Roy Nelson

Bellator Heavyweight Tournament: Oude stempel of oude mannen?

Door

Roy Nelson
Hedendaagse Combat sports-fans leven in het superfight-tijdperk. Het zijn grote gevechten voor miljoenen tot zelfs miljarden dollars. Kampioen tegen kampioen, tegen elkaar uitkomend in boksringen of MMA-octagons.

Voor sommigen zijn de events die bijvoorbeeld de UFC tegenwoordig wekelijks produceert echter iets te gelikt. Voor hen is er sinds begin 2018 een alternatief. Bellator heeft acht oude helden uit de archieven getrokken die moeten uitmaken wie zich zwaargewichtkampioen van de organisatie mag kronen. Daar kan de liefhebber op twee manieren naar kijken.

VIJF JAAR TE LAAT

Wie een snelle blik op het bracket van het Bellator Heavyweight Tournament werpt, komt tot de conclusie dat dit evenement eigenlijk vijf jaar te laat komt. Kijk naar de deelnemers en het valt op dat het niet meer dan een soort oudemannenbijeenkomst betreft. De gemiddelde leeftijd van de vechters is 38 jaar en 8 maanden. Waarbij Ryan Bader de jongeling is, hij is 34 jaar.

Wie zegt dat dit toernooi misschien beter vijf jaar geleden gehouden kunnen worden, is eigenlijk nog conservatief in zijn oordeel.

Het is niet te vergelijken met bijvoorbeeld de World Boxing Super Series. Daar komen immers momenteel de huidige bokswereldkampioenen van verschillende bonden tegen elkaar uit. Zowel het cruisergewichttoernooi als het middengewichttoernooi is een groot succes. Anders is dat voor Bellator.

Daarmee komt de grootste kritiek die veel mensen op het evenement hebben aan het licht. Wie zit er nu eigenlijk te wachten op een stel te zware mannen die voorbij hun prime years zijn? Het voelt ongemakkelijk, als Rafael Palmeiro die een Independent league domineert. Het voelt niet superieur, als Roger Federer die de Australian Open wint.

SONNEN VERSUS RAMPAGE

Geheel volgens de lessen die in het Handboek der Moderne Sportmarketing te lezen staan in het hoofdstuk Uitsmeren, zal het toernooi een geheel jaar in beslag gaan nemen. Drie weken geleden kreeg de vechtsportwereld een eerste inzicht in hoe het verleden er eigenlijk uitziet. Grijs en met een randje vet. Veteranen Chael Sonnen en Quinton ‘Rampage’ Jackson kwamen tegen elkaar in de octagon op Bellator 192 voor de eerste kwartfinale.

De opening was niet direct veelbelovend. Er was een tijd waarin Sonnen tot de creme de la creme van de UFC werd gerekend. Vind nog maar eens een vechter die het opnam tegen zowel Anderson Silva, Jon Jones, Damian Meia, Rashad Evans als Michael Bisping. Die gevechten vonden echter lang geleden plaats. Een tijd waarin Sonnen misschien wel één van de beste UFC-gevechten ooit op de mat legde.

Vergelijkbaar is het MMA-record van Rampage. Ook hij kwam vele grootheden tegen in zijn UFC-tijd. Daarin schuilt dan ook direct het probleem. De liefhebber wil zich Rampage herinneren als de ene helft van de grootste MMA-trilogie aller tijden, die tegen Wanderlei Silva. Niemand wil zich een Rampage herinneren die de kieteldood van Sonnen krijgt.

THE GOOD OLD DAYS

Tegelijkertijd is de aantrekkingskracht van het evenement ook goed te begrijpen. Alleen al het aanspreken met de bijnaam van Rampage voelt als een artefact uit lang vervlogen tijden. Weg zijn de Kimbo Slicen, Dada 5000’s en Tank Abbotts die ooit zo prominent aanwezig waren. De kampioenen heten nu gewoon Daniel, Tony, Robert en Max. kampioenen die niet op straat, als Kimbo, maar in de sportschool ontwikkeld zijn.

Ergens leeft de hoop dat het rauwe randje terugkeert. Minder Mayweather versus McGregor, wegwezen met Rico versus Badr. Meer Sonnen versus Anderson Silva en Rampage versus Wanderlei Silva. En bij gebrek aan Silva’s brengen we ze gewoon tegen elkaar in de octagon. Alleen al om die reden is het volgen van het toernooi de moeite waard. Als ook maar één van de zeven gevechten iets van de oude glorie terug kan brengen is dat het al waard. De lessen van Remy versus Melvin en de eerste match-up uit dit toernooi ten spijt.

MITRIONE VERSUS NELSON 2

De twee meest recente aanwinsten van Bellator MMA zijn ook oud-UFC-grootheden. In het tournament zijn namelijk ook Frank Mir en Roy Nelson actief. Die laatste komt deze vrijdag in actie tegen een oude bekende, Matt Mitrione. Een gevecht dat bij de liefhebber ook nog wel bellen zal doen rinkelen.

Mitrione heeft bij Nelson immers nog een rekening open staan. Ook zij kwamen elkaar in jongere jaren in de UFC tegen. Destijds was Mitrione een stand-in voor Shane Carwin. De voorbereidingstijd van ongeveer een maand bleek te kort. Mitrione ging redelijk roemloos ten onder. Dat hij zes jaar later nog eens een kans zou krijgen had hij nooit durven dromen. Al weet iedereen dat het zoet minder zoet wordt met de jaren, ook in het geval van wraak.

Later dit jaar zal Mir het nog op gaan nemen tegen de grote what if van de MMA-sport, Fedor Emelianenko. Ook Fedor, ironisch genoeg de oude man in het gezelschap, heeft nog wel iets te bewijzen. De enige niet-Amerikaan in het toernooi vocht in zijn jonge jaren in toen heersende organisaties als Pride en Strikeforce. Toen het echter in de UFC te doen was verdween hij naar het meer obscure Oostblokkampioenschap M-1. Om halverwege 2017 ineens in Bellator op te duiken. Nu krijgt hij alsnog de kans de heersers van tien jaar geleden over de knie te leggen.

Al lag hij bij dat debuut in juni 2017 al na 1:14 op de grond… tegen Matt Mitrione. Zal het ooit nog zoet worden?

Coverfoto: MMA Wallpapers

Ook leuk om te lezen