De eindhalte van mijn roadtrip door Amerika deze zomer was een wedstrijd van de Oakland A’s. Mijn eerste trui als kind, met daarop iets van Amerikaanse sporten, was een foeilelijke groene sweater met de afbeeldingen van Mark McGwire en Jose Canseco. Daarna volgden tal van honkbalpetjes, basketbalshirts en op de middelbare school als hoogtepunt ook nog een zwart jack met daarop aan de voorkant een piraatachtig figuur met een ooglapje en twee zwaarden op zijn rug: een LA Raider.
Een trip down memory lane, zo voelde het toen ik samen met mijn vrouw het reusachtige Coliseum in Oakland binnen liep. Overal het groen van de A’s, maar ook op tal van muren de piraat van de Oakland Raiders. De teams delen het stadion, dat bij honkbalwedstrijden niet goed gevuld is, maar bij NFL-duels van de Raiders vooral in het begin van het seizoen uitverkocht is.
De Raiders en Oakland. In mijn gedachte klinkt het niet. Terwijl het team daar toch echt begon. Maar de periode die bij mij en vele anderen toch het meeste is blijven hangen is toen de club tussen 1982 en 1994 in Los Angeles speelde. De LA Raiders. Dat klinkt goed. Maar het bleek het uiteindelijk niet te zijn.
De Oakland Raiders. Niemand speelde er graag tegen. Het waren jongens van de straat, echte kerels. Vechters die vaak over het randje gingen om te winnen. Net als eigenaar/coach Al Davis. Wilde je tegen dit soort mensen zegevieren, dat moest je letterlijk en figuurlijk dwars door ze heen. Toen Davis begin jaren tachtig zijn zin niet kreeg en er voor extra inkomsten niet genoeg vipboxen bijkwamen in het Coliseum, verhuisde hij met de hele club naar Los Angeles.
De straatvechters van de Raiders werden daar met open armen ontvangen en werden al snel echte supersterren, zeker na de Superbowl winst in 1983. Maar LA is anders dan Oakland. Glitter, glamour, meer mooie vrouwen, Hollywood boulevard, snelle auto’s, stappen met filmsterren; de straatvechters leverden langzaam hun identiteit in.
Aan inkomsten had Davis in LA geen gebrek. De hiphop cultuur was enorm in opkomst en mensen als Ice Cube en Dr. Dre dosten zich uit in Raiders kleren. Het piratenlogo werd het meest populaire teken onder de nieuwe muziekgeneratie. Gangsta Rap en de Raiders gingen hand in hand. Dat was ook te zien op de tribune bij de Raiders. Geen typische Amerikaanse gezinnen meer, die bleven weg. Vanwege een onveilig gevoel. De goede start in LA bleek uiteindelijk weinig waard. Zeker toen er voornamelijk werd verloren. Mensen in LA houden niet van losers.
Davis toonde zich in 1994 opnieuw de keiharde zakenman. Omdat LA geen stadion in de aanbieding had waar de Raiders alleenrecht zouden hebben, deed Davis wat hij twaalf jaar eerder ook had gedaan, alleen nu omgekeerd. Hij verhuisde terug naar Oakland. De fans in Los Angeles bleven verbijsterd achter, in Oakland was de vreugde groot.
De invloed van de Raiders is over de hele wereld te zien. Veel sportteams namen vanwege de succesvolle marketing de kleuren van de club over: zwart met zilvergrijs was lang toonaangevend. Raider Nation is een begrip in Amerika, net als Commitment to Excellence, bedacht door Al Davis.
Ik keek naar de Oakland A’s in het bijna lege Coliseum. Ook zij gaan wellicht verhuizen. Tenzij dat gaat gebeuren wat de Raiders ooit succesvol deden in de eerste jaren in LA.
Just Win, Baby!
Jeroen Elshoff is voetbalcommentator bij NOS Studio Sport, geen kenner maar wel liefhebber van de NFL. Hij laat op Sport Amerika op geheel eigen wijze zijn licht schijnen op zaken die hij interessant, leuk, aardig of vermeldingswaardig vindt.
Foto: empireent.files.wordpress.com
Pure nostalgie inderdaad die LA Raiders. Stond vorige week langs de zijlijn bij een voetbal wedstrijd van vrienden van mij. Stond daar ook een man, van zeg een jaar of 50, met een authentieke LA Raiders jas 🙂
Moest gelijk aan de Straight Outta L.A. 30 for 30 docu van ice cube denken toen ik deze column las. Ik heb niks tegen de Raiders maar Adam Winer heeft gelijk als hij dit zegt over de Raiders: Ever since John Madden collected the NFL’s most vicious trouble cases into a Super Bowl–winning wrecking crew, the Silver and Black have attracted an unholy fan base of hell-raisers, gangbangers, and inveterate knife-lickers, all of whom firmly believe that skipping town for an away game is well worth the parole violation. (The Raiders’ 1999 visit to San Diego resulted in so many midgame stadium fights that even the players on the field turned to watch.) Still, while Raider Nation has a sterling record of glorifying criminality, it must be noted that their long-standing tradition of attending home games dressed in ridiculously elaborate handcrafted costumes is fierce only insofar as that term is used on Project Runway.
Comments are closed.