We gaan vrolijk verder met de Baseball Hall of Fame week bij Sport Amerika. Overmorgen wordt bekend welke spelers er deze zomer zullen toetreden tot het honkbalwalhalla in Cooperstown, NY. Eerder deze week bespraken wij de terugkerende spelers op de ballot (deel 1 en deel 2). Gisteren werd Ken Griffey Jr. als grootste naam tussen de nieuwkomers behandeld en vandaag de rest van de nieuwkomers op de lijst.
Not a chance in hell
Elk jaar zijn er weer spelers die wel voldoen aan de eisen voor een plekje op de ballot (10 seizoenen op het hoogste niveau en 5 jaar gepensioneerd), maar het moge duidelijk zijn dat deze eisen in veel gevallen lang niet voldoende zijn voor het behalen van de Hall of Fame. Ook dit jaar is er weer een grote groep spelers, die geen schijn van kans maakt op uitverkiezing. Toch is het uiteraard een hele eer om op de lijst te staan. Dit jaar bestaat de groep met deze eervolle benoeming uit: Brad Ausmus (de huidige manager van de Detroit Tigers, 16.4 WAR), David Eckstein (20.8 WAR), Mike Sweeney (24.7 WAR), Mike Lowell (24.8 WAR), Garret Anderson (25.6 WAR), Mark Grudzielanek (26.3 WAR), Randy Winn (27.5 WAR), Luis Castillo (28.9 WAR) en Mike Hampton (29.0 WAR).
Catcher Rick Ferrell is met 22.9 de speler met het laagste WAR in de Hall of Fame en wordt door de meeste kenners gezien als de meest onterechte verkiezing aller tijden. Om tegenwoordig kans te maken op de Hall of Fame moet je als speler een WAR van minimaal 50-55 hebben, tenzij je een reliever bent wellicht. Deze mannen komen daar dus niet in de buurt. De kans is groot dat we hen dan ook volgend jaar niet terug zullen zien keren op de ballot. Van de bovenstaande groep is Mike Hampton vooral bekend vanwege het feit dat hij ooit het grootste contract voor een pitcher ooit tekende… en vervolgens geen schim van zijn oude zelf meer was. De mooiste prestatie van een speler uit deze groep? Dat moet de World Series MVP Award zijn van David Eckstein, die met de Cardinals in 2006 de titel pakte:
Zien we hen volgend jaar terug?
Om terug te keren op de ballot moet je als speler van 5% van de schrijvers een stem krijgen. Deze spelers zouden hier wel eens op uit kunnen komen (met de nodige mazzel, want de ballot is nogal goed gevuld!).
Troy Glaus
* Career stats: .254/.358/.489, 1375 hits, 889 runs, 320 homeruns, 950 RBI, 37.9 WAR
De kans dat Troy Glaus de ballot van dit jaar overleeft, is vrij klein. Hij komt eigenlijk op alle statistieken flink tekort. Op basis van JAWS komt hij zelfs 20 punten tekort. De enige kans dat de viervoudig All-Star en tweevoudig Silver Slugger Award winnaar de 5% haalt zou zijn postseason repertoire moeten zijn. Hij sloeg in oktober .321 met 9 homeruns en zorgde er in 2002 bijna helemaal in zijn eentje voor dat Barry Bonds en de Giants geen titel pakten. In de World Series sloeg hij .385 met 9 runs, 3 homeruns en 8 RBI. Het leverde hem de World Series MVP Award op, maar is dat genoeg? Waarschijnlijk niet.
Jason Kendall
* Career stats: .288/.366/.378, 2195 hits, 1030 runs, 75 homeruns, 189 stolen bases, 41.5 WAR
Op het eerste gezicht lijken de statistieken van Kendall niet super, maar we moeten deze stats wel afzetten tegen zijn gelijken. Dan zie je dat hij vijfde staat op de ranglijst voor meeste honkslagen voor een catcher aller tijden. Achter Ivan Rodriguez en Carlton Fisk, maar voor sterren als Yogi Berra en Mike Piazza. Hij staat bovendien vijfde in doubles en zesde in gestolen honken. Bovendien staat hij in de top-10 in on-base percentage. Hij was een vreemde eend in de bijt in een periode waarin catchers of trage power hitters waren (Piazza, Javy Lopez en Jorge Posada) of verdedigend ijzersterk waren (Ivan Rodriguez en Benito Santiago), was Kendall een catcher die het moest hebben van zijn hoge slaggemiddelde en snelheid.
Op basis van JAWS komt hij net tekort (35.9 tegen 43.1) en met Piazza op de huidige ballot en Ivan ‘Pudge’ Rodriguez en Jorge Posada onderweg is de kans erg klein dat Kendall het gaat halen. Wellicht dat hij dit jaar nog net de benodigde 5% haalt.
Jim Edmonds
* Career stats: .284/.370/.538, 1949 hits, 1251 runs, 393 homeruns, 1199 RBI, 60.3 WAR
Met een career WAR van 60.3 moet je serieus genomen worden. Als je dan ook nog eens 4x All-Star was, een Silver Slugger Award achter je naam hebt staan en acht Gold Gloves won dan mag je met recht een serieuze kandidaat voor de Hall of Fame genoemd worden. Hij heeft alleen de pech dat hij een geweldig verdedigende center fielder was, die ook nog eens bovengemiddeld goed kon slaan in een tijdperk waarin ook Ken Griffey Jr., Barry Bonds, Andruw Jones, Bernie Williams en anderen het outfield patrouilleerden. En ook onder de huidige sterren lopen spelers die in potentie beter zijn: Mike Trout, Andrew McCutchen, etc. De kans dat Edmonds de benodigde 5% van de stemmen haalt om ook volgend jaar terug te keren op de ballot lijkt groter dan die van bovengenoemde spelers. Al is het alleen al vanwege dit soort vangballen:
Deze relievers maken een kans
Naast Ken Griffey Jr. zijn het twee relief pitchers die het beste curriculum hebben van de nieuwkomers op de kieslijst. Een lefty en een righty.
Billy Wagner
* Career stats: 47-40 W-L Record, 2.31 ERA, 1196 K’s in 903 innings, 422 saves, 28.1 WAR
De linkshandige reliever Billy Wagner was een zeer verdienstelijk closer gedurende 16 seizoenen in de Major League. 422 saves stapel je niet zomaar bij elkaar, maar Wagner – die overigens zeven keer All-Star was en twee keer in de top tien van de Cy Young Award voting eindigde – heeft de pech dat hij zijn gloriedagen moest delen met niemand minder dan Trevor Hoffman en vooral Mariano Rivera. Overigens moet hij op deze ballot naast Hoffman in zowel saves als WAR ook nog Lee Smith boven zich dulden. Op basis van JAWS komt Wagner overigens tekort, dus de Hall of Fame zal hij waarschijnlijk niet halen, maar de 5% moet haalbaar zijn.
Trevor Hoffman
* Career stats: 61-75 W-L Record, 2.87 ERA, 1133 K’s in 1083.2 innings, 601 saves, 28.4 WAR
Tussen 2006 en 2011, vanaf het moment dat hij Lee Smith inhaalde tot het moment dat Mariano Rivera hem voorbijstreefde, was Trevor Hoffman de all-time leader in saves. De rechtshander, die in 18 seizoenen uitkwam voor de Marlins (1 seizoen), Padres (15 seizoenen) en de Brewers (2 seizoenen), was een lichtelijk atypische closer. De meeste closers, zoals bijvoorbeeld Billy Wagner, moesten het hebben van een keiharde fastball. Hoffman heeft nooit hoog in de negentig mijl per uur gegooid, maar zat meer rond de 90 en daaronder. Zijn beste pitch was zijn changeup, die door Brooks Baseball als Palmball omschreven wordt.
De grip voor deze pitch ontwikkelde hij in 1995 terwijl hij geblesseerd was. Slagmensen kwamen op deze pitch tussen 2007 en het einde van zijn loopbaan (deze statistieken per pitch werden pas vanaf 2007 opgeslagen) niet verder dan een slaggemiddelde dan .162. Ruim 22% van de swings op de changeup was een ‘Whiff’ (mis). De changeup van Hoffman was een historisch goede pitch. Als je alleen kijkt naar de hoeveelheid saves lijkt Hoffman duidelijk een Hall-of-Famer. De rest van zijn statistieken is iets minder indrukwekkend. Hij gaat ongetwijfeld een hoop stemmen krijgen en dat kans is zeker aanwezig dat Hoffman binnen de komende tien jaar (het maximum aantal jaren dat een speler op de ballot mag blijven staan) Cooperstown ingestemd wordt. Hij heeft echter hevige concurrentie en die zal in de komende jaren niet minder worden.
Over twee dagen weten we welke spelers het redden, wie de grens van 5% gehaald hebben en wie er van de ballot af vallen. Voor die tijd zullen wij net als vorig jaar ons eigen SportAmerika ballot presenteren. Wie stemmen onze schrijvers onze imaginary Hall of Fame in? Je leest het snel! Ondertussen zijn wij uiteraard ook benieuwd op wie jullie zouden stemmen. Laat het ons weten in de comments.
Reacties