De NBA Draft staat in de boeken en dus wordt er weer met grote verwachting uitgekeken naar de free agency periode. Een aantal sterren zijn mogelijk op zoek naar een nieuw team, maar ook enkele ‘second-tier’ spelers zoeken het grote geld. De ‘big bucks’, daar lijkt het vandaag steeds meer om te draaien in de NBA. En dat is geen evolutie om toe te juichen…
Even wat geschiedenis
De NBA introduceerde in het seizoen 1984-1985 voor het eerst een salary cap. Dat betekende dat teams, wat ze voordien wel mochten, niet meer oneindig veel geld konden spenderen aan hun spelers. De cap werd gezet op 3,6 miljoen dollar. Dat was dus de limiet voor het totaal aan salarissen per team. Het gemiddeld salaris bedroeg toen 330.000 dollar en de topverdiener was Magic Johnson, met een jaarsalaris van 2,5 miljoen dollar, voor Moses Malone (2,25 miljoen) en Larry Bird (1,8 miljoen).
Sindsdien is de cap enkel maar gestegen, in evenredigheid met de inkomsten van de NBA. De cap ging richting 9,8 miljoen dollar in 1989-1990 en ‘explodeerde’ voor het seizoen 1995-1996 tot 23 miljoen dollar, met een gemiddeld jaarsalaris van 2 miljoen dollar. Dat leidde in het tweede deel van het decennium tot enkele ‘big contracts’. Kevin Garnett tekende op zijn 21e een contract voor zes jaar ter waarde van 126 miljoen dollar, en ook Alonzo Mourning en Juwan Howard haalden de kaap van de 100 miljoen dollar.
De cap bleef stijgen en in 2007-2008 kreeg een speler gemiddeld 5,2 miljoen dollar per jaar, met een cap van 55,6 miljoen dollar. Sinds 2008 bleef die cap echter stabiel rond de 58 miljoen dollar. De cap in 2013-2014 was namelijk even hoog als die in 2008-2009. Vorig seizoen steeg die echter weer tot ruim 63 miljoen dollar en volgend seizoen zelfs exploderen richting 90 miljoen dollar, vanwege de gigantische TV-deal die de NBA sloot.
With the NBA salary cap expected to spike for 2016-17 and 2017-18, LeBron will keep signing these short-term deals to max his $$$$.
— Drew Hallett (@DrewCHallett) 28 juni 2015
‘ Crazy money’
NBA-spelers mogen veel verdienen, zeker omdat de NBA zelf steeds meer inkomsten heeft en dat geld verdeeld wordt over de NBA, teams en spelers. Dat is ook maar logisch want zonder sterren, geen inkomsten. Het probleem vandaag is echter dat niet enkel supersterren dik betaalde spelers zijn. Ook zogenoemde ‘second tier’ spelers kunnen vandaag grof geld verdienen. Dat wordt met de aankomende free agency periode weer heel duidelijk.
We herinneren ons allemaal het maximum contract dat Gordon Hayward vorige zomer tekende bij de Utah Jazz. De wing is zo volgend seizoen goed voor 15,6 miljoen dollar. Net als Chandler Parsons bij Dallas. Dat inspireerde nu bijvoorbeeld Draymond Green om een ‘max’ te eisen. In cash: 15,8 miljoen dollar in zijn eerste seizoen. Daarmee zou hij de op zeventien na best betaalde speler worden en meer verdienen dan onder andere James Harden, Klay Thompson en Kyrie Irving…
I like Draymond Green but he is only worth max dollars on Golden State. He’d be overpaid anywhere else. Maybe a few exceptions #HotTake! — Adam Aizer (@AdamAizer) 17 juni 2015
Maar daar stopt het niet. Ook spelers als Tristan Thompson en Tobias Harris eisen maximum deals van hun toekomstige teams. Ook zij willen dus die 15,8 miljoen dollar halen. Hoe gek is dat? Thompson is een machine als het aankomt op offensieve rebounds, maar daar stopt zijn grote meerwaarde. En Harris kon nog geen enkele keer 82 wedstrijden spelen. Green is een speciale speler vanwege zijn veelzijdigheid, maar ga je ook hem meer betalen dan Stephen Curry? Nog namen om hieraan toe te voegen zijn Khris Middleton, Wes Matthews en zelfs DeAndre Jordan.
https://youtu.be/4TptQiSU9S4
Supermax?
Het is natuurlijk het goede recht van elke speler om een zo vet mogelijk contract in de wacht te slepen. Maar zouden maximum contracts niet beter voorbehouden worden voor een elitegroep van sterspelers? Een ster is niet enkel een ster vanwege zijn exploten op het veld, maar ook vanwege zijn contract. Het feit dat MVP-winnaar Curry mogelijk de pas zesde best betaalde speler van zijn team kan worden, is te gek voor woorden.
Als de ‘big bucks’ niet meer voor sterren zijn weggelegd, waar ligt dan de grens? Iedere speler die dan een leuk seizoen speelde in een ‘contract year’ kan dan een maximum deal eisen en het waarschijnlijk krijgen van minstens één team. Zeker als nu ook spelers als Green, Harris en Thompson krijgen wat ze willen. Dat is nefast voor de NBA, net als het dat was in de jaren ’90. Toen verdween bij een deel van de league de passie voor de game en werden dollars prioriteit nummer één.
Waarom dus geen criteria invoegen waaraan een speler moet voldaan hebben om een max te krijgen? Op zich bestaat dit al met de ‘Derrick Rose Rule’, waarbij een speler na zijn rookie contract niet 25% maar 30% van de salary cap mag verdienen als hij dan al in twee All-Star Games speelde, twee All-NBA Teams haalde of de MVP-trophy won. Maar deze regel is ontoereikend. Een max moet weggelegd zijn voor sterspelers, mannen die een team kunnen dragen. Niet voor eender welke baller die een goed seizoen achter de rug heeft in toevallig een ‘contract year’.
If Tristan Thompson is a max player in this whole new NBA salary cap world, I don’t know what to think anymore.
— Joe Mullinax (@JoeMullinax) 9 mei 2015
Zeker gezien de gigantische verhoging van de salary cap in de zomer van 2016 is het noodzakelijk dat de NBA toekijkt dat niet zomaar iedereen een max krijgt. Een sportcompetitie leeft van zijn supersterren, zo ook de NBA. Die mogen (moeten?) daarvoor beloond worden. Vanaf volgend zomer kan een speler met zes jaar ervaring een maximum contract van 21 miljoen dollar per jaar tekenen. Dat is simpelweg astronomisch.
Maar met de vele gevallen van spelers die al hun verdiende geld sneller kwijt waren dan dat ze het verdiend hadden, is het echt aangewezen dat de NBA zeer voorzichtig omgaat met het laten uitdelen van maximum contracten. Ook al omdat de rookies weer jonger zijn dan enkele jaren geleden.
Foto: Twitter
Deze free agency gaat zeer interessant worden. Want een max contract dit seizoen is geen max contract meer volgend seizoen. Gaat Aldridge ergens een max contract tekenen voor 4 jaar? Of gaat hij zoals Lebron een 2jarig contract tekenen met player option. Teams met cap space (lakers, knicks,…) moeten nu gewoon spelers een max contract geven. Want volgend seizoen krijgen ze toch weer genoeg financiële ruimte.
Het is natuurlijk meer een principekwestie. Ook volgend seizoen zouden spelers als Green en Harris max contracten eisen. Het is dan gewoon een startsalaris van 21 mil, nu 16mil. Het probleem blijft op zich exact hetzelfde, namelijk dat ook niet-sterspelers meer en meer max contracten gaan eisen en die dan ook nog eens krijgen. Dat is een nefaste evolutie. Heeft op zich niets te maken met de verhoging van de cap.
@ Vincent
Maar de max-contracten die spelers als Draymond Green en Tobias Harris eisen liggen significant lager dan de max-contracten van spelers als Anthony, LeBron en Rose. Dat heeft te maken met het aantal jaren ervaring in de League en de ”Derrick Rose” Rule.
Je moet het allemaal wel in het juiste perspectief zien dus.
@Bahadir
Natuurlijk is de ene ‘max’ de andere ‘max’ niet. Je hebt er inderdaad drie: na zes jaar, tussen zeven en negen jaar en na tien jaar. En dan de Rose Rule nog, die ik ook uitleg in het artikel. Wat een soort supermax is na een rookiecontract. Het stoort me gewoon vreselijk dat iedere degelijke speler nu een max gaat vragen…en nog erger: ook krijgt.
Zoals ik zeg: waar ligt de grens dan? En dat de cap volgend seizoen enorm gaat stijgen, staat daar los van. Harris zou in 2016 ook een max gevraagd hebben. Het is naar mijn mening niet correct dat een Anthony Davis een max krijgt, maar dat nu bijvoorbeeld een Harris of een Tristan Thompson dat ook zou krijgen. Dat is echt bizar.
@ Vincent
Eens. Ik vind het ook belachelijk. Maar er is een reden waarom je steeds vaker ziet dat middelmatige spelers als Draymond Green, Tobias Harris en vorig jaar Parsons en Hayward max contracts krijgen; teams willen ‘competen’.
En om te competen / meedoen voor de Playoffs moet je eenmaal goede spelers aantrekken. Teams als de Hornets bijv. zijn niet aantrekkelijk genoeg om big Free Agents aan te trekken. Wat doen ze vervolgens; ze bieden max contracts aan spelers als Gordon Hayward.
Principe dat daarmee in werking wordt gezet: als één schaap over de dam is volgen er meer. En voordat je het weet krijgt iedereen die een beetje defense kan spelen en drietjes raak kan knallen een max contract 🙂
Je kan het de spelers niet kwalijk nemen wanneer ze om max vragen. Als er iemand iets te ‘verwijten’ valt, zijn het de clubs die bepaalde salarissen vertrekken. Tegelijkertijd: als ze het geld niet zouden hebben, zouden ze het ook niet geven. Kortom: ik heb er geen problemen mee, aangezien de marktwerking hier gewoon zijn werk doet. Ennuh, ik ben het niet met je eens, Vin, die spelers durven nu alleen max te vragen (Draymond heeft overigens al kenbaar gemaakt geen max te willen, dus het klopt zelfs niet helemaal) doen dat echt alleen maar in de wetenschap dat ze volgend seizoen gewoon subtopsalarssen hebben.
Ik vind het altijd vreemd dat bepaalde teams een max moeten geven en andere helemaal niet aan misschien wel dezelfde speler. Bijvoorbeeld de Spurs hebben de voorbije 20 jaar één max gegeven: aan Duncan. Mannen als Ginobili en Parker hebben nooit een max gekregen, nooit, en zijn toch gebleven.
Het is ook weer opvallend dat de Spurs cap room hebben om Aldridge te signen, terwijl een team als de Clippers al blij mogen zijn dat ze DJ kunnen houden. Good vs. bad management. Gewoon laten lopen die Jordan met zijn max.
Ben het niet met je eens Vincent, ik vind het heel logisch dat teams deze Max deals nu accepteren. Nu een Max deal geven aan deze “mindere” spelers is immers volgend jaar na de cap verhoging slechts een Sub-top deal.
Het oneerlijke zit vooral in het feit dat er een max is. Nu krijgen de toppers als KD, James e.d. minder dan waar ze recht op hebben. Dat geld gaat naar mindere spelers, want teams moeten het geld toch aan iemand uitgeven. Als de max wegvalt krijgen de toppers meer en dat gaat af van de mindere spelers die het niet verdienen.
Shawn Marion pleitte dit seizoen nog voor het afschaffen van de salary cap. Zit zeker wat in, maar ben eerder voorstander ervan. Goed beheer van de centen is belangrijk.
Het afschaffen van de Cap is het domste wat er ooit zou kunnen gebeuren. Zie het voetbal als perfect voorbeeld. Wat we dan krijgen is een team met alleen maar supersterren en is het hele idee van een competitie in balans, waar de salary cap een groot aandeel in heeft, weg.
Dat de toppers minder verdienen is niet waar. KD zijn free agency komt vlak voor de nieuwe TV Deal. LeBron doet alleen korte contracten om maximaal te kunnen verdienen. Alleen NU is dat wel even zo. Maar dat komt omdat er gewoon een overlap is van de mensen die nog een oud contract hebben, tegenover mensen die een nieuw contract hebben afgesloten tegen de nieuwe cap.
Tijden veranderen. Anders kunnen we het er ook wel over gaan hebben dat het schandalig is dat Pippen altijd minder verdiend heeft dan J.R. Smith. Of dat Karl Malone nooit verdiend heeft wat DeAndre Jordan zal gaan verdienen.
Dit dus.
Het Europese voetbal zou juist een voorbeeld moeten nemen aan het geweldige systeem van de NBA (mét de salary cap).
Ik ben absoluut voorstander van de cap, maar meer voor het afschaffen van het maximum salaris. Laat iedereen verdienen wat de clubs denken dat hij waard is en wat goed voor het team is. Nu worden de toppers die het grote geld echt verdienen beperkt en gaat dit geld naar subtoppers en middenmoters die het niet waard zijn.
En met de cap blijven er altijd teams als de Spurs die het beter en slimmer doen dan de rest en daar van profiteren.
Mooi idee!
Ik lees net dat de Nets Brook Lopez en Thad Young hebben vastgelegd. Lopez gaat 20 miljoen per jaar verdienen en Young 12,5 miljoen per jaar. Twee middelmatige spelers, dan mag je spreken van doorgedraaid
Comments are closed.