 te verslaan in de finale. De gemiddelde winstmarge was eindelijk weer dominant: bijna 28 punten. Het Redeem Team was geboren. Dat succes zette Team USA door op het WK van 2010 in Turkije. Zonder één enkele speler van twee jaar eerder en een pak jonge namen (bijnaam: het B-Team), stoomden de VS naar de eerste wereldtitel sinds 1994. Enkel Brazilië kwam echt dicht in de groepsfase (70-68).

Op de Olympische Spelen van 2012 in Londen stond dan het Supreme Team op. Enkel Litouwen deed de Amerikanen even pijn in de groepsfase en in de finale werd met 107-100 gewonnen van Spanje. Team USA won zijn games met een gemiddelde winstmarge van 32 punten en scoorde 115 punten per wedstrijd. De winstmarge was weer historisch top, de punten per wedstrijd waren het op één na hoogste ooit (na het Dream Team in 1992).

‘Dirty Dozen’ (2) ?

USA Basketball was back in business! Of toch niet? Eind augustus begint het WK 2014 in Spanje. Na drie succesvolle campagnes haakten de meeste grote namen opnieuw af voor Team USA. Net als na de drie succesvolle campagnes in de jaren 90. Geen Kevin Durant, LeBron James, Kobe Bryant, Dwyane Wade, Dwight Howard… De grootste naam bij de huidige selectie is Derrick Rose, en die speelde afgelopen drie seizoenen slechts 49 wedstrijden. James Harden is een ster, net als Stephen Curry en Anthony Davis. Maar deze jonge kerels tot supersterren bombarderen, is nog wat vroeg.

Deze selectie kan twee kanten op. Een herhaling van 2010 is mogelijk, waar een jong team de wereldtitel binnenhaalt op basis van talent. Zal dan nog moeten blijken of dit team opgewassen is tegen de druk. In 2010 werd gastheer Turkije in de finale verslagen. In 2014 wacht waarschijnlijk gastheer Spanje, toch nog een klasse beter. Bovendien was er toen ene Kevin Durant leider van het team. De andere mogelijkheid is een herhaling van 1998, waar Team USA zich op karakter naar het brons knokte. De huidige selectie is natuurlijk niet de halve amateurploeg van toen maar de vergelijking dat de echte supersterren ontbreken en talent alleen niet voldoende zal zijn, houdt wel stand.

Misschien is het daarom niet slecht om de verwachtingen te temperen. Een zilveren of bronzen plak zou, net als in 1998, helemaal niet zo slecht zijn. Winnen is belangrijker dan deelnemen, dat is in de VS meer dan de regel. Het is een levenswijze. Net dat stuwde de ‘Dirty Dozen’ zestien jaar geleden naar het brons, een prestatie waar men best trots op mag zijn. Met die gedachte in het achterhoofd moet de prestatie van Team USA op het aankomende WK geanalyseerd worden. Talent zal niet genoeg zijn. Het zal aankomen op het karakter dat dit jonge Team USA toont. En eerlijk: soms zit er ook glory in defeat.

1 Reactie
  1. Wieger 10 jaar ago

    Er is uiteindelijk weinig overgebleven van de voorselectie die Colangelo al in januari had gepubliceerd voor het WK. Op die lijst met spelers waarmee hij de route naar Rio 2016 wilde afleggen hadden alleen LeBron James, Carmelo Anthony en Chris Paul een speciale status vanwege hun eerder inzet voor Team USA waardoor ze het WK al bij voorbaat mochten overslaan.
    Uiteindelijk waren van die lijst ook Dwight Howard, Kevin Durant, Blake Griffin, Paul George, Russell Westbrook, Kawhi Leonard, Kevin Love, LaMarcus Aldridge, Andre Iguodala, Tyson Chandler, Deron Williams en David Lee onbeschikbaar voor de uiteindelijk WK selectie. Nu is de loting via Poule C en D relatief vrij makkelijk voor Team USA, dus een finale moet er zeker inzitten. Alleen Spanje met Serge Ibaka en Marc Gasol in eigen huis verslaan zal bijzonder moeilijk worden zonder deze spelers. Bij een nederlaag in de finale lopen ze ook directe plaatsing voor de spelen mis, kan zomaar eens een spannende pot worden op 14 september.

Comments are closed.

Ook leuk om te lezen