Dennis Rodman kampt met het Mike Tyson-syndroom. Zijn vreemde en onnavolgbare escapades buiten de basketbalarena hebben voor vervaging van zijn b-ballprestaties gezorgd. Hoewel The Worm op de vloer uiteraard ook een fraai portret was, beschikte de bad boy toch echt over bovengemiddelde skills.
Die kwaliteiten hadden de Chicago Bulls ook gezien. Alleen hikten ze in Chi-town erg tegen het onvoorspelbare karakter aan.
Nu weet iedereen de afloop. Rodman bleek de missing link voor de Bulls, Michael Jordan deel 2, zeg maar. Samen met Air Jordan, Scottie Pippen en coach Phil Jackson won hij nog eens drie NBA-titels in een van de beste teams ooit. Geschiedenis geschreven. Eind goed, al goed. Met voor de excentriekeling nu zelfs een plaatsje in de Hall of Fame.
Maar in 1995, nadat de Bulls er in de Eastern Conference semi’s uitvlogen tegen Orlando Magic, was de keuze voor Rodman een grote gok. De wens van Big Phil was duidelijk: ‘a guy that can fetch the ball’. Ofwel: iemand waarbij het verdedigen in zijn DNA zit.
,,We wisten dat Dennis niet zo welkom meer was in San Antonio. Hij was de perfecte kandidaat, als onze spelers hem tenminste zouden accepteren”, blikt Bulls-voorzitter Jerry Reinsdorf terug.
Nog voordat de beoogde versterking gepolst werd, wonnen de Bulls informatie in bij een psycholoog. Hoe moet je omgaan met iemand die zo extravagant is? De conclusie luidde: geef hem de ruimte.
Dat was dan bekend. Maar hoe zouden zijn toekomstige medespelers over zijn komst denken en dan met name Jordan en Pippen? Zouden ze hem accepteren? Met dit dilemma klopte Reinsdorf bij ze aan. ,,Hij had iets lulligs uitgehaald met Scottie toen hij hem tijdens Bulls-Pistons in 1991 in de tribunes duwde, waarbij hij hem blesseerde. Daarnaast speelde hij bij de Pistons; een ploeg die wij haatten. Maar toen we met ze spraken zeiden zij ondubbelzinnig: ‘haal hem. Hij kan ons helpen.’”
En zo geschiedde. In zijn kielzog kwam Jack Haley mee. Een vriend van Rodman die buiten een oogje in het zeil moest houden. ,,Toen de kogel eenmaal door de kerk was om Dennis te halen, was de verwachting zeker dat het niet perfect zou gaan”, aldus oud Bulls-assistent Bill Cartwright. ,,Dus als er dingen misgingen, als hij een training miste, of als uit was geweest en een slechte dag had, of als een beetje vreemd deed in zijn jurk en dat soort zaken, dan was het credo: ‘laat hem z’n gang gaan.’”
,,Daarnaast handelde Phil het altijd goed af. Hij strafte hem en daarmee was de kous af. Ondanks dat Dennis een leven buiten het basketbal had, stond hij er altijd als het game time was”, vervolgt Cartwright.
Op een enkele uitspatting na hield Rodman zich binnen de lijnen netjes. Zijn komst gaf de Bulls net dat beetje extra waar Jackson zo op gehoopt had. ,,Toen ik de kans had om hem iedere dag te zien, zag je pas hoe goed hij was. Dat jaar hadden we een record van 72-10, dus hebben we iets goed gedaan”, zegt Reinsdorf.
Van 1996 tot 1998 regeerde Chicago in de NBA met Rodman in de gelederen die zich op het court redelijk gedeisd hield. ,,Drie jaar lang ging de ploeg hier goed mee om. Michael had een soort van stil respect voor Dennis. De twee communiceerden zelden met elkaar, maar Michael had respect voor de manier waarop Dennis streed en reboundde. Hij wist hoe belangrijk hij was voor het team en liet Dennis aan zichzelf over”, herinnert ex-Bull Steve Kerr.
Tot en met 1998 speelde Rodman in Chicago. Die jaren hebben de franchise volgens Cartwright goed gedaan. Niet alleen qua resultaten; ook qua uitstraling. Met zijn cultstatus zorgde The Worm zelfs voor een nieuw publiek, meent de oud-assistent. ,,Het was alsof we Happy Gilmore in ons team hadden. Ineens trokken we bikers en mensen met tatoeages aan naar onze wedstrijden.”
Reacties