Andre ‘AJ’ Johnson zien spelen is als Usain Bolt een wereldrecord zien lopen dat eigenlijk voor 2030 was bedoeld. Het is grandioos, gracieus, effortless en tart de grenzen van de menselijke vermogens. Johnson beweegt met de gratie van een hinde, gekoppeld aan de agressiviteit van een jachtluipaard. Het is bijzonder en een testament voor het beste dat onze soort, de homo sapiens, te bieden heeft. Er is niets mooier dan AJ net over de middenlijn een diepe bal van Matt Schaub te zien vangen, zijn tegenstander te zien afschudden met een vloeiende beweging, hem schuin over het veld te zien schakelen en weg accelereren. Iedereen in zijn spoor achterlatend, meer motor dan mens. Dat beeld hebben we dit seizoen veel te weinig gezien.
Johnson is geblesseerd, verraden door de spiergroep die zijn spel maakt of breekt: de hamstrings. Erger nog dan voor het kijkplezier van NFL fans (die andere Johnson, Calvin, is er immers nog altijd), is dat de Houston Texans daardoor al vrijwel het gehele seizoen hun number one receiver missen. Matt Schaub zou er nachtmerries van kunnen krijgen, ware het niet dat hij zelf ook geblesseerd is, zelfs voor het hele seizoen. Ook zijn back-up, het voormalige USC wonderkind Matt Leinart, is out for the season. Alsof dat nog niet genoeg was, raakte Houston al heel vroeg in het seizoen ook het anker van hun defensie kwijt, voormalig number one pick Mario Williams. Teams hebben voor minder alle hoop opgegeven. De Texans plaatsten zich echter voor het eerst in het bestaan voor de playoffs, na jaren van underachievement. Het verhaal van een team dat zijn identiteit vond, on defense.
De Texans zijn een jonge franchise, ontstaan als expansion franchise in 2002, als opvolger van de naar Tennessee vertrokken Houston Oilers. In dit korte tijdperk hebben de Texans een rotsvaste reputatie van teleurstelling opgebouwd: talent is a plenty, succes not so much. De eerste 4 seizoenen van het bestaan bleek huidig Packers defensive genius Dom Capers niet zo’n geniale head coach te zijn. Na 4 losing seasons, waarvan de laatste met een beschamende 2-14, was het geduld in Houston op en kon Capers zijn biezen pakken om vervangen te worden door Gary Kubiak. Kubiak rechtte het schip, genoot van de aanwezigheid van de jonge Johnson, in 2004 gedraft uit een legendarische Miami University Hurricanes ploeg, en behaalde in seizoen 2 voor het eerst in de historie van de franchise een non-losing record met 8-8. Twee vergelijkbare jaren daarna, waaronder het eerste winnende seizoen en de draft van number one pick defensive end Mario Williams, werden gevolgd door een teleurstellend afgelopen seizoen, met een 6-10 record ondanks hooggespannen verwachtingen vooraf.
Ook dit jaar werden de Texans aan de start van het seizoen hoog ingeschaald, vooral in een AFC South division zonder Peyton Manning. De Texans hadden als altijd hun aanvallende zaakjes ruimschoots voor elkaar. AJ zou de ballen gaan vangen van Matt Schaub, een van de meest obscure maar uitermate competente QB’s in de NFL, en voor de running game beschikte men over Arian Foster, een bijna niet te stoppen running back, en Ben Tate. Het is deze running game die week in en week uit aanvallend de doorslag gaf, nadat eerst Johnson en daarna achtereenvolgens Schaub en Leinart met langdurige blessures van het veld verdwenen en de offense noodgedwongen achterlieten in de handen van rookie TJ Yates. Yates deed wat iedere third string QB zou moeten doen: vertrouwen op de running game, geen gekke dingen doen en zoveel mogelijke simpele plays omzetten in yardage. Het comfortabele uitzicht op de playoffs verwaterde zodoende niet, Houston bleef winnen en wist zich ineens, ruim voor het einde van het seizoen, verzekerd van de zo lang nagestreefde post season. Dat in een seizoen waarin alles tegen die prestatie leek te werken.
Voor deze opmerkelijke prestatie, die zonder meer een anomalie is wanneer bezien vanuit de historie van de Texans, is maar één verklaring te vinden: de Houston Texans besloten dit seizoen te gaan verdedigen. De eerste tekenen daarvoor werden al voor het seizoen zichtbaar, toen Houston voormalig Cowboys head coach Wade Phillips aanstelde als defensive coördinator. Phillips was redelijk geflopt in Dallas maar zijn reputatie als ‘defense first’ coach had daar niet onder geleden. Kubiak gaf Phillips de verantwoordelijkheid over de defensie en het vertrouwen te doen wat hij dacht dat nodig was. Phillips’ invloed werd direct gevoeld tijdens de draft in april. De Texans draftte defensive end JJ Watt met de 11 keuze en haalde outside linebacker Brooks Reed op in de 2e ronde. Beide rookies pikte de NFL pace razendsnel op en leverden serieuze bijdragen vanaf dag 1. Een andere, door Phillips geïnspireerde beslissing, was het aantrekken van voormalig Bengals cornerback Johnathan Joseph om de zwakke secondary op niveau te brengen. Joseph stond in eerste instantie in de schaduw van die andere free agent cornerback, Nnamdi Asomugha, maar blijkt inmiddels een veel betere pick-up te zijn voor de Texans dan dat Asomugha is voor de Eagles.
Met deze acquisities gingen Phillips en de Texans aan het werk en ondanks een zeer korte voorbereiding door de lockout, waren de Texans vanaf de eerste wedstrijd een defensive force. Met slechts 280.7 toegestane yards per wedstrijd zijn de Texans het tweede team in de NFL, achter de veel geroemde Steelers. Ook bij yards per play is Houston een top-3 team, met slechts 4.7 yards toegestaan. De Texans krijgen per wedstrijd gemiddeld 17 punten tegen, als 4e team in de NFL, en hebben slechts 25 touchdowns moeten toelaten, voor een gedeelde 3e plek achter San Francisco, Pittsburgh en Baltimore, allen superbe defensies. Het interessante is dat deze uitmuntende defensieve prestaties worden behaald zonder een uitzonderlijke sack en interception rate (6e en 9e). De Texans zijn als unit simpelweg van zeer hoog niveau.
De verklaring hiervoor komt aan het licht als de cijfers van 2010 worden vergeleken met die van 2011. De run defense was vorig jaar nog van een redelijk niveau, met 109.4 yards per wedstrijd toegestaan, als 13e beste in de league. De pass defense was echter een onvoorstelbaar drama: de Texans waren dead last met 267.5 passing yards per wedstrijd tegen. Vergelijk dat met de cijfers van 2011, waarin de run defense 4e is in de NFL, met amper 96.7 yards tegen. De meest onvoorstelbare verbetering zit hem echter in de pass defense, die ineens 2e in de league is met 184 yards per game toegestaan, een vermindering van bijna 100 yards per wedstrijd over een seizoen tijd. Het is onrealistisch deze verbetering enkel toe te schrijven aan de toevoeging van Joseph; de Texans doen alles op defensief gebied gewoonweg veel beter, door een combinatie van meer talent en veel meer brains. Deze grandioze vooruitgang heeft zich ook nog eens afgespeeld terwijl Mario Williams, één van de grootste playmakers in de NFL ‘on the defensive side of the ball’, al geruime tijd afwezig is. Met een fitte Williams in de gelederen en een unit die nog beter op elkaar is afgestemd, kunnen de Texans volgend jaar eigenlijk alleen maar beter worden en dat moet voor tegenstanders een beangstigende gedachte zijn.
Laten we echter niet op de zaken vooruitlopen. Het 2011 seizoen is immers nog in volle gang en Houston heeft nog een postseason te spelen. De Texans zullen daarin, zoals het er nu naar uitziet, aantreden tegen de Bengals. Een lastige tegenstander, zeker voor Houston, daar Cincy beschikt over een van de betere run defenses in de NFL en dus goed ‘matched’ met het enige overgebleven aanvallende wapen van de Texans: Arian Foster. De aanwezigheid van Andre Johnson zal TJ Yates helpen in de passing maar al te veel mag daar toch niet van verwacht worden. Voor de Texans zijn deze playoffs noodgedwongen vooral een leermoment. De ervaring die dit jaar wordt opgedaan kan van doorslaggevend belang zijn in de komende seizoenen, wanneer Houston alles kansen heeft uit te groeien tot een echte contender. Mits men de verdediging blijft aanzien voor wat die is: dé onmisbare schakel naar succes.
Eerder in deze rubriek: PHILADELPHIA EAGLES | DETROIT LIONS | CAROLINA PANTHERS | NEW ENGLAND PATRIOTS | GREEN BAY PACKERS | PITTSBURGH STEELERS | TAMPA BAY BUCCANEERS | SAN FRANCISCO 49ERS | BALTIMORE RAVENS | CHICAGO BEARS | NEW YORK GIANTS | NEW ORLEANS SAINTS | SEATTLE SEAHAWKS |
Reacties