“With the 30st pick in the 2011 NBA draft, the Chicago Bulls select Jimmy Butler, from Marquette University.”
Nou en, big deal, zal menigeen hebben gezegd. Maar het verhaal van Jimmy Butler is een speciale. Op straat gegooid door z’n moeder op dertienjarige leeftijd, vervolgens dakloos en slapend bij verschillende vrienden of waar hij dan ook een bed kon vinden, totdat hij in huis werd genomen door Michelle Lambert en haar familie. En nu dus, als first round pick, officieel een NBA-speler. Kippenvel. ,,Maak er alsjeblieft geen huilverhaal van”, drukte Butler ESPN’s Chad Ford enkele weken geleden op het hart. ,,Dat haat ik. Het laatste wat ik wil is medelijden. Ik vind het namelijk te gek wat er met me gebeurd is.”
< Op de foto, van links naar rechts: Jordan Leslie, Michelle Lambert en Jimmy Butler.
Ik mag aannemen dat de meeste liefhebbers van American sports de film The Blind Side hebben gezien, het verhaal van Baltimore Ravens’ Michael Oher. Butler is niet gek op de vergelijking, en dat is een understatement, maar de parallellen zijn nu eenmaal onontkoombaar. Butler houdt er evenmin van om zijn levensverhaal te vertellen, maar nu hij de NBA heeft bereikt, is er geen verstoppen meer aan.
,,I don’t like the look of you. You gotta go”, kreeg Butler op een kwade dag van zijn biologische moeder te horen, toen hij als dertienjarig jochie op straat werd geschopt. Butler, die z’n vader nooit heeft gekend, had geen cent te makken, en geen bezittingen. Wat volgde was een onvrijwillige toer langs vrienden en bekenden, of waar hij dan ook een nacht onderdak kon vinden. Basketball maakte z’n leven draaglijk.
In de zomer voor z’n laatste jaar in high school, raakte hij bevriend met Jordan Leslie, ook afkomstig uit Tomball, Texas. Wat begon met een three point contest na een summer league-wedstrijd, mondde uit in een hechte vriendschap tussen de twee. Leslie nodige Butler uit om videospelletjes te spelen bij hem thuis, en af en toe kon hij blijven slapen. Het zou het leven van de tot dan toe dakloze Jimmy Butler drastisch veranderen.
Michelle Lambert, Leslie’s moeder, had aanvankelijk haar bedenkingen. Ze had namelijk al zeven kinderen in huis, van twee verschillende vaders, en een vetpot was het niet in huize Lambert. Butler kon blijven, zo werd beslist, maar nooit langer dan twee nachten achtereen. De Lambert-kinderen waren echter niet voor een gat te vangen. ,,Vannacht is het mijn nacht dat Jimmy mag blijven”, zei er steeds weer een ander. Totdat de Lamberts toegaven, en Jimmy uiteindelijk definitief mocht blijven.
Regels werd opgesteld. ,,Ik vertelde hem dat mijn kinderen tegen hem opkeken”, herinnert Michelle Lambert zich. ,,Ik drukte hem op het hart dat hij niet in de problemen moest komen. Hard te werken op school. Een voorbeeld zijn. En weet je wat: hij deed alles wat ik vroeg zonder vragen te stellen.”
Butler: ,,Ze namen me op in hun familie. En niet vanwege basketball. Ze was gewoon enorm liefdevol. Dat deed ze gewoon. Ik kon het niet geloven.”
De rest is geschiedenis, al was de weg lang en moeilijk. Hij werd de ster van de Tomball High School Cougars, maar colleges zagen hem nog over het hoofd. Maar na een jaar in Tyler Junior College begon de aandacht te komen. Aanbieding stroomden binnen, en op aandrang van z’n nieuwe moeder werd gekozen voor Marquette in Milwaukee Wisconsin, vanwege de kwaliteit van de school.
Het eerste jaar was zwaar, want Butler zat vooral op de bank. Coach Buzz Williams was bovendien harder tegen hem dan hij ooit tegen een andere speler was geweest. ,,Ik was meedogenloos”, aldus Williams, ,,omdat hij geen idee had hoe goed hij zou kunnen worden.”
Hij belde in dat jaar regelmatig naar huis met de mededeling dat-ie terugwilde naar Tomball, maar de aanpak maakte van Butler een leider. Zegt hij zelf: ,,Ik wist dat ik, om succesvol te kunnen worden, meer moest zijn dan alleen een scorer. Ik moest een leider worden. Want het gaat niet om scoren. Het gaat erom dat je moet doen wat het team van je verlangt. Ik wilde that glue guy zijn, het cement van het team, ik wilde de speler zijn waar mijn ploeg en mijn coach op konden vertrouwen.”
En zo geschiedde. Jimmy Butler kwam, zag en overwon. En maakte een onuitwisbare indruk op NBA-scouts en -general managers in de aanloop naar de draft, op elke combine en workout waar hij verscheen.
,,Zijn verhaal”, liet een GM weten, ,,is een van de meest opmerkelijke die ik in al mijn jaren in het basketball ben tegengekomen. Hij is in zijn leven zo enorm veel valkuilen tegengekomen, maar iedere keer overkwam hij weer elk obstakel dat voor hem opdook. Als je met hem praat over zijn leven – en dat doet-ie niet graag – dan krijg je echt het gevoel dat dit joch grootsheid in zich heeft.”
Butler: ,,Mijn hele leven hebben mensen aan me getwijfeld. M’n moeder bijvoorbeeld. In high school werd me verteld dat ik te klein en niet snel genoeg was om te basketballen. Maar ze kenden mijn verhaal niet. Want als dat wel zo was, dan zouden ze hebben geweten dat alles mogelijk is. Wie had ooit gedacht dat een small town kid een aardige college-speler zou kunnen worden, en [nu is gedraft in de NBA]? Dat is wat mij motiveert. Ik weet dat je alles kunt overkomen als je gewoon van dag tot dag blijft leven.”
Samen met z’n nieuwe familie, thuis in Tomball Texas, bekeek hij donderdagavond de draft. Toen zijn naam werd afgeroepen, was zijn hoofd leeg. ,,Ik had maar een gedachte”, aldus Butler. ,,My dream came true.”
Foto’s: espn.sports.go.com en thesportsbank.net
Reacties