Deze winter neemt SportAmerika.nl per divisie een kijkje in de Minor Leagues: de Prospect Watch. Voor alle 30 Major League-teams maken we de Prospect Top 10 voor het komend jaar op.
We starten het nieuwe jaar in de AL East. Later de Yankees en Red Sox, maar eerst de jongste club in het circuit: de Tampa Bay Rays. Vandaag een stukje recente honkbalgeschiedenis, verstopt in een prospect-watch-jasje. Gelukkig nieuwjaar!
AFLEVERING 16: TAMPA BAY RAYS
In 1995 wordt een plan goedgekeurd om binnen een paar jaar een nieuw honkbalteam aan de Major League toe te voegen. Florida krijgt, na de Marlins in 1993, een tweede team. Aan de westkust, in St. Petersburg, aan de baai van Tampa, wordt Tropicana Field de nieuwe thuisbasis van honkbalteam nummer 30 in de Major League.
Devil Rays
Wanneer het expansion team Tampa Bay Devil Rays in 1998 zijn opwachting in de Major League maakt, worden niet meteen gouden bergen verwacht in West-Florida. Expansion teams worden meestal aan het begin gevuld met oude(re) en/of clubloze spelers. Ook de Devil Rays benodigen veteranen om het team van enige starpower te voorzien. Fred McGriff, John Flaherty, Dave Martinez, Paul Sorrento, Kevin Stocker, Roberto Hernandez, Jerome Walton en zelfs de dan al 40-jarige Wade Boggs trekken een Tampa Bay-uniform aan.
Aangevuld met een handvol jonge Major Leaguers (Miguel Cairo, Randy Winn, Jason Johnson, Quinton McCracken en Bubba Trammell), begint de organisatie aan het seizoen.
Stroeve start
Zoals te verwachten was, winnen de mannen van manager Larry Rothschild vrij weinig. Een zeer gebrekkige selectie, gecombineerd met een vrijwel lege Minor League, zorgen ervoor dat de Devil Rays van 1998 tot en met 2007 elk seizoen meer dan 90 wedstrijden verliezen. Het dieptepunt voor de organisatie is in 2002, als de ploeg maar liefst 106 keer aan de verliezende kant staat.
In 1999 draften de Rays Josh Hamilton, maar diens extreme drugsverslaving leidt ertoe dat hij nooit een bal slaat in het tenue van de Devil Rays. Ook latere draft selecties B.J. Upton (2002) en Delmon Young (2003) komen niet altijd even florissant in het nieuws. Met weinig opwindende spelers in de Minors (alleen Carl Crawford en James Shields groeien uiteindelijk uit tot succesvolle Major Leaguers), wordt de ene na de andere has-been naar Florida gehaald, in een poging het publiek binnen de deur te houden.
In 1999 worden de 40-jarige Julio Franco, de 36-jarige Norm Charlton en de 34-jarige Jose Canseco toegevoegd aan de toch al bejaarde Devil Rays. In 2000 volgen Greg Vaughn (34), Greg Williams (33), Ozzie Guillen (36), Dwight Gooden (35) en Vinny Castilla (32).
Het voortdurend recyclen van oude spelers levert niets op. Managers Rothschild (1998 – 2001), Hal McRae (2001 – 2003) en Lou Piniella (2003 – 2005) kunnen met het gebrekkige (of brekende) spelersmateriaal geen kant op. Het zoeken is naar de Messias. Die wordt uiteindelijk, ironisch genoeg, gevonden bij de Angels in Anaheim.
Succesduo
Aan het einde van het seizoen 2005 worden Piniella en GM Chuck LaMar ontslagen. De dan pas 28-jarige Andrew Friedman krijgt de touwtjes in handen als nieuwe GM. Zijn eerste beslissing blijkt meteen een gouden: hij stelt 50-jarige Anaheim Angels bench coach Joe Maddon aan als manager.
Met de komst van de twee andersdenkende honkbalgenieën, gaat het roer in Tampa om. Op het veld verandert er weinig aan de resultaten, maar er wordt zichtbaar harder en vooral slimmer gehonkbald. De eerste twee drafts onder Friedman leveren Evan Longoria, Alex Cobb, Desmond Jennings, Matt Moore, Stephen Vogt en David Price op. Er gloort ineens hoop aan de Golf van Mexico.
Na afloop van het seizoen 2007 besluit de club tot een naamswijziging. In een poging de club een nieuw, fris imago te geven, laat de club uit Tampa Bay voortaan het ‘Devil’ weg uit de clubnaam. Van ‘pijlstaartroggen’ worden de Floridianen ‘zonnestralen’. Wat begon als marketingtruc, luidt de wedergeboorte van de club in. De Tampa Bay Rays starten een ongekende succesreeks.
The higher they climb…
In 2008 wordt het werk van Maddon/Friedman goed zichtbaar. Met de laagste payroll in de Majors winnen de Rays 97 wedstrijden en haalt de organisatie voor het eerst in haar bestaan de playoffs. De club ontdoet zich van de White Sox en Red Sox, maar de Phillies blijken in de World Series te sterk (4-1). Evan Longoria wordt uitgeroepen tot Rookie of the Year, Joe Maddon krijgt de titel Manager of the Year en Sporting News bestempelt Andrew Frieman als Executive of the Year.
In 2009 gaat de club in de AL East ten onder aan het geweld van de Yankees en Red Sox: Tampa Bay wint 84 wedstrijden, maar eindigt ver achter de beide giganten (103 en 95 wins, resp.) op de derde plaats. In 2010 en 2011 halen Maddon’s mannen opnieuw met voornamelijk eigen jeugd in de gelederen de playoffs. Maddon verdient in 2011 zijn tweede Manager of the Year Award, Jeremy Hellickson wint Rookie of the Year.
2012 is een jaar als 2009: 90 winstpartijen, slechts een derde plek achter New York en Baltimore. De zelfopgeleide David Price wint de Cy Young Award. Ook in 2013 worden de playoffs gehaald en wint Wil Myers Rookie of the Year. Dan, uit het niets, komt de klad erin.
… the harder they fall
In 2014 draaien de Rays voor het eerst in zes jaar weer een verliezend seizoen. Halverwege het seizoen verliest Tampa Bay hun sterpitcher David Price, die aan Detroit wordt verkocht. Tot overmaat van ramp vertrekt ook superster-GM Andrew Friedman aan het einde van het jaar. De succes-exec kiest voor het grote geld en treedt in dienst van de schatrijke Los Angeles Dodgers. Hij tekent een vijfjarig contract in LA, ter waarde van $35 miljoen, wat hem de bestbetaalde executive in het Amerikaanse honkbal maakt.
De grootste consequentie van het vertrek van Friedman, is de in werking treding van een speciale clausule in Joe Maddon’s contract. In deze clausule staat dat Maddon zijn contract, bij vertrek van Friedman, binnen twee weken zonder gevolgen mag verbreken. De Rays proberen hun manager uit alle macht een contractverlenging aan te praten, maar Maddon’s besluit staat vast: hij vertrekt. Kort daarna tekent Amerika’s meestgewilde honkbalmanager een contract bij de Chicago Cubs, waarmee hij eind 2016 de World Series wint.
De Rays? Die zijn weer terug bij af.
De toekomst
Onder het nieuwe duo Matthew Silverman (GM)/Kevin Cash (manager) maken de Rays een weinig succesvol 2015 en 2016 door. In beide seizoen worden meer wedstrijden verloren dan gewonnen. Er zit wel wat talent in de pijplijn, maar wanneer Tampa Bay weer meedoet voor de prijzen, is nog een raadsel. Wie moeten het de komende jaren gaan doen voor de Rays?
Prospect Top 3
Nr. 1: Willy Adames (SS)
Zoals gezegd deden de Rays in 2015 hun zelfopgeleide superster lefty David Price in de uitverkoop. De Tigers sloegen uiteindelijk toe, in een drie-team trade met de Rays en Seattle. Price bracht voor de Rays een aardig trio spelers op: Nick Franklin van Seattle, Drew Smyly en minor leaguer Willy Adames van Detroit. Nu, anderhalf jaar later, blijkt eens te meer dat het de Rays waarschijnlijk volledig om de jonge Dominicaanse korte stop te doen was.
In 2016 brak Adames door. Op 20-jarige leeftijd speelde de infielder het hele seizoen voor Double-A Montgomery. Na 486 slagbeurten stond de eindstand voor Adames op 31 doubles, 6 triples, 11 homeruns, 13 steals en een triple slash van .274/.372/.430. Hij voerde de competitie aan in walks (74) en noteerde een .802 OPS. Alles leek voor Adames te klikken.
Adames is een all-round goede honkballer. Offensief gezien wordt hij elk seizoen beter: de homeruns blijven, de walks nemen toe, zijn timing is prima en hij maakt veelvuldig hard contact. Hij is een iets mindere verdediger dan aanvaller, maar hij lijkt nooit in paniek te raken in het veld en neemt zijn tijd voor plays.
https://www.youtube.com/watch?v=2dNMmfpl6Uc
Buiten het veld is Adames ook een voorbeeldprof. Hij leerde binnen de kortste keren vloeiend Engels en de Rays zijn vol lof over zijn werkethiek. De Dominicaan straalt aan alle kanten ‘top prospect’ uit en zal over niet al te lange tijd de nieuwe ster aan het Rays-firnament zijn. In 2017 start hij als 21-jarige in Triple-A Durham, maar zijn moment in the sun is aanstaande.
Nr. 2: Brent Honeywell (RHP)
Rechtshandige werper Brent Honeywell is, met nummer 6 Casey Gillaspie, de laatste van de overgebleven Friedman prospects. De 21-jarige starter maakt sinds Junior College vooral furore met zijn screwball, maar naast deze uitstervende pitch gooit hij nog vier andere worpen: fastball (93-97 mph), change-up, curveball en een cutter. Het mooiste aan dit arsenaal is, dat hij alle ballen op elk moment slag kan gooien.
Het afgelopen seizoen splitte Honeywell tussen Single-A (Adv.) Charlotte en Double-A Montgomery. Voor beide niveaus startte hij 10 wedstrijden en noteerde hij zeer vergelijkbare stats: 56 innings voor Charlotte, 59 voor Montgomery, ERA’s van 2.41 en 2.28, WHIP’s van 0.96 en 1.10 en tegenstandslaggemiddeldes van .211 en .231. Hij gooide iets meer strikeouts in Charlotte (64) dan in Montgomery (53), maar de vrije lopen waren op beide niveaus laag. Kortom, Honeywell ligt keurig op schema.
https://www.youtube.com/watch?v=P7Dab1kIIps
De Rays staan erom bekend heel lang te wachten met het oproepen van hun pitching prospects. De meeste van hen worden pas naar de Majors gehaald als ze er helemaal klaar voor zijn. Honeywell zal dan ook komend seizoen waarschijnlijk een heel seizoen in de Minors gooien, maar wel voor Triple-A Durham.
Nr. 3: Jake Bauers (OF/1B)
Na Adames is Jake Bauers een andere import-prospect. Wanneer de Rays in de winter van 2014 volkomen onverwacht hun ster-in-wording Wil Myers in een three-team trade aan San Diego verkopen, komt er vanuit Californië en Washington een enorm pakket aan spelers naar Tampa. Dat prospects lang niet altijd worden wat ze lijken, wordt bij het terugkijken op die deal eens te meer duidelijk: van het pakket zijn alleen Steven Souza en Bauers over als spelers met enige potentie.
Bauers is een prototype linkshandige powerhitter. Hij maakt hard contact met de bal en slaat line-drive na line-drive. De echte homerun-pop is nog in ontwikkeling, maar Bauers sloeg in 2016 toch 14 ballen over de hekken van verschillende Double-A stadions. Zijn hoge OBP (.370), 28 doubles en 10 steals tonen aan dat Bauers over de linie aardig voor de dag kan komen.
Ook defensief kan de jonge Californiaan uit de voeten. Normaal gesproken een eerste honkman, werd Bauers in 2016 gedwongen om wat outfield te spelen; Casey Gillaspie kreeg de voorkeur op één. Bauers is in 2017 klaar voor Triple-A, waar hij als 21-jarige moet proberen aan te haken.
Nr. 4 – 10
4. Josh Lowe (3B)
In 2016: Rookie League GCL & Rookie League Princeton
Leeftijd: 18
Product uit de draft van 2016. In onze Draft Preview schreven we over Lowe:
High-schooler Josh Lowe is de beste two-way speler in de draft. De linkshandige slagman heeft een sterke, level swing en een ontwikkeld oog voor de slagzone. Als pitcher gooit hij zo’n 93 mph, met een ruwe curveball/slider en changeup.
De Rays vinden hem voornamelijk interessant als veldspeler, niet zozeer als werper. Met het idee in hem de opvolger van Evan Longoria in huis te kunnen halen, selecteerden de Rays hem in de eerste ronde (13e overall). Na 173 slagbeurten in Rookie Ball nog weinig over te zeggen, maar Lowe heeft potentie. Als hij het aanvallend niet trekt, is er altijd nog de werpersheuvel.
5. Chih-Wei Hu (RHP)
In 2016: Double-A Montgomery
Leeftijd: 23
Taiwanese rechtshandige werper Chih-Wei Huh werd in 2012 door de Minnesota Twins gecontracteerd. Hij ontwikkelde zich zo goed dat de Rays hem een onderdeel maakte van de Kevin Jepsen-trade met Minnesota. Hu en Alexis Tapia kwamen naar St. Petersburg, maar Hu was de kroon van de deal voor de Rays.
In Double-A was Hu afgelopen seizoen uitstekend: 142.2 innings, 107 strikeouts, 36 walks, 2.59 ERA. De Taiwanees beschikt over een arsenaal aan pitches waarmee hij de tegenstand probeert te stoppen: fastball (90-93 mph), change-up, slider, curveball, palmball.
In zijn ene spot start in Triple-A kreeg Hu het hard om zijn oren, maar hij gooide wel 7 strikeout in zijn 4.2 innings. Komend seizoen mag hij het hele seizoen in Triple-A draaien. Blijft hij zich ontwikkelen, wordt hij een nummer 3-5 starter in de Majors.
6. Casey Gillaspie (1B)
In 2016: Double-A Montgomery & Triple-A Durham
Leeftijd: 23
Het jongere broertje van voormalig Giants, Angels en White Sox-derde honkman Conor Gillaspie. Casey was de laatste first round pick van GM Andrew Friedman; hij werd in 2014 als 20e overall gekozen. De eerste honkman bezit een fascinerende combinatie van power en discipline. Het ontbreekt Gillaspie aan knuppelsnelheid, maar hij maakt dit goed met zijn kracht.
Gillaspie is een switch-hitter die projecteert als een power-hitter met hoge on-base- en slugging-percentages. In Double-A noteerde hij 21 doubles en 11 homeruns in 293 slagbeurten. Zijn .270 slaggemiddelde, .387 OBP en .454 SLG kleurden daar leuk bij.
In Triple-A ramde Gillaspie vrolijk door: .313/.394/.525, 13 doubles, 2 triples, 7 homeruns in 179 AB’s. De geboren Omahaan is bijna klaar voor de Big Leagues. Volgend seizoen start hij in Durham (AAA).
7. Jaime Schultz (RHP)
In 2016: Triple-A Durham
Leeftijd: 25
Schultz is een laatbloeier als het op controle aankomt. De pitches zijn altijd intrigerend geweest: een 98-100 mph fastball en een hardbrekende curveball geven hem strikeout stuff, maar het gebrek aan controle achtervolgt hem al jaren. In 2016 gooide hij 130 innings, waarin hij maar liefst 163 strikeouts noteerde. Hij heeft afgelopen seizoen zijn vrije lopen wat meer onder controle gekregen, maar als 25-jarige begint de tijd wat te dringen voor de righty. De Rays blijven hem zien als een starter, wat hij komend jaar in Triple-A blijft, maar als reliever zou hij niet misstaan in een Major League-bullpen. Maakt hij promotie naar de Majors, neem Jacob Faria zijn plekje op deze lijst over.
8. Jesus Sanchez (OF)
In 2016: Rookie League GCL & Rookie League Princeton
Leeftijd: 19
Sanchez zit sinds 2014 in de Rays-organisatie, maar afgelopen jaar zette hij zichzelf als prospect op de kaart. Met een triple slash van .329/.351/..549 over twee rookie league-niveaus opende hij de ogen van scouts en prospect watchers. Zijn compacte swing en steeds verder groeiende lichaam geven hem de look van een power hitter. Hij zal nog wel iets moeten sleutelen aan zijn honklopen en verdedigende capaciteiten, maar de tools zijn duidelijk zichtbaar voor de jonge Dominicaan.
9. Justin Williams (OF)
In 2016: Single-A (Adv.) Charlotte & Double-A Montgomery
Leeftijd: 21
Justin Williams is ook een aangekochte prospect. De outfielder kwam eind 2014 over van Arizona in de deal die Jeremy Hellickson een Diamonback maakte. Na een goed 2015 en een indrukwekkende periode in de Australian Baseball League, startte Williams 2016 in Single-A (Adv.) Charlotte. Na 194 slagbeurten bleek hij veel te goed te zijn voor dit niveau (.330/.350/.448) en werd hij naar Double-A overgeplaatst.
Williams had een beetje last van aanpassingsproblemen in Montgomery, waar vooral zijn oog op de slagzone verminderde. Hij toonde echter over voldoende capaciteiten te beschikken om komend jaar opnieuw het niveau te doen.
10. Garret Whitley (OF)
In 2016: Single-A Hudson Valley
Leeftijd: 19
Garrett Whitley was de eerste draftkeuze ooit van nieuwe GM Matthew Silverman. Nadat hij in 2015 als 13e overall werd gekozen, speelde hij weinig. Pas in 2016, na een korte periode in extended spring training, werd Whitley losgelaten in short-season Single-A Hudson Valley.
Whitley had een typisch ‘wen-seizoen’, waarin eigenlijk alleen zijn honklopen opviel: 20 steals. Zijn 256 slagbeurten toonden wel potentie, maar de outfielder is nog ver verwijderd van de Majors. In 2017 speelt hij in Single-A Bowling Green en kan hij laten zien dat hij een betere slagman is dan tot nu toe gebleken is.
Conclusie
De Rays hebben een vreemde geschiedenis als het op prospects aankomt. De Minors lijken in veel op de Major League-ploeg in Tampa: een moeilijk begin, gevolgd door een geweldige periode, gevolgd door wederom een matige paar jaar. Aan de top van de lijst staan een paar heel interessante namen voor de Rays, maar de vraag is of ze de komende periode al terug kunnen vallen op jongens als Adames en Honeywell. Gillaspie is niet ver verwijderd van de Majors en ook Schultz moet onderhand de stap maken, maar de Rays lijken voor nu nog even tussen de wal en het schip te bungelen. Het is voor Tampa Bay-fans te hopen dat Silverman net zo’n genie blijkt als Friedman in de eerste jaren in Florida.
Remember the names
Jacob Faria (RHP), Daniel Robertson (INF), Ryne Stanek (RHP), Lucius Fox (SS), Jake Fraley (OF).
Reacties