NEW YORK – Deze week een column die maar een heel klein beetje met sport te maken heeft – deze gaat namelijk over de recente cover van Rolling Stone. Het legendarische blad besloot namelijk Dzhokhar Tsarnaev, die samen met zijn broer Tamerlan in april de marathon van Boston opblies, op de cover te zetten. En in niet zomaar een cover. Het was een vrij knappe foto van de terroristische krullenbol, door hemzelf genomen en door het tijdschrift opgefraaid. Het lijkt net een cover van Bob Dylan.
En dat is waar ik en een hele hoop Amerikanen er een probleem mee hebben. Met het verhaal zelf is niks mis. Sterker nog, het is een subliem staaltje onderzoeksjournalistiek naar de ware aard van een ogenschijnlijk gelukkige jongen die bij een sportevenement zomaar uit het niets twee bommen af doet gaan.
Maar die cover…
Ik geloof heilig in de vrijheid van de pers. Daar ben ik als journalist natuurlijk bij gebaat. Maar het is ook filosofisch mijn instelling. Ook geloof ik in het volledig vrije woord. Maar met al die vrijheid komt ook verantwoordelijkheid.
Vrijheid is een recht en een voorrecht. Daar is in de laatste millennia veel bloed voor gevloeid. Vrijheid tot meningsuiting is dat ook en dat houdt in dat je daar voorzichtig mee om moet gaan. En daar heeft Rolling Stone het laten afweten.
Rolling Stone is al decennia lang ‘s werelds toonaangevende muziekblad, maar het was ook altijd erg politiek ingesteld. Hunter S. Thompson, romanschrijver (Fear and Loathing in Las Vegas) en bovenal titaan van de politieke journalistiek, deed voor Rolling Stone verslag van de presidentiële Nixoncampagnes en stak zijn weerzin voor de man niet onder stoelen of banken. Dat alles was onderbouwd met kennis, humor en sterke argumenten. Zo is ook het Tsarnaev verhaal goed neergezet. Maar de cover verheerlijkt desondanks een verdachte van weerzinwekkende misdaden.
Want Rolling Stone, of ze het nou leuk vinden en beseffen of niet, is in de laatste jaren ook een soort glamourblad geworden. Ze doen net zozeer aan celebrityjournalistiek als de Privé. Het argument gaat dat een nieuwsblad best een crimineel op de cover mag zetten, maar Rolling Stone is geen nieuwsblad meer. Hun covers tonen sterren, mensen die we bewonderen. In glossy foto’s die hen er nog stralender uit doen zien.
Om dat met een vermoedelijke terrorist ook zo te doen is simpelweg fout.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Zoals zoveel mensen heb jij dus die cover niet begrepen. Jammer.
Hij is namelijk heel sterk.
Je gelooft heilig (?) in persvrijheid en vrijheid van meningsuiting, maar je vind wel dat daar voorzichtig mee om moet worden gegaan. In mijn ogen is dat een tegenstelling.
Maar dat is slechts mijn mening.
Wat was er zo sterk aan die cover, Bart?
Comments are closed.