Derrick Rose: De doorn van Chicago

Door

qigiwif93wu0toqxyifg

Zijn eerste drie jaar in de NBA waren bijna een sprookje voor Derrick Rose. De Chicago-zoon vervoegde als top pick ‘zijn’ Bulls, won Rookie of the Year, loodste zijn team naar 62 overwinningen in 2010-2011, werd daarvoor beloond met de MVP Award, en versierde nog voor het jaareinde een lucratieve contractverlenging voor vijf jaar aan bijna 95 miljoen dollar.

De daaropvolgende jaren waren minder gunstig voor de (nu) 27-jarige point guard. Rose werd in 2011-2012, het Lockout-seizoen, geteisterd door verschillende blessures, van een verstuikte teen over rugspasmen tot liesproblemen en een verstuikte enkel. Daardoor speelde hij in totaal maar 39 wedstrijden. De Bulls slaagden erin om 50 overwinningen (en de top-seed in de Eastern Conference) te verzilveren, maar het seizoen ging al snel overboord toen Rose in de slotminuten van Game 1 tegen de Philadelphia 76ers uitviel met een gescheurde voorste kruisband.

Je herinnert je ongetwijfeld nog deze verschrikkelijke beelden:

De magere jaren

Wat zou volgen, wens je geen enkele atleet toe. Rose zat het ganse seizoen 2012-2013 uit. In 2013-2014 keert hij na 18 maanden terug, om na 10 wedstrijden zijn meniscus te scheuren. Een jaar later zou hij 20 wedstrijden missen na – opnieuw – een gescheurde meniscus. In de playoffs leek de point guard opnieuw zichzelf, maar LeBron James en de Cavaliers haalden uiteindelijk de bovenhand, 4-2, in de Conference Semifinals.

Derrick Rose

Hoewel vooral toenmalig coach Tom Thibodeau (die vorig jaar werd buiten gebonjourd door John Paxson en Gar Forman) met de vinger werd gewezen voor hoe hij leunde op zijn sterspeler, heeft ook Derrick Rose zelf voor de nodige frustraties gezorgd, vooral dan door geen open kaart te spelen.

Flashback naar februari 2013: Iman Shumpert (toen nog bij de Knicks) was hersteld van dezelfde blessure als Rose en al terug een maand aan het ballen, toen deze laatste hintte dat hij pas zou spelen als hij “110 procent” is. De point guard zou later nuanceren dat hij nog niet kon dunken, hoewel ploeggenoot Jimmy Butler (toen in zijn tweede jaar) zogezegd Rose al in januari acrobatische toeren had zien uithalen.

Tel daarbij dat Reggie Rose, Derricks broer en chaperon/assistent, openlijk het spelersbeleid van de Bulls bekritiseerde, en je begrijpt waarom het leek dat Rose zich schaarde bij zijn management en sponsors, en zijn team liet stikken.

Het ge-kiekeboe dat Derrick, op dat punt een van de zes à zeven legit supersterren in de NBA, speelde met de Bulls en Bulls-fans, was misschien wel het eerste teken aan de wand dat hij niet voor altijd de hometown hero zou blijven.

Derrick rose injuries

Uit de gratie?

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat Derrick Rose de league domineerde. Meer nog, andere bulldozerende point guards hebben hem ruimschoots voorbijgestoken. Waar spelers als Russell Westbrook, John Wall en Damian Lillard ooit nog als “lite” versies van Rose werden bestempeld, is het deze laatste die anno 2016 achterop hinkt. En dan hebben we het nog niet gehad over Stephen Curry, Kyle Lowry, Kyrie Irving, Eric Bledsoe, Mike Conley, Jeff Teague en Goran Dragic. Of “oude rotten” Chris Paul en Tony Parker. Het gerucht gaat trouwens al langer dat Derrick niet meteen de grootste werkethiek heeft, wat zou kunnen verklaren waarom hij helemaal van de kaart is verdwenen.

Dan is er nog swingman Jimmy Butler, het nieuwe alfamannetje van Chicago. Hij is een werker pur sang, wat hem vorig jaar de Most Improved Player Award opleverde én een contractverlenging voor vijf jaar ter waarde van 95 miljoen dollar. Het is Butler die de Bulls aandrijft, aan bijna vier miljoen dollar per jaar minder dan Rose, en daarbij een pak meer agressie aan de dag legt dan de “20 Million Dollar Man”.

Het is al helemaal te gek dat Derrick nu al bezig is met zijn free agency van 2017. Hij liet al optekenen dat er wel erg kwistig wordt gestrooid met gulle contracten, en dat hij niet kan wachten tot het “zijn beurt” is. Best misplaatst – zeker als je je huidige contract nog moet beginnen verdienen en op een berg Adidas-geld zit. Het getuigt van een zekere wereldvreemdheid om te zeggen dat je het best comfortabel hebt, maar dat nog een maximumcontract niet onwelkom zou zijn om de financiële stabiliteit van zijn familie te vrijwaren.

De kers op de taart? Een bizarre aanklacht tegen Rose van een vrouw die beweert dat hij en twee vrienden haar drogeerden en aanrandden in 2013. De zaak zou voorkomen in 2017.

Het behoeft waarschijnlijk geen tekening dat het imago van D-Rose de afgelopen jaren heel wat barsten heeft opgelopen.

Chica-stay or Chica-go?

Er zijn momenten dat Rose flitsen toont van zijn oude zelf, maar die momenten komen slechts weinig voor. Daarbij komt dat de point guard in wezen damaged goods is, ver verwijderd van de machine die 78 à 82 wedstrijden op topniveau kan spelen.

Met nog een handvol wedstrijden en het hele seizoen 2016-2017 voor de boeg, moet hij alles in het werk stellen om gezond te blijven en in piekvorm te geraken, anders ziet het er niet Rose-kleurig uit voor de bijna-free agent. Met zijn blessuregeschiedenis, de toondove contractuitspraken en de nakende aanrandingszaak, is de 27-jarige point guard net iets te ver verwijderd van zijn MVP-seizoen om zomaar uit te gaan van een maximumcontract. Zeker als je nagaat dat de meeste teams langetermijnoplossingen hebben op zijn positie.

Een trade lijkt niet aan de horizon – geen enkel team zal de Bulls een aanbod doen dat in de buurt ligt van hun gepercipieerde waarde van Rose. Hoewel, er zijn altijd nog de Knicks, natuurlijk.

2 Reacties
  1. J. Peursem 8 jaar ago

    May the puns be ever in your favor. Verdomme.

    • Matteo 8 jaar ago

      Sportverslaggeving en puns horen bij elkaar! 😉

Comments are closed.

Ook leuk om te lezen