Wat zal er allemaal door het hoofd spoken van Mike Lutzenkirchen als hij tegenover een groep mensen het levensverhaal van zijn zoon Philip met tranen in z’n ogen staat te vertellen? Dat is wat ik mij afvroeg toen ik beelden zag van zijn lezing. Ik kon er moeilijk naar kijken, voelde zelfs enige angst zelf ooit in een dergelijke situatie te belanden. Mike Lutzenkirchen die spreekt over de levenskeuzes van zijn zoon. Eens een geweldige tight end bij de Universiteit van Auburn en ontzettend populair vanwege onder meer zijn vrijgevigheid en karakter. Nu niet meer op aarde na een fataal verkeersongeval afgelopen zomer. Philip Lutzenkirchen werd 23 jaar.
Als jonge vader lijk ik wel overgevoelig voor de verhalen van mensen die hun kind verliezen. Droog houd ik het sowieso niet en de angst die zich meester maakt van mijn lichaam komt voort uit het beeld zelf ooit die nachtmerrie te moeten doorstaan. Het zijn de momenten dat ik onze kleine, lieve, onschuldige, kwetsbare vier maanden jonge dochter optil en op haar hoofd zoen. En daarna zo stevig vastpak als met een baby mogelijk is.
Ik luisterde naar het verhaal van de vader van Philip. Zijn zoon bevond zich met drie anderen in een voertuig dat de bocht uitvloog. Twee inzittenden, de bestuurder en Philip, hadden te veel gedronken en zaten zonder gordel in het noodlottige voertuig. Ze overleefden de crash niet. Philip werd vanaf de achterbank uit de wagen gelanceerd.
Mike Lutzenkirchen is op 51-jarige leeftijd zijn kind verloren. Door één verkeerde beslissing. Of eigenlijk twee. Het misbruiken van alcohol met een vriend die nog moest rijden en daarna in een auto stappen zonder gordel. Een kind waar hij apetrots op was, zoals iedere ouder op zijn/haar zoon of dochter zou moeten zijn. De wijsheden die voortkomen uit deze tragiek zijn even mooi als verdrietig. Grief comes in two parts. The first is loss, the second is the remaking of life, aldus Mike.
De reden dat Mike al zo snel na de dood van zijn zoon het land ingaat om zijn verhaal te vertellen is ongetwijfeld belangrijk voor zijn eigen verwerkingsproces. Want voordat hij praat over de domheid van alcoholmisbruik en het niet dragen van een autogordel gaat het over de goede keuzes die Philip maakte. En dat waren er ontelbaar veel. Hij kreeg respect om wie hij was, een sporter die voor iedereen de tijd nam en zijn klasgenote op de middelbare school met het Syndroom van Down meenam naar het eindbal als date.
Mijn dochter Pella is vier maanden oud. Maakt zich nog niet druk om school, populariteit, meningen van anderen en weet ik veel nog meer. Ze huilt als ze dorst heeft of moe is, lacht als ze papa en mama ziet. Ik kan niet wachten tot ze straks gaat praten, sporten en het leven echt tegemoet loopt. De bezorgdheid zal alleen maar groter worden en angst hoort daar kennelijk bij. Ik weet nu, na 37 jaar, eindelijk hoe mijn ouders zich moeten voelen.
Deze column was eerder te lezen in SportAmerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties