Gelukkig, eindelijk weer business as usual in de MLB. Natuurlijk brengt zo’n All-Star-break mooie momenten met zich mee, maar voor mij is een volledige MLB-programma het mooiste dat er is. Wat mij betreft werd dat afgelopen weekend alweer, toen Mariano Rivera een staande ovatie kreeg op Fenway Park, op bezoek bij aartsrivaal Boston. En ondertussen komt ook de Trade Deadline natuurlijk steeds dichterbij.
De Philadelphia Weathergirls
Niets is zo veranderlijk als een vrouw. Of was het nou het weer? Laten we de Phillies dan maar meteen de weervrouwen van de MLB noemen. Ongelooflijk, die draaikonterij in de City of Brotherly Love. De niet zo heel lang geleden nog trotse kampioen van de MLB, met een pitching rotation om je vingers bij af te likken, verkeert al weken op het randje van uitschakeling.
Een team dat kansloos is, dumpt vaak zijn beste spelers in ruil voor een aantal toptalenten die de toekomst wat hoopvoller moeten maken. De Cubs snappen dat, en maakten deze week een prachtige deal met Texas. Het kost ze Matt Garza, maar het levert ze een aardige collectie minor league-talenten op. De Phillies hebben in Cliff Lee, Jonathan Papelbon en Chase Utley een aantal mannen in huis die zo’n deal ook wel los kunnen krijgen, Maar voorlopig is met in Philly veel te druk bezig met twijfelen en niets doen.
Want ja, stel nou dat ze toch nog in de positie komen om te strijden voor een plek in het Postseason? Ja, dan trek je de haren uit je hoofd dat je je sterren hebt laten lopen. Nou en!? Ten eerste: waar hoop je op? Waarom zou iets, dat al maanden niet lukt, nu ineens wel lukken? En ga je dan de Braves en dan nog de Mets en/of Nationals verslaan? Het is nogal een gok, nietwaar?
Kiezen voor talent is kiezen voor relatieve zekerheid en voor de toekomst. Er zijn genoeg MLB-clubs die bol staan van de talenten die best een sluggende tweede honkman, een closer of een starter kunnen gebruiken. En dan kun je eindelijk eens beginnen met het opbouwen van een team met talenten die in de buurt komen van Dominic Brown. De generatie Utley-Howard loopt op zijn eind. De dromer hoopt op een laatste huzarenstukje, maar de laatste bel is allang gegaan.
De eerste zondebok
Niet lang na de ontmaskering van wielrenner Lance Armstrong schreef ik in Blik op Baseball over Alex Rodriguez, en over hoe hij de volgende zondebok zou worden van de dopingjacht die zich meester maakte van de Verenigde Staten. Een kwestie van tijd, vond ik dat. Toegegeven: het heeft langer geduurd dan ik dacht, maar het boek lijkt nu toch bijna uit voor de voormalige top-slugger.
Zou de MLB echt zoveel meer bewijs hebben tegen Ryan Braun dan tegen A-Rod? Of is dit een klassieke, tactische zet. Het is immers makkelijker om Braun voor de rest van het jaar te schorsen dan Rodriguez. Milwaukee is allang uitgeschakeld. Het zal de fans daar verder rotten of Braun wel of niet speelt de rest van dit jaar. Maar A-Rod? De Yankee-fans zijn de line-up met B-keuze spelers onderhand meer dan zat en kijken smachtend uit naar de terugkeer van ‘hun’ A-Rod, Jeter, Granderson, etcetera.
En juist toen A-Rod op het punt stond om terug te keren ontstond er een misterieuze hamstringblessure die hem nog even uit de Majors houdt. Precies op de dag dat A-Rod zijn eerste wedstrijd weer zou spelen, valt het doek voor Ryan Braun, als eerste van het lijstje namen dat betrokken is bij het biogenesis-schandaal. Klinkt wel erg toevallig!?
Nu we trouwens toch Lance Arsmtrong aanhalen: de ‘zaak Braun’ vertoont ook wel wat gelijkenissen, met name in hoe snel sportend Amerika zijn handen van hem trekt. Zo bood Curt Schilling enkele minuten na de bekendmaking zijn excuses aan aan iedereen die hij geschoffeerd kan hebben terwijl hij Braun probeerde de verdedigen. Diverse honkballers, die Braun eerder nog verdedigden, hamerden in reacties alleen maar op het schoner worden van de sport. Braun zelf? Die gaf zijn fouten toe, en kan zich opmaken voor een moeizaam en lang charme-offensief.
Het New York-bejaardentehuis
De ‘zaak Braun’ maakt de kans dat Alex Rodriguez dit seizoen nog terugkeert bij de Yankees weer wat kleiner. Dus wat doet New York? Die gaan op zoek naar een andere rechtshandige slagman, en die lijkt te zijn gevonden. De deal is nog niet helemaal rond, maar het heeft er alle schijn van dat Chicago’s Alfonso Soriano binnenkort verkast naar The Bronx. De Cubs willen zelfs een aanzienlijk deel van zijn riante salaris meebetalen.
What-the-f.. New York? Leuke ‘win now’-move, maar er is één probleem: jullie winnen niet genoeg, en daar gaat één Soriano niets aan veranderen. De Red Sox rollen door en de Rays zijn gierend heet, terwijl de Yankees amper potjes winnen. Dat gat is al 7 en 6.5 games groot en wordt de komende weken alleen maar groter. Wat voor nut heeft deze deal als je dit jaar geen hoge ogen weet te gooien? Nóg een duurbetaalde, oude speler op het toch al sterk vergrijzende roster van de Yankees.
Goed: niet lang geleden vroeg ik me in BoB 2.0 af waarom het management van de Yankees geen actie ondernam, en dat doen ze nu (waarschijnlijk) wel. Ze doorbreken de stilte en halen een slugger. Maar waarom hij? De man is 37 en verdient volgend jaar, op 38-jarige leeftijd, achttien miljoen dollar. Daarbij komt dat in de top vier prospects in de Yankees-organisatie liefst drie outfielders rondlopen die langer zullen moeten wachten omdat Soriano nog zeker een jaar in de weg komt lopen, om nog maar niet de spreken over de rol die outfielder Zoilo Almonte dan moet gaan spelen als Curtis Granderson ook weer fit is volgend jaar.
De New York Yankees… ik zal ze denk ik nooit begrijpen.
Reacties