Het wegvallen van het honkbalseizoen vormt elk najaar de ultieme bevestiging dat de winter er aan komt. De lagere temperaturen kan ik hebben. De korter wordende dagen doen me weinig, maar de wetenschap dat het weer vijf maanden zal duren voor er weer ergens ‘play ball!’ geroepen wordt, is killing. Natuurlijk, in de honkballoze maanden zijn de seizoenen van de andere grote Amerikaanse sporten allemaal in volle gang, maar dat is niet hetzelfde.
Zo zeker als herfst winter en daarna voorjaar wordt, zo slaat de neerslachtigheid van het najaar elk jaar om in enthousiasme, spanning en ongeduld in de lente. De krokussen komen uit de grond, de warmte van de zon wordt langzaam weer echt voelbaar en eindelijk klinkt daar weer het onmiskenbare geluid van ballen die in handschoenen belanden en knuppels die diezelfde ballen met een rotvaart de lucht in sturen. Spring Training is begonnen!
Hoewel vrijwel iedere honkbalfan blij is dat ‘het’ weer begint en Spring Training een gewaardeerde traditie is voor de Amerikaanse honkbalwereld, betekent het fenomeen eigenlijk een valse start. De grote namen staan dan wel op het veld, maar het zegt eigenlijk niets. Het aantal spelers dat roept dat zij ‘fitter dan ooit’ aan het seizoen beginnen is meestal niet op tien handen te tellen. Startende werpers en gevreesde slagmannen geven aan rustig in hun ritme te willen komen en de in de winter verkaste spelers laten zich lovend uit over hun nieuwe club. Het is elk jaar hetzelfde en het laat zich intussen allemaal raden.
En toch heeft het iets magisch. Hoewel het helemaal nergens om gaat, kijk ik toch elke dag even naar de uitslagen en werp ik een blik op de boxscores. Goedkeurend bekijk ik de starters die hun seizoen officieus hebben geopend met twee perfecte innings. Geamuseerd volg ik ‘Circus Darvish’, die zijn ‘eerste wedstrijd voor de Rangers-feestje’ bijna verpest zag worden door een net-niet homerun van Will Venable. Ik probeer hoogte te krijgen van de kracht van de Yankees pitchers, en kijk bewonderend naar de slagbatterij die de Angels klaar hebben staan. En ondertussen leiden de Astros de Cactus League met een winstpercentage van .800.
Elk kampioensjaar begint met Spring Training, en de waarde van een goede voorbereiding kan niet onderschat worden. Bovendien kan een al te laxe, niet op winnen gerichte instelling ook leiden tot een matige seizoensopening. Vraag maar aan de 2011 Boston Red Sox, die hun Spring Training afsloten met een serie van twaalf wedstrijden waarin maar twee keer werd gewonnen en tien keer werd verloren. “Het is maar Spring Training, we weten wat we straks moeten doen.” Twee weken later stond Bostons regular season record pardoes óók op 2-10.
Op die manier zijn er altijd wel lijntjes te vinden die Spring Training verbinden met het reguliere seizoen. Liefhebbers van Fantasy Baseball houden de oefenpotjes in de gaten en hopen mee te liften op relatief onbekende spelers die ‘hot’ uit de lentetrainingen komen en die lijn dan wel (Trumbo) of niet (Kai’aihue) doortrekken in april en het verdere seizoen.
Spring Training blijft voor mij hinken op twee gedachten. Rationeel zie ik dat het allemaal zo weinig betekent, maar de passie voor het spelletje wint daar uiteindelijk van en de honger naar het nieuwe seizoen wordt alvast een klein beetje gestild. Laat de rest van de wereld maar lentegeuren opsnuiven, rokjesdagen inplannen en op sprankjes zon hopen. Mijn lente begint met Spring Training.
Foto: Getty Images
Reacties