Als op 19 juli 1946 tijdens de Chicago White Sox-Boston Red Sox Ted Williams in de derde inning aan slag komt, wordt de Splendid Splinter geraakt door een pitch van werper John Haynes. Haynes krijgt een waarschuwing van umpire Red Jones, en dat is het begin van gesar richting Jones vanuit de White Sox-dugout. Meathead, klinkt het steeds. De umpire weet niet precies waar het ge-heckle vandaan komt, en besluit tenslotte maar de complete bank (veertien spelers) uit de wedstrijd te gooien.
Het incident zou in de jaren die volgen legendarische proporties aan gaan nemen. Zo zou een buikspreker op de tribune de oorzaak zijn van alle kwaad. Maar in 2006 doet de negentigjarige Dario Lodigiani, een van de veertien, dan eindelijk een boekje open in de New York Times: het was Mule Haas, een van de White Sox-coaches, aldus Lodigiani.
Als de 75-jarige Luke Appling op 19 juli 1982 tijdens de batting practice voor een veteranenwedstrijd in RFK Stadium tijdens de derde pitch denkt dat-ie z’n duim breekt, houdt hij de warming up voor gezien. Maar wat schetst ieders verbazing als hij niet veel later tijdens de wedstrijd een bal zomaar het stadion uitjaagt. En dat op 75-jarige leeftijd!
Zo raar kan het lopen. De korte stop van de Chicago White Sox speelde twintig jaar in de Major League, haalde zeven keer het All Star-team, finishte zijn loopbaan met 2749 hits en haalde de Hall of Fame, maar hij staat tegenwoordig toch vooral bekend als de kranige oude baas die op 75-jarige leeftijd een homerun sloeg.
Reacties